Met derde plaat Slow Focus onder de arm zakte Fuck Buttons voor het eerst in bijna vier jaar nog eens af naar de AB. Het werd een set vol hemeltergende beats, drones en knisperende geluidslandschappen — precies wat je als luisteraar wou. En toch zagen we aan het eind van de avond niet uitsluitend lachende gezichten.
Fuck Buttons is al een referentiepunt sinds 2008, toen ze debuteerden met het weergaloze Street Horrrsing. Het duo uit Bristol combineert als geen ander noise, drones en subliem lawaai met dansbare popstructuren als ondertoon tot verbluffende geluidskastelen, en weet bovendien plaat na plaat die elementen op een andere manier in te zetten. Op Slow Focus klinken Andrew Hung en Benjamin John Power harder en dwingender dan ooit, en dat was in de AB al snel te merken: Spinal Tap was de versterkers op 11 komen zetten, Fuck Buttons had ze daarna nog snel even op 12 gezet.
Wie Fuck Buttons een beetje kent, weet hoe de bank klonk: als een opstijgend vliegtuig te midden van een zinderend, beukend technofeestje. Opener “Brainfreeze” was vanaf de eerste seconde een omineuze pletwals, en meteen daarna gaven de twee vooraan het beste nummer van de set al prijs: het weergaloze, heen en weer zwierende, heerlijk harmonische en bovenal dansbare “Surf Solar”. Slimme zet als je van meet af aan de puntjes op de i wil zetten, alleen vergat Fuck Buttons dat je het tempo daarna niet zomaar eventjes kan laten varen. Wat dus gebeurde: “Colours Move” is een geweldige track, maar met zijn tribale percussie en focus op geluidtapijten in plaats van stampende beats en drones ook een meer bedachtzame, minder gejaagde track.
En zo zat het beste, meest dansbare nummer van de avond jammerlijk gekneld tussen snoeihard en, euh, minder hard. Dat is dan ook het enige wat je Fuck Buttons echt kan verwijten: dat ze hun set — ook de rest van de avond waren de tempowisselingen soms nogal bruusk — iets beter hadden moeten balanceren. Voor de rest leverden de Britten een indrukwekkende show af, waarin de elektronica op de voet gevolgd werd door een strakke lichtshow en live visuals met uitvergrote, monochrome weergaven van Hung en Power die vooraan hun batterij elektronica — de vele kabels leken wel in een onvervalste Gordiaanse knoop te zitten — minutieus manipuleerden.
Opvallend: geen “Sweet Love For Planet Earth”, geen “Race You To My Bedroom/Spirit Rise” en ook geen “Bright Tomorrow”. Fuck Buttons was niet gekomen om te crowdpleasen, maar bewees wel dat Slow Focus ook live een straffe plaat is. De drilboor en futuristische soundscapes die in “Red WIng” de lakens uitdelen, werden zorgvuldig opgebouwd en tegen elkaar afgewogen, en helemaal aan het eind van de reguliere set liep het kosmische “Hidden XS” uit in een magistraal hoogtepunt. Dwingend, meeslepend, dansbaar, pulserend, uitgebalanceerd: “Hidden XS” is een toptrack in hun back catalogue die ook live tien minuten naar het nekvel greep, zo rond minuut vijf het tempo inhield en daarna weer ongenadig de pathos — het goeie soort — opzocht.
Ook het utopische, uit sferische geluidslandschappen opgetrokken “Olympians” imponeerde danig. Enkel “Sentients” klonk ons in Brussel iets te zwaar op de maag: te veel beuken, te weinig potten breken — Nigel Farage was er niks tegen. Jammer, want op plaat is deze track wel stevig van oren en poten voorzien.
Afsluiten werd er gedaan met het uit Tarot Sport afkomstige “Space Mountain”, dat nog een laatste keer Fuck Buttons in al zijn facetten liet zien. Techno- en trance-elementen doen haasje over in de eerste helt; in de tweede helft vormen die naadloos de grondtoon voor stampende beats en scheurende noise.
Dat na die afsluiter niet iedereen even opgewekt keek, was volgens ons maar ten dele de schuld van de band zelf. Een iets beter uitgekiende setlist had deugd gedaan, maar individueel was er met “Sentients” maar één nummer dat onder de verwachtingen bleef. Neen, we vermoeden dat heel wat mensen gewoon zaten te wachten op die eerder genoemde publiekslievelingen. Dat is jammer, want Fuck Buttons leverde in Brussel een geweldige show af.
