Ontdekt door Lily Allen en door Jools Holland voor de leeuwen gegooid. Na eindeloos optreden voor drie man en een paardenkop lijkt het dankzij een aantal erg gesmaakte televisieoptredens en een uiterst aanstekelijke EP eindelijk te gaan gebeuren.
De muzikale carrière van Tom Odell, Engelands ideale schoonzoon, stijgt naar ongekende hoogtes. Amper 22 is hij; de langharige, magere blonde pianist. Odell heeft wat weg van een straatartiest die je zonder verpinken voorbij loopt. Een gebrek aan spontaniteit en een vreemde nonchalante stijl, dat zijn zowat zijn grootste gebreken. Vreemd genoeg lijkt hij net daarmee hoog te scoren bij het jonge volk. Pubers en tweenagers allerhanden kunnen zich klaarblijkelijk vinden in de emotionele nummers waar Odell inspeelt op het universele thema van het jonge, gebroken hart. Dat “Another Love” ingeluid werd door de Vlaamse jeugd als het strijdlied bij uitstek tegen liefdesverdriet, dat lijkt Odell wel te amuseren: “Yeah, it’s a good, honest song; you know?”. Verder maakt hij er niet te veel woorden aan vuil. We voelen de bui al hangen; dit wordt weer een van die interviews, you know…
Odell moet zowat de natte droom van iedere platenmaatschappij zijn; jong, getalenteerd en aantrekkelijk op de koop toe. Op het internet vind je in een handomdraai honderden sites gemaakt door meisjes én jongens die hun liefde voor de blonde bonenstaak niet onder stoelen of banken steken. Ieder financieel ingesteld brein merkt al snel dat Odell een marketinggeschenk is; een kip met gouden eitjes, gedoemd tot een kort leven aan de legbatterij. Dit weekend verscheen Odell op het toneel in Brussel. De eerste stop was de AB en vandaag is hij te gast in Brussel-Zuid, waar hij een korte sessie speelt onder de wapperende banner van de Nationale Loterij. Onmiddellijk daarna mag hij een resem interviews afwerken en wordt hij vliegenvlug klaargemaakt om naar Berlijn te vertrekken. Koffie, zo geeft hij aan. Veel koffie zelfs. Dat blijkt het wondermiddel om dit tempo vol te houden.
enola: En helpt het? Ik bedoel; je klinkt érg vermoeid
Odell: “Ja, ik weet hoe het overkomt, maar eigenlijk ben ik hier dol op. Het was gisteren trouwens ook wat later dan gewoonlijk, dat laat ook de nodige sporen na. Ik heb het natuurlijk erg druk; dat kan ik helemaal niet ontkennen, maar ik doe dit gewoon graag. Het is fantastisch om te mogen optreden. Natuurlijk is het vermoeiend, maar ik word het niet moe, snap je? Het is niet alsof ik effectief moet gaan werken. Die interviews… Ja, dat hoort er bij, dus die neem je dan ook maar voor lief.”
enola: Je carrière lijkt nu ook in het buitenland erg hard te gaan. Ben je niet bang dat je het slachtoffer van je eigen succes aan het worden bent?
Odell: “Nee, uiteindelijk heb ik veel controle over wat ik doe en wat ik laat. Als ik iets niet wil doen, dan doe ik het gewoon niet. Nee betekent nee, zo simpel is het.
enola: Dus het optreden dat je vanmiddag gaf in Brussel had volledig jouw zegen?
Odell: (Verbaasd) “Ja, natuurlijk. Ik vond het erg leuk om te doen. Een mooie plek om te spelen en een goede kans om de opkomende plaat nog wat extra in het daglicht te plaatsen. Vrijdag speelde ik hier ook in een uitverkochte zaal, toch ook handig voor mensen die geen kaartje konden bemachtigen. ”
enola: Wat die plaat betreft; Long Way Down klinkt als een wat langere versie van de EP. Waarom werd er dan niet gewoon beslist om de EP te laten vallen en de plaat wat eerder uit te brengen?
Odell: (Lange stilte) “Weet je, geen idee… Ik kan niet doen alsof de nummers van op de EP niet op de plaat staan, maar ik geloof wel in de tracks. Er staan ook een aantal nummers op die niet op de plaat zouden komen. Ja, als je dan de nummers op de radio hoort en in een bepaalde context, dan… Weet je, ik heb de tracklist voor de plaat ook veranderd…
enola: Ben je dan niet bang voor teleurstellende verkoopsresultaten? De EP deed het commercieel gezien erg goed, maar ik heb het gevoel dat je twee keer hetzelfde aanbiedt.
Odell: (Erg onsamenhangend) “Pfff… Niet echt. Er is wel wat druk, maar ik denk dat er andere dingen zijn waar ik me druk om moet maken. Ik weet het niet. Ja; er is druk, maar ik denk dat ik voornamelijk mezelf veel druk opleg. Je went er ook aan, you know”.
enola: Ben je niet wat jong om al zo veel druk op je schouders te voelen?
Odell: “Nee, weet je; je moet dat zo niet bekijken. Ik ben gewoon blij dat ik dit mag doen. En zolang het niet aanvoelt als werk… Geen probleem, toch?”.
enola: Gezonde kijk op het leven als tweeëntwintigjarige, moet ik zeggen…Werkt je leeftijd ook niet wat in je nadeel? Al die emoties die je lijkt te hebben, heb je die echt allemaal al gevoeld?
Odell: (Zucht) “De plaat is erg eerlijk. Ik zou niets opschrijven dat nog niet is gebeurd. Het lijkt me wat verloren moeite om in energie te steken in verzonnen emoties. Je moet als artiest toch wat voeling hebben met je materiaal. Long Way Down is erg autobiografisch. Wil dat zeggen dat al mijn platen zo zullen zijn? Geen idee, weet je. (Stilte) Maar…Ja.”
enola: Ben je bezig met je eigen imago?
Odell: “Imago? Hoe bedoel je?”
enola: Ik krijg de indruk dat de Britse muziekpers je wat probeert af te schilderen als de prins op het witte paard. Eindelijk een man die Emeli Sandé van haar troon kan stoten.
Odell: “Emeli Sandé is een briljante artieste. Ik ken haar persoonlijk en het is een erg aardig mens. Maar ik zie niet in waarom iemand dat zou zeggen. De muziek die we maken is ook erg verschillend, snap je. Twee erg verschillende stijlen. Ik heb dit eigenlijk nooit eerder gehoord. Ik weet eigenlijk niet goed wat zeggen. Sorry… Emeli is briljant en we hebben beiden terecht al grote prijzen gewonnen. Misschien daarom?“
enola: Ik vraag het omdat je in een eerder interview met The Mail Online zelf aangaf dat je vond dat de Britse muziek wel wat mannelijke dominantie kon gebruiken.
Odell: “Goh, heb ik dat gezegd? Ben je daar zeker van?”
enola: Ik vond het interview gisteren toen ik wat research deed. Als je zelf wil kijken, het is een van de verwijzingen op Wikipedia.
Odell: (fel) “Dan denk ik dat die statement eerder uit context werd gerukt, hoor. Volgens mij heb ik dat niet gezegd. Ik vertelde zeker niet dat we nood hadden aan mannelijke dominantie. Ik wilde waarschijnlijk eerder aangeven dat commercieel succesvolle popmuziek momenteel overwegend door vrouwen wordt gemaakt.”
enola: Nu we er toch over bezig zijn, denk je niet dat je in dat opzicht een rol van betekenis zou kunnen spelen?
Odell: “Nee; en dat wil ik ook niet. Ik ben er niet om een gat in de markt te vullen. Ik heb mijn plek verdiend want ik schrijf nummers en ik zing. Daarom kreeg ik een platencontract en daarom werd de EP uitgebracht. Mijn muziek spreekt voor zich. Ik ben er niet om een nichepubliek aan te spreken.”
enola: Ik heb er nog eentje voor je. In The Guardian vond ik een interview waarin je beweert uit een band gestapt te zijn omdat je niet van anderen afhankelijk wilde zijn. Klopt dat dan?
Odell:(Geïrriteerd) “Tot op zekere hoogte klopt dat wel. De liedjes die je nu op de plaat hoort, daar heb ik jaren aan gewerkt. Het zijn erg persoonlijke, autobiografische nummers en het klopte gewoon niet om ze in een band te spelen. Dus het werd erg duidelijk voor me dat het tijd werd voor een soloproject. Weet je, als je in een band zit; en een van de leden begint zich als een halve gare te gedragen… Ja, daar zit je dan. Eigenlijk gebeurde dat allemaal op een erg organische manier. Om je de waarheid te vertellen; ik ging betere nummers schrijven en het voelde gewoon juist om mijn eigen naam onder het materiaal te plaatsen.”
enola: Je hebt natuurlijk ook hard gewerkt om te geraken waar je nu bent.
Odell: “Ja, absoluut! Ik denk dat ik ongeveer zestien was toen ik in Brighton in kleine clubjes begon op te treden. Later trok ik dan naar Londen… Ik was ook niet altijd de leadzanger, wist je dat? Toevallig werd ik ontdekt door Lily Allen en zo is de bal aan het rollen gegaan. Niet veel later huurde ik een klein kamertje in de stad en begon ik aan de nummers te werken. Vorig jaar kwam dan de EP op de markt en sindsdien breng ik veel tijd op de baan door.”
enola: Volgende week sta je op Rock Werchter. Hoe denk je dat je breekbare en persoonlijke nummers op het publiek overkomen van op een festivalpodium?
Odell: “Geen idee, daar moet ik nog achter komen. Werchter wordt zowat het eerste grote festival dat ik doe. We zien wel, you know”?
Tom Odell speelt op zondag 7 juli op Rock Werchter.
