Van The Knife kan een en ander verwacht worden, maar wat Karin Dreijer Andersson en Olof Dreijer op Shaking The Habitual doen, is geen klein beetje heavy stuff. Het Zweedse duo serveert op hun nieuwe plaat meer dan anderhalf uur elektronische beklemming, die bij momenten gelukkig zeer verslavend is.
Wie gedacht had dat Tomorrow, In A Year, de over een dubbel-cd uitgesmeerde soundtrack bij een opera over Darwins Origin Of Species, een zijspoor zou zijn dat The Knife met een nieuwe reguliere plaat weer zou verlaten, is eraan voor de moeite. Shaking The Habitual is een hermetische brok van een plaat, die nauwelijks of geen moeite doet aan te sluiten bij de catchyness van het vroegere werk.
De eerste single “Full of Fire” gaf al een kleine indicatie van wat te gebeuren stond. De song slaat een knappe brug tussen het dansgerichte Silent Shout en de vreemdheid waarin Shaking the Habitual gedrenkt is. En met zijn negen minuten flirt het geen klein beetje met overdaad, zij het op zo’n manier dat je als luisteraar niets liever doet dan je volledig onderwerpen aan de muzikale vloedgolf die met verwoestende kracht komt aangerold.
Kleine indicatie? Heel kleine indicatie, eigenlijk. Voor het eerst, het Darwin-gebeuren even buiten beschouwing gelaten, is The Knife er immers in geslaagd te irriteren. “Fracking Fluid Injection” werkt net zo op de zenuwen als de activiteit waaraan het zijn naam ontleend heeft en dat bijna de volle tien minuten lang. Idem dito voor “A Cherry On Top”, een beklemmend geluidsexperiment dat akelig dicht in de buurt van Tomorrow, In A Year komt. Ook het — zet je schrap — op negentien minuten afklokkende “Old Dreams Waiting To Be Realised” is niet meer dan een auditief vulsel, interessantdoenerij misschien zelfs, waar mogelijk een enkeling de loftrompet over zal afsteken, wat een niet te missen indicatie is om nooit, maar dan ook nooit, je rug naar de persoon in kwestie te keren.
Hoewel met deze nummers goed veertig minuten verpest zijn, blijven nog altijd tien songs over die variëren van intrigerend tot ronduit krankzinnig goed. Ja, niemendalletjes als “Oryx” en “Crake” vervullen vooral overgangsfuncties, maar tegelijk bewijzen beide werkstukjes dat schijnbaar willekeurig lawaai binnen The Knife wél kan werken, als het maar zorgvuldig gedoseerd wordt.
Op zijn best is The Knife in “Without You My Life Would Be Boring”, dat dertien gemoedstoestanden en een minstens even groot instrumentenarsenaal door elkaar flanst tot een elektronisch aangedreven voodoodans waarop het vast heerlijk koppen snellen is. Hét moment van de plaat is echter te vinden in het fraai opbouwende “Raging Lung”, wanneer na een minuut of twee Karin Dreijer Anderssons vocalen een emotionele bocht nemen en kortstondig alle puzzelstukken op hun plaats lijken te vallen. Tijdens “Networking” mogen de beats nog eens vrolijk in het rond knallen en “Stay Out Here” is een brutale, industriële aanval op de luisteraar.
Daarmee is Shaking The Habitual absoluut geen hapklare brok. Integendeel, The Knife heeft een bijzonder taai werkstuk afgeleverd dat eigenlijk amper te vergelijken is met de reguliere platen van weleer. Op zich niet vreemd, gezien de meest recente daarvan ondertussen alweer zeven jaar oud is en een band doorgaans op die tijdspanne ook enige evolutie doormaakt. Alleen: hier gebeurt dat in één klap, wat maakt dat dit een plaat is met meer what the fuck-momenten dan je voor mogelijk houdt. Eentje voor volharders.
The Knife staat op 5 mei voor een uitverkochte AB. Op 17 augustus staat de band op Pukkelpop.