2013 volgens Ewoud

Geen ongelooflijk indrukwekkend topjaar dat barst van de tijdloze klassiekers, dit 2013; wel een jaar met veel ouderwets goeie films, die dan weer weerwerk te verduren kregen van eigenzinnige filmmakers uit het (niet altijd zo) alternatieve circuit. Veel crap ook, maar laten we ons daar niet al te veel door laten meeslepen, en gewoon van wal steken met de tien meest memorabele 2013-ers. De tien beste films oplijsten was overigens niet evident; een volgorde ervoor bepalen was dat nog veel minder, dus staar je niet blind op de rangorde die de tien beste hebben gekregen, en zorg maar gewoon dat u ze allemaal hebt gezien.

Top 10

  1. La Cinquième Saison

Kwam in 2012 al uit op het vertrouwde Filmfestival van Gent, maar zindert meer dan een jaar later nog steeds na: het magnum opus én meesterwerk van regisseursduo Peter Brosens – Jessica Woodworth. Een simpele premisse – winter blijft hier, lente blijft weg – wordt in amper anderhalf uur omgetoverd tot beklijvende, prachtige en briljante cinema, waar het narratief zich gewillig ten dienste stelt van de schitterende beeldvoering, en waar een mythisch sfeertje het grauwe realisme opzij duwt op een manier die het beste van Tarkovsky in herinnering brengt. Cultklassieker!

  1. The Counselor

Eveneens een instant cultklassieker, zij het dan één die noch bij het publiek noch bij het filmjournaille op veel sympathie kon rekenen: de nieuwe van Ridley Scott, en misschien wel de beste film die de Brit in dertig jaar uit z’n camera toverde. Al moeten we daar ook het elliptische maar daarom niet minder geweldige scenario van auteur Cormac McCarthy en de topprestaties van de ensemblecast voor dankbaar zijn. In een rechtvaardige wereld wordt The Counselor de komende jaren opgewaardeerd tot het bescheiden meesterwerk dat-ie eigenlijk nu al is.

  1. The Master

We hebben er lang op moeten wachten, maar Paul Thomas Andersons nieuwste film heeft in 2013 dan ook in ons Belgenlandje z’n release gekregen. Een moment van intense vreugde voor filmminnend België was dat, want ook in z’n nieuwe schiet het wonderkind van de hedendaagse cinema weer raak: zonder voort te borduren op eerder succes, zonder de minste voorspelbaarheid, maar met vakmanschap en onmiskenbaar veel talent heeft PTA z’n zoveelste topper in elkaar gebokst.

  1. Before Midnight

Het is altijd even spannend wanneer een nieuw deel in de Before-reeks uitkomt – altijd ligt, ook al is het maar een klein beetje, het risico op de loer dat de kwaliteit van de vorige delen wordt overschaduwd door de flop die de nieuwe mogelijk is. De ster van het triumviraat van Richard Linklater, Ethan Hawke en Julie Delpy blijft echter in exponentiële lijn stijgen: Before Midnight is een fantastische film, waarin donkere tragiek en romantiek elkaar afwisselen in heerlijk spitante dialogen, zonder ooit het contact met de realiteit te verliezen. Uitkijken naar deel vier!

  1. Inside Llewyn Davis

Er zijn nog zekerheden in het leven: één daarvan is dat zolang de winning streak die de Coens zes jaar geleden begonnen met No Country For Old Men blijft voortduren, we steeds weer een portie knappe, melancholische en zwart-komische cinema in de bioscoop krijgen. Zo ook in Inside Llewyn Davis, het tragische maar ook hilarische relaas van een week in het leven van Llewyn Davis, een werkeloze folk singer uit het New York van de jaren ’60, die overigens fantastisch wordt geïncarneerd door Oscar Isaac.

  1. La Vie d’Adèle

Vreemd: ik ben allesbehalve een grote fan van het type neorealistische films waarin La Vie d’Adèle doorgaans wordt gecategoriseerd, maar de winnaar van de Gouden Palm heeft die prijs meer dan verdiend dit jaar. Was het de straffe, los-vaste vertelvorm van de film? Was het de efficiënte regie van Abdellatif Kechiche? Waren het de geweldige acteerprestaties van Adèle Exarchapoulos en Léa Seydoux? Of was het gewoon de gave van de film om doorheen het realisme een streepje poëzie te zien? Het zal me worst wezen: genoten van elke van de 180 minuten die de film telde.

  1. Gravity

Het gebeurt niet vaak, maar soms zijn er filmmakers die hun hang naar nieuwe en al dan niet vernieuwende technieken weten te verantwoorden, door er gewoon echt knappe en, welja, vernieuwende cinema mee te maken. Case in point: Alfonso Cuarón, en de geweldige science-fiction-cinema die hij in de minimalistische blockbuster (niet noodzakelijk een contradictie, zo blijkt) Gravity naar het scherm brengt. Verbazingwekkende ervaring: a small step for Cuarón, but a giant leap for cinema!

  1. Stoker

Vreemde film, deze Stoker: je kan de mankementen/plotholes van deze Hitchcockiaanse thriller zo aanwijzen, en je moet geen narratologie hebben gestudeerd om te merken dat er aan het scenario heel wat schort. En toch: regisseur Chan-Wook Park (Old Boy) doordrenkt zijn Amerikaanse debuut zo van een heerlijk sinistere, bevreemdende en beklijvende stijl, dat Stoker een plezier wordt om naar te kijken. Mogen ook een pluim op hun hoed steken: Matthew Goode als de uit Shadow of a Doubt weggelopen oom, en Mia Wasikowska, die als ze zo doorgaat wel eens een Heel Grote Actrice zou kunnen worden.

  1. Mud

In Take Shelter demonstreerde Jeff Nichols al zijn ontegensprekelijke talent; in het een stuk strakker vertelde Mud weet hij dat talent nog beter aan te wenden, met een heerlijke thrillertot gevolg, waarvan elke minuut doordrongen is van de penetrante, ongemakkelijke sfeer die in de deep south hangt. Sterke cast ook: Tye Sheridan zet een voor z’n leeftijd indrukwekkend personage neer, en Matthew McConaughey heeft de rol van z’n leven te pakken als het titelpersonage.

  1. Tabu

Opnieuw een filmpje dat het Filmfestival van 2012 ons al wist te schenken, en de prent ging daarbij meteen nog lopen met de hoofdprijs ook. Regisseur Miguel Gomes maakt van deze hommage aan het laatste werk van F.W. Murnau een tweeluik met een ferm stel kloten en een schitterende vormgeving in stijlvol zwart-wit, waarbij er niet op een experimentje meer of minder wordt gekeken. Zonder gratuit of pseudo-artistiek aan te voelen, overigens: straffe film.

Runners-up: Django Unchained, Only God Forgives, Zero Dark Thirty, The Grandmaster, Oh Boy, Elysium, A Touch of Sin , Blancanieves, Borgman, Le Passé.

Flop 10

Zoals eerder gezegd: naar oude gewoonte was er ook behoorlijk veel rommel dit jaar; Michel Gondry schoot mis met L’Écume des Jours, het vermakelijke Thor kreeg een heel makke opvolger, en het ziet er niet naar uit dat Peter Jackson z’n Hobbit-trilogie nog gaat kunnen redden. Zonder veel boe of bah: dit zijn de tien films waarvan ik enkel het lamentabele niveau heb onthouden, en die u best zo veel mogelijk tracht te ontzien.

  1. Diana

  2. Les Misérables

  3. Malavita

  4. L’Écume des Jours

  5. Song For Marion

  6. Hansel & Gretel: Witch Hunters

  7. Hitchcock

  8. Jobs

  9. Man of Steel

  10. Now You See Me

    En dan nog…

    Meest onderschatte film van het jaar: The Counselor, op de voet gevolgd door Only God Forgives: twee films die door de verzamelde (Amerikaanse) filmpers met zo veel plezier werden neergesabeld, dat je je afvroeg welke wrok daar in hemelsnaam achter zat. Misschien heeft het er iets mee te maken dat ze andere kant van de plas nog steeds denken dat plot/inhoud essentieel zijn voor een film. They’re wrong.

    Meest overschatte film van het jaar: Kid. Niet dat Fien Troch geen interessante visie heeft op cinema, maar haar laatste prent voelde bij momenten meer aan als een expo in het Fotomuseum dan als een film. En de verzamelde nationale pers stond weer gretig klaar om een nieuwe filmklassieker in de Vlaamsche filmannalen te schrijven. They’re wrong.

    Horror cult van het jaar: Evil Dead was eindelijk nog eens een remake met een ferm stel kloten. En onethisch gebruikt huishoudmateriaal. En bloed. Liters bloed. Geweldige film.

    Guilty pleasure van het jaar: ik was klaarblijkelijk een van de weinigen, maar ik heb me uiterst goed geamuseerd met Kick-Ass 2.

    Beste film die hier niet is uitgekomen: The Spectacular Now, een heerlijke tiener-dramedy, en de Say Anything van het decennium, drijvend op geweldige acteerprestaties van Shailene Woodley (The Descendants) en vooral van Miles Teller (Rabbit Hole).

    Seksscène van het jaar: niet dat Adèle Exarchapoulos en Léa Seydoux hun best niet deden, maar niemand heeft terug van wat Cameron Diaz allemaal uitspookt op de voorruit van een gele California. Zelfs Javier Bardem niet.

    Crush van het jaar: niet dat ze in echt goeie films heeft meegespeeld, maar ze heeft wel in veel films meegespeeld – en alleen daarvoor was ik de ravissante Gemma Arterton alleen al dankbaar. Dat gezegd zijnde: Adèle Exarchopoulos mag ook altijd eens op de deur komen kloppen.

    Meest onrustwekkende trend van het jaar: de neiging van Pixar, eens onze favoriete filmstudio, om enkel en alleen nog te teren op het succes van oude classics. Niet dat ik niet heb gelachen met Monsters University, maar jongens, het was toch ook niet half zo goed als tien jaar geleden.

    Meest op sterven na dood zijnde genre van het jaar: de biopic. Diana, Hitchcock en Jobs waren niet om aan te zien, en zelfs Steven Spielberg had het moeilijk om van Lincoln echt meeslepende cinema te maken. Steven Soderberghs Behind The Candelabra is dan weer de uitzondering die de regel bevestigt.

    Indrukwekkendste debuut van het jaar: in Oh Boy kletste Jan Ole Gerster een hele hoop invloeden bij elkaar, maar het resultaat was een bijwijlen geweldige, zwartkomische, herkenbare en straffe prent.

    Meest waardige afscheid van het jaar: dat van Steven Soderbergh, die zich na het toch wel stevig tegenvallende Side Effects nog gauw even herpakte met het topentertainment van Behind The Candelabra.

    Blockbuster van het jaar: Gravity, tiens. Met een eervolle vermelding voor de big budget sci-fi die onze triestige filmzomer kwam redden: Elysium.

    Wordt het wat in 2014? Als de boel wat mee zit, wel: afgaande op de trailer lijkt Martin Scorsese alvast in vorm voor The Wolf of Wall Street, en hetzelfde geldt voor Wes Anderson en diens The Grand Budapest Hotel. In januari staan verder ook het fel gehypete Twelve Years a Slave (Steve McQueen) en de goeie indieprent Fruitvale Station (Ryan Coogler) op het programma. Benieuwd ook naar Lars von Triers Nymphomaniac – kan fantastisch zijn, maar kan ook hard tegenvallen – en Spike Lee’s Oldboy – scepsis lijkt hier op z’n plaats. Verder ben ik ook nieuwsgierig naar de nieuwe aflevering van The Hunger Games, en ik heb al een geheimpje dat ik kan verklappen: Much Ado About Nothing, een hobbyfilmpje van Joss Whedon, wordt één van de films van het nieuwe jaar.

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

verwant

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in