Als beeldend kunstenaar maakt Wouter Vanhaelemeesch (°1980) niet enkel albumhoezen en affiches, maar kon hij ook al werk tentoonstellen in binnen- en buitenland. Zijn tekeningen hebben een wat surreële retro-look, alsof hij een brug wil slaan tussen de geïllustreerde encyclopedieën van Diderot en Jacob Van Maerlant en de onheilsdoeken van Hieronymusch Bosch. Met dat in het achterhoofd is de overstap naar zijn muzikale uitlaatklep wat sneller te behappen, want Procession Of Talking Mirrors klinkt al net zo eigenzinnig en onheilspellend.
Vanhaelemeesch, die na de zomer trouwens aan de slag zal gaan als muziekprogrammator bij Kunstencentrum Vooruit, is niet aan z’n proefstuk toe. Zo was hij ook nog betrokken bij de organisatie Kraak en het magazine Ruis (illustraties en recensies), staat hij aan het roer van het kleine label audioMER, nam hij deel aan verschillende groeps- en solo-exposities (in maart 2013 nog in Hectoliter) en was hij al te horen op een aantal releases die vooral inzoomden op wat de dag van vandaag aan de man gebracht wordt als ‘avant-garde folk’. De link met o.m. andere Belgische artiesten als Hellvete, Alkerdeel, Kiss The Anus Of A Black Cat en Ignatz is dan ook voor de hand liggend.
Beweren dat Vanhaelemeesch als Urpf Lanze niet z’n eigen koers vaart, zou hem echter tekortdoen, want zijn knoestige stukken op akoestische gitaar vertonen dan wel verwantschappen met de Amerikaanse primitieve school en de kletterende impro-blues van figuren als Bill Orcutt, er is meer dan dat aan de hand. Verschillende werelden en culturen komen soms vrij hard in aanvaring met elkaar, wat niet enkel duidelijk wordt uit zijn soms rauwe en met dissonantie flirtende gitaarspel, maar ook uit de excentrieke ‘zang’, die het terrein tussen Beefheart, Gollem, Attila Csihar en een dementerende bejaarde verkent.
In de zes stukken van Procession Of Talking Mirrors wordt dat echter uitgewerkt zonder er een aanstellerige freak show van te maken. Met opener “Father Earthquake” wordt meteen de toon gezet. Vanhaelemeesch, die de gitaar op zijn schoot bespeelt, klinkt niet zo chaotisch als Orcutt en evenmin zo lyrisch en delicaat als pakweg Loren Connors, maar lijkt soms wel een beetje bezig om de twee te verenigen. Hij schippert tussen folk, blues en mantra-achtige improvisaties, waarbij er toch wat gespeeld wordt met gradaties van die insteken.
Zo volgt het tragere, sobere “Now The Fire Worries About The Amounts Of Wood It Needs To Put Out” een wat ingetogener folkkoers en vormt het een ijzersterk een-tweetje met het hypnotiserende hoogtepunt “Plague Pillow”, dat uitgroeit tot een bijzonder efficiënt en repetitief stukje lo-fi. Een fascinerend contrast met het titelnummer, dat de man op z’n meest ontregeld en dement laat horen. Met het korte “He Will Drink The Milk Of A Thousand Mothers” schuift hij vervolgens even op naar vertrouwder bluesterrein, terwijl de afsluiter opnieuw aanknoopt met het parcours dat geïntroduceerd werd door de opener.
Door de ongepolijste klank en merkwaardige zangpartijen dwingt Urpf Lanze zelfs binnen de experimentele vleugel een unieke positie af. Procession Of Talking Mirrors is dan ook een even coherente als merkwaardige plaat en verdient zeker een plaatsje bij de betere outsider music uit deze contreien. Aanrader voor wie graag de marges afschuimt.
Het album verscheen enkel op vinyl, in een oplage van 350 stuks. Urpf Lanze speelt op 16/6 in de DOKkantine (Gent). Ook op het programma: John Webster Johns en Alpha Whale. Meer info hier.
