Een verscheurende keuze was het. Ofwel naar de old school heavy metalgrootheden Pentagram in Trix, ofwel naar de new school stonerkroonprinsen van Torche in Kavka. We raakten er echt niet uit, tot organisator Hearbreaktunes besloot om beide affiches gewoon samen te voegen. Topidee!
Zo twee concerten samen gooien zorgt natuurlijk voor een lekker volle zaal, en een bont allegaartje toeschouwers. Van vijftigers die hun baard nog eens hebben laten kennismaken met een kam, tot hippe vogels met verse tattoos en splinternieuwe vintage kleren. Anderzijds staat dit muzikaal patchwork niet garant voor een consistente muzikale avond. Ook hier is de combinatie tussen het oude en nieuwe geluid niet iedereen zijn meug. De helft van de tijd staat er dan ook heel wat volk op het terras buiten te kletsen en pintjes te drinken, om bij het volgend optreden vervangen te worden door een verse lichting. Maar niet erg, wij degusteren onze pintjes wel binnen tijdens de optredens
De vroege vogels konden de nekspieren al stevig laten opwarmen door plaatselijke trots en spiksplinternieuwe ‘artists in residence’ van Trix Your Highness. Met een uitstekende plaat City In Ruins die intussen al ferm wat kilometers op de teller heeft, is Your Highness stilaan een grootheid aan het worden in de vaderlandse stonerscene. Ze speelden dit jaar ook een set op Roadburn, en doen het voorprogramma van Torche op een klein gedeelte van hun tour. Na een naar eigen zeggen supershow in Parijs stond het vijftal dan ook lekker opgepompt op het kleine podium van de Trix Bar. Met een aanstekelijke mix van oud en nieuw werk speelt Your Higness een retestrakke set, met uitschieters als het onverwoestbare “Low Country Exiles” en nieuwe sterhouders als “Prey Of The Pulpit”, “Counter Cursed” en “Desertkater”. Wederom een heel erg stevige set van Your Highness. Die zin zit al een hele tijd in het copypaste-geheugen van onze tekstverwerker.
The Order Of Isfrael komt, in tegenstelling tot wat u zou denken, uit Zweden (The Order Of Sfweden zou zo mogelijk nòg lulliger geklonken hebben), en is door headliners Pentagram meegenomen als voorprogramma. En dat is logisch, want dit retro-viertal houdt zich bezig met goeie ouwe black sabbathmetal en primitieve doom. Jammer genoeg slaagt The Order Of Isfrael er nooit in om die beproefde mix spannend, fris of interessant te laten klinken. De tenenkrommende teksten zorgen bij momenten zelfs voor enige hilariteit, wanneer we proberen de vocalen te voorspellen, en daar een aantal keer knal opzitten (zanger: “She had the eyes of a rat”, wij: “And the wings of a bat!”, zanger: “And the wings of a bat!”). Wanneer er nog een cover van Electric Wizards “Chosen Few” nogal plichtsgetrouw uit de speakers knalt, beseffen we dat er niet veel verbetering in de zaak zit, en kiezen we voor alle zekerheid het hazepad. Toch goed gelachen.
Neen, geef ons dan maar Torche. Het powerstonerviertal uit Florida bracht begin dit jaar Restarter uit, en trekt daar nu het Europese vasteland mee rond. Voor frontman Steve Brooks al de tweede Eurotour kort na elkaar, want hij stond met zijn andere band Floor nog maar net op Roadburn en in de Antwerpse Kavka. Na een krakkemikkige soundcheck schiet Torche als een komeet uit de startblokken met een ziedend “Piraña” uit het nog steeds onovertroffen Meanderthal uit 2008. En er volgen nog een paar kleppers, zoals “Grenades” (zie titel) en “Sandstorm” (weer, zie titel) uit die stonermetal-klassieker. Uiteraard volgt er ook nieuw werk zoals de puike single “Minions” en “Annihilation Affair” en het heerlijk slepende “No Servants”. De ene na de andere monsterriff uit de blinkende ECG-gitaar van Brooks trekt het aanvankelijk wat aarzelende publiek uiteindelijk over de streep, en een aantal keer wordt er zelfs een heuse moshpit in gang gezet, zoals bij het euforisch beukende “Kicking”. En wanneer Brooks duidelijk in zijn nopjes een wandelingetje door het publiek maakt, kunnen we gerust spreken van een uitstekend optreden. Iedereen blij!
Terug naar het verleden, met headliner Pentagram. “Long time no see… I think!”, verklaart zanger Bobbly Liebling aan het begin van de set, en daar is waarschijnlijk geen woord van gelogen. Liebling richtte (zwaar beïnvloed door Black Sabbath, Uriah Heep en UFO) begin jaren 70 Pentagram op met enkele schoolvrienden. De band verzamelde een enorme cult-aanhang, maar wist deze nooit te verzilveren (er werd zelfs nooit een volwaardig album opgenomen), en Pentagram verdronk in een moeras van drank, drugs en gebroken dromen. Liebling woonde de afgelopen 25 jaar in de kelder van zijn ouders, uitgeteerd van de heroïne. Tot, na enkele catastrofale reüniepogingen, Liebling in contact kwam met fan en manager Sean Pelletier, die hem uit zijn verslaving sleurde en hem uiteindelijk terug het podium opkreeg. En nu is er eindelijk wel de erkenning, de platen en de internationale tours waar Liebling heel zijn leven lang van gedroomd had. Het feit alleen al dat de Trix club afgeladen vol zit, zegt genoeg.
Want die erkenning is absoluut niet onverdiend. Pentagram specialiseerde zich veertig jaar geleden in Sabbath-achtige riffs, pakkende en slepende ritmes, overgoten met een onmiskenbaar bluesy saus en de knappe, bijna soulvolle vocalen van Liebling. Sommige dingen zijn gebleven, zoals de riffs en de ritmes, andere dingen zijn verdwenen in de mist van het verleden. Zo is de subtiliteit die stamde uit de bluesachtige nuanceringen ingeruild voor een pompend, dwingend en stomend stonergeluid dat de set van begin tot eind domineert. Dat houdt de vaart er lekker in, maar geeft toch het gevoel dat je in een denderende monstertruck zit, eerder dan in een cruisende oldtimer. Wat verrassend genoeg wel nog aanwezig is, is Lieblings stem. Ok, echt in topvorm kan je zijn stembanden bezwaarlijk noemen, maar een heel optreden lang horen we geen enkele valse noot, en zelfs een paar knappe uithalen. Er zijn niet veel artiesten die dat, Lieblings levenswandel kennende, voor elkaar krijgen op die leeftijd (nietwaar, Ozzy?).
Maar alle opmerkingen over het verdwenen bluesgeluid ten spijt blijkt die harde, stomende aanpak wel degelijk te werken. De bandleden van Pentagram zijn stuk voor stuk jonger dan de band zelf, maar klinken alsof ze al twintig jaar dezelfde nummers spelen. Vooral gitarist Matt Goldsborough die nog geen maand bij de band speelt, schudt de ene na de andere moordende riff en scheurende solo uit zijn instrument, en imponeert schijnbaar moeiteloos. Wat een klasbak. Ook de rest van de band speelt een foutloze, energieke set. Dat uit zich in een reeks geweldige klassiekers als “Sign Of The Wolf (Pentagram)”, “Star Lady” en het recentere “All Your Sins”. Naar het einde toe worden de pauzes tussen de nummers wat langer, wat de vaart wat uit de set haalt, maar het slotakkoord met een monumentaal “Be Forewarned” (“The second song I ever recorded”) maakt een knap einde aan een sterk concert, en een passend slot van een erg fijne avond. Zo mogen ze nog affiches bij elkaar kletsen.
