“Een goed optreden moet als een W zijn”, is het adagium dat Paul McCartney aanhoudt: een piek in het begin, één aan het einde en ook ééntje in het midden. Maxïmo Park ging maandagavond in de Botanique eerder voor een vierkantswortel: een ijzersterk begin werd gevolgd door een langzame neergang, maar eenmaal de kentering was ingezet, was er geen houden meer aan.
Vijf platen ver in zijn carrière heeft Maxïmo Park dan ook een behoorlijk indrukwekkende catalogus aan puike songs ter beschikking. Met Too Much Information werd vorige week zelfs eindelijk nog eens een echt album — goed en samenhangend van begin tot einde — op de markt gebracht en dat legde de band geen windeieren: de plaat mocht dit weekend een mooie zevende stek in de Britse hitlijsten laten noteren. Reden om te vieren, en dat gebeurde ook.
Maxïmo Park liet er dan ook geen gras over groeien, en gooide met “Give, Get, Take” meteen een stevige nieuwe de groep in. “There are things I like to do / I’d like to do them all with you” zong frontman Paul Smith, en die indruk gaf hij ook; als een duiveltje uit een doosje raasde hij het podium over terwijl de meer dan competente band achter hem liet horen nog steeds uit te blinken in strak en kortaangebonden postpunk. In een sterk “Our Velocity”, één en al razende bas en kortaangebonden gitaren, neemt de frontman dan weer de pose van een lopend stripfiguurtje aan; zijn imago als verfrommelde, opgejaagde pendelaar-met-hoed heeft hij dan ook al jaren gekoesterd en fijngeslepen tot een cartooneske herkenbaarheid. Een very rock-‘n-roll jumpkick bij de start van een al even opzwepend “The National Health” kan er echter ook altijd van af.
Het nieuwe Too Much Information maakt bij momenten komaf met het opgejaagde gitaargeluid van weleer. Deze tour is dan ook de lakmoesproef: blijven de meer elektronisch opgebouwde nummers ook in een livecontext overeind? “Brain Cells” bewijst alvast van wel. De schaarse inkleding dwingt Smith te focussen op zijn zang, maar hij gaat niet onderuit. Ook zonder hectisch geluid weet de frontman de toonladder te vinden en een minder manisch bewegingspatroon — zelfs al zie je hem daar nog wat mee worstelen — verhindert niet dat hij de aandacht weet vast te houden.
Jammer dus dat “Hips And Lips” zijn vettige swing daarna maar niet lijkt te vinden, en ook “Questing, Not Coasting” blijft het soort trage dat Maxïmo Park vooral niet moet proberen. “I Want You To Stay” is al evenmin iets dat van het voorts uitstekende debuut A Certain Trigger moet worden onthouden. Een charmant Johnny Marr-gitaartje houdt ook “Lydia, The Ink Will Never Dry” niet helemaal overeind.
Het duurt nog even voor het optreden opnieuw gaat leven: tot “Leave This Island”, meer bepaald; nochtans een weinig evidente single met zijn kale synthritme, een Smith die in lage registers mijmert, en een afwezig refrein. Toch is het ook één van de pakkendste nummers die de groep ooit schreef, die met dat “I will act as a semaphore / I will guide you to a perfect landing” een prachtig eindstuk meekrijgt waaronder Tom Duncan een bloedmooi gitaarlijntje legt. Dat Maxïmo Park dit soort volte-face durft te maken, doet hopen dat de groep nog een mooie toekomst heeft.
Met publieksfavoriet na single na hoekige punkopstoot bouwt het vijftal uiteindelijk een winning streak op die niet meer fout loopt. De mooi Dire Straits-achtige gitaarlijnen van “Books From Boxes” worden nog een beetje verknald door Smith die bij momenten een alternatieve zanglijn uitprobeert, de aanstekelijke wraakpop van “Write This Down” en een hoekig “Limasol” vallen uitstekend bij een publiek dat wel zijn favorieten heeft. “Girls Who Play Guitar”, bijvoorbeeld, dat door een erg spraakzame Smith wordt ingeleid met een lange reactie op een T-shirt in het publiek. Ook geinig: de manier waarop “Her Name Was Audre” net als op plaat bruut wordt kortgesloten, waarop de frontman nog even meegeeft dat het een nummer over de New Yorkse stadsdichteres Audre Lord betrof, “but back to me now, with an oldie but a goodie.”
Het oudje in kwestie blijkt “Apply Some Pressure”, nog steeds het populairste nummer dat de groep op stal heeft. De bissen, met onder andere de samenzang van het ingetogen “Where We’re Going” en — op verzoek van een fan — “By The Monument” kunnen niets meer doen dan te proberen dat niveau aan de staart van de vierkantswortel aan te houden. Al is dat buiten “Going Missing” gerekend, dat voor een explosief einde tekent. Bestaan er vierkantswortels die met een laatste wipje de lucht in gaan? Neen? Welaan, noem het dan kalligrafie in setlistformaat wat Maxïmo Park in de Botanique bracht; veel aanstekelijker komen popgroepen vandaag niet.
Maxïmo Park speelt komende juli op het Dour Festival.
