In de categorie onterecht onbekend staat Sarah Blasko al enkele jaren hoog genoteerd. Al drie platen lang timmert ze met toenemende kwaliteit aan haar eigen niche in de droompopwereld. Met deze vierde langspeler stapt ze — ergens tussen My Brightest Diamond en Fiona Apple in — definitief de wereld van de klassebakken binnen.
De titeltrack trapt de plaat in ware Blasko-stijl af: een sprookjesachtige sfeer die je in al zijn duistere lieflijkheid hypnotiserend in de ban houdt. Gedreven door zware percussie genre Björks “Human Behaviour” lijk je tussen de vuurvliegen in door een betoverd bos te spurten. Terwijl Blasko de piano steeds steviger betokkelt en haar longinhoud forser door haar stembanden duwt, begint de adrenaline door je lijf te gieren tot hij je in een wervelwind van strijkers stuwt. De val door de konijnenpijp is genomen, we zijn in het I awake-universum binnengedrongen.
Deze nieuwe wereld loopt parallel aan de vorige platen maar neemt elke prikkel een stap verder. Op het ontwapenende As Day Follows Night charmeerde een kwetsbaar meisje door de cryptes van haar dagboek met je te delen, nu staat ze hier als een volwassen vrouw met een woest kloppend hart. Doorheen het verhaal van liefde na tijden van eenzaamheid in “An Arrow” raast een ton emotie. Met het verleden op de rug stort ze haar klaagzang uit op deze dramatische ballade, die ondanks zijn zwaar theatrale karakter op geen enkel moment gekunsteld overkomt. Wanneer ze als een wolvin over de slepende melodie heen begint te huilen, kan je niet anders dan zelf tranen in je ooghoeken te voelen opwellen.
In vergelijking met speelser vroeger werk is dit een spaarzaam verlichte plaat geworden. De uitnodiging tot wedergeboorte “Bury You” ligt als een in een lianen verpakte appel te blinken in een donkere jungle van Eden. Niet dat het altijd de obscure kant opgaat. Het eenvoudige “New Country” is een warme pianozang bij een knetterend haardvuur waarop de troubadour zich gradueel tot sirene ontpopt. De enige echte doorbreking van het nachtelijke geluid is “Cast The Net”, dat smeekt om op een zwaarmoedige morning after het ochtendgloren mee in te wandelen.
Strakker aangespannen teugels leiden duidelijk tot meer uitschieters. Op “God-Fearing” geeft een deftige dame je met gifgroene ogen een handschoen in het gezicht. Die dualiteit trekt mateloos aan: nadat het refrein uitgespuwd is, hult Blasko zich in een klassieke heliumzang alvorens in een oceaan van violen te vervagen. Ook het zachtjes aanzwellende “Illusory Light”, laverend tussen stille gedachtengang en woeste fantasieschets, blijft nog uren nazinderen.
Blasko durft meermaals grootser uit de hoek te komen maar gooide de kleine nummers intimistischer dan ooit het album op. Het melancholische wiegelied “Here” is een efemeer pluimpje in een klassieke bries dat je als een dunne pijl recht in het hart raakt. “I’m holding myself back, I’m my own worst enemy” biecht ze op in het Natasha Khan-indachtige “Fool”. Door lessen te trekken uit haar rake zelfanalyse stelt Sarah zich met dit album gemakkelijk tussen de concurrentie zonder aan eigen karakter in te boeten.
