Staalhard :: 25 januari, Trix Antwerpen

Concertjaar 2014 dient zich aan met allerhande muziekbraderieën die jong plaatselijk talent in het uitstalraam zetten. De AB pakt uit met ‘The Sound of The Belgian Underground’, Trix heeft het intussen ijzersterke concept ‘We Are Open’, en vulde dit dit weekend aan met ‘Staalhard’, waar de betere Belgische blaaskapellen van de metal- en hardcorescene ten dans speelden. En wees maar zeker dat de beentjes in de lucht gingen.

De relatie tussen Vlaanderen en metal is er altijd een van ups en downs geweest. Maar de laatste jaren is er geen ontkennen meer aan: we zijn weer op een creatief hoogtepunt beland. De ene knappe release volgt de andere op, en heel wat bands spelen de lokale en ook buitenlandse circuits plat. Enkele mensen die de vinger aan de pols houden van wat er in de underground reilt en zeilt, besloten om die nieuwe lichting een extra zetje in de goede richting te geven met de release van een compilatieplaat. “Staalhard” heet het kleinood, en bood naast stijlvol uitgegeven vinyl (mooie… euh… metaaldetector) een releaseshow om duimen en vingers van af te likken.

Half acht, en de bovenzaal van Trix staat al goed vol. Gratis show, allemaal goed en wel, maar je kan bezwaarlijk zeggen dat de zaal vol freeloaders staat. De liefde voor de underground is hier groot. Dat zal gedurende heel de avond blijken. 9 van de 10 bands op de compilatie spelen hier vanavond (Toxic Shock zei af om gezondheidsredenen, dat kon u zelfs in Gazet van Antwerpen lezen). De lange, harde avond werd afgetrapt door het volslagen onbekende SH.TG.N, die meteen ook de vreemdste eend in de bijt bleek. Geen oerharde metal of hardcore, maar een maffe mix van hoekige ritmes, acid jazz, psychedelica, punk en avant-garde. Geef toe: een vibrafoon is nu wel het laatste wat je verwacht op een metalshow. Maar het werkt wél: de nummers werden enorm strak uitgevoerd, de zanger had net genoeg aaibaarheidsfactor voor een potentiële sociopaat (“Wij zijn Shotgun, en dit is ons laatste nummer: Shitgun”), en enkele klasseflitsen van onder meer de gitaar (Satriani, maar dan goed) trokken ons en velen met ons over de streep. In het oog houden, deze weirdos.

Mocht u na SH.TG.N zin hebben gekregen in een stevig toiletbezoek, dan was de kans zeer groot dat u VVOVNDS gemist heeft. Een kwartier, langer duurde de kleine wervelwind uit West-Vlaanderen niet. Dit viertal serveerde dan ook 15 minuten woeste crust uit de stal van Converge en Extreme Noise Terror. De veelbelovende razernij was zeker oprecht, maar muzikaal rammelde de trein van deze jonge honden net iets te vaak op deze korte tijd om van ons een fan voor het leven te maken. Grumpf heeft er dan weer een paar vriendjes bij. Op het eerste zicht leek dit een foute interpretatie van een dertien-in-een-dozijn NWOBHM-band (op het tweede zicht ook), maar gaandeweg de set moesten we toegeven dat dit nog niet half zo slecht was als het eruit zag. De heren hebben zeer goed naar hun idolen gekeken, en speelden met zoveel enthousiasme en spontaniteit dat het bijna aandoenlijk werd. Halverwege beseften we ook nog dat die solo’s wel heel goed gespeeld waren, en dat die zanger er noot voor noot knal op zat. Tegen het eind van de show waren we dan ook volledig mee. Goed fout, maar met liefde en overgave, dat zien we graag.

Het Oost-Vlaamse Powerstroke graaft ook in het verleden, maar zoekt het meer in de groovende, zwaardere regionen van Pantera, Machine Head en Soulfly. Weinig virtuoos, heel basic, maar mikkend op maximaal beukeffect. Niet helemaal onze cup of tea, maar het publiek lustte er overduidelijk pap van. Hoewel, als een wulpse hinde van midden veertig de moshpit beheerst, zegt dat misschien ook wel wat. Bij Lothorian is moshen van weinig tel, maar iemand was dat een idioot vergeten te zeggen vooraleer hij zijn neus vol Dixan zoog. Zijn uitzinnige spasmen irriteerden zowat iedereen en zorgden ei zo na voor een totale afknapper. Chapeau voor Lothorian om stoïcijns te blijven verder spelen, al had dat waarschijnlijk te maken met het feit dat ze met hun rug naar het publiek stonden. De heren van Lothorian zijn niet allen fan van het visuele aspect van Amen Ra (ook het statisch tegenlicht deed heel erg daaraan denken), maar ook muzikaal speelden deze Maaseikenaars leentjebuur aan de overkant van het land. We kregen met andere woorden een stinkende modderpoel van sludge over ons heen, en lieten ons dat zeer welgevallen. Lothorian slaagt er wel in om de slepende gitaren te injecteren met een aanzienlijke portie dynamiek, waardoor het geheel wat meer veerkracht krijgt dan het gemiddelde loden sludgegedreun. Dat zorgt anderzijds wel voor enige dissonantie met de statische visuele impressie die Lothorian wil meegeven. Werkpuntje, maar we gaan dat van zeer nabij opvolgen. Indrukwekkend.

Voltrage doet aan hairmetal. Dat is nooit ons favoriete genre geweest, en ook nu was de frisheid na anderhalf nummer even wuft geworden als de haarlak in de heren hun coiffures. Het plaatje klopt nochtans: outfitjes, maniertjes, eyeliner, en – jawel — zelfs ook de muziek, maar dit alles kon niet verhullen dat het hele gedoe even leeg was als het normbesef van Bret Michaels. Het enige wat we van deze show achteraf meedroegen, was een onweerstaanbare drang om een poedel en een haardroger aan te schaffen. Voor de fans van het genre, zegt men dan.

Met Black Swarm kwamen we stilaan aan de hoofdbrok van deze avond. Het viertal rond frontman Sam De Roeck (ex-Caldera) voelt zich als een vis in het water in de metalcore-vijver, en blijkbaar ook op het podium van Trix. Black Swarm haalde van start tot finish verwoestend uit met vlammend gitaarwerk, daverende drums en de verschroeiende strot van De Roeck, die we nog het best kunnen vergelijken met een psychopatische kraai op steroïden. De volledige EP die de band vorig jaar opnam passeerde de revue, inclusief het fantastische “Our Swarm”. Maar we kregen ook nieuw werk te horen, dat ons stevig deed watertanden naar een nieuwe release, die er hopelijk snel mag komen. In het nieuwe werk kregen baarlijke duivels als Monsanto en ander corporatistisch gespuis er stevig van langs, maar wanneer Jezus onder niets ontziende pletwalsen verdween, toonde Black Swarm zich van zijn meest indrukwekkende, vernietigende kant. Overdonderend, majestueus, kortweg: topshow.

De zanger van Cheap Drugs heeft de vier balkjes van Black Flag op zijn arm getatoeëerd staan, en dat is geen toeval. We bespeurden in hem moeiteloos de naakte razernij van een jonge Henry Rollins, en ook de rest van de band volgde in de vlammende vortex van grove en ongepolijste hardcore die Cheap Drugs produceert. Zowat elk tempo tussen slepend en warp speed werd door de versterkers gejaagd, maar het geheel bleef doorheen heel de set verbazend strak aan elkaar hangen. Het publiek brak intussen collectief de bar af (serieus, daar wou je niet tussen staan), maar Cheap Drugs bleef stoïcijns en onverstoorbaar de ene na de andere uppercut de zaal in slingeren. Rauwe, bevreemdende, maar overweldigende set van deze jonge bloedhonden.

Afsluiten viel te beurt aan Your Highness die met een verse split-EP onder de oksels het ferm op stoom zijnde publiek mocht trotseren. En waarlijk, tijdens het eerste deel van dit optreden dachten we dat Trix maar beter een aannemer kon bellen. Vooral bij een magistraal “Low Country Exiles” toonde Your Highness haar intrinsieke klasse. En dan… viel middenin een ziedend “Black Moon Rising” de stroom uit. De gitaren weigerden dienst, en het duurde enkele minuten vooraleer het euvel verholpen was. Het momentum was daardoor even kwijt, wat door het hernemen van “Black Moon Rising” niet meteen verholpen werd. Even leek het alsof de rol moest gelost worden, maar uiteindelijk kon de boel worden rechtgetrokken, en bezorgde Your Highness Trix een denderende finale van een meer dan uitstekende metalavond.

In de promotekst verklaren de initiatiefnemers dat “STAALHARD moet gelden als een staalkaart van onze metalscene, en dus selecteerden we uit alle subgenres (van thrash tot sludge metal) en uit alle windhoeken (van Kortrijk tot Maaseik) een superteam van 10 bands waar zowel nationaal als internationaal mee uitgepakt kan worden”. Wie zijn wij om hen tegen te spreken. We hopen dat deze lichtjes fantastische avond een begin mag zijn van een lange traditie. Wij zijn er alvast volgende keer zeker weer bij. Als we tenminste een babysit vinden voor de poedel.

https://www.facebook.com/events/155151497958220/‎
Beeld:
GoDi

aanraders

verwant

COLUMN: The Shape Of Punk :: Dansen zoals in 1977

Elke maand maakt correspondent Karel Geuens een stand van...

Your Highness + Toxic Shock :: 2 november 2017, Trix Club

Het moest een van de metalfeestjes van het jaar...

De Festivalzomer van Your Highness

Aaah, festivals. Poelen van verderf, van onhandige seks, te...

Pentagram + Torche + The Order Of Isfrael + Your Highness :: 21 mei 2015, Trix

Een verscheurende keuze was het. Ofwel naar de old...

Your Highness :: City In Ruins

In onze tips voor 2014 stipten we het Antwerpse...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in