“Bedankt om hier allemaal te zijn. We weten dat jullie heel wat opties hadden,” laat Jeff Tweedy weten aan de opvallend lege Marquee. Pijnlijk lege Marquee ook, want Wilco is een monument en die hoor je te koesteren. Wilco is zo’n band die in principe niet kan tegenvallen, als je kijkt naar het technisch vermogen van de muzikanten en de kwaliteit van de back catalogue. Het is een band die maturiteit en rust uitstraalt, al gaat het er op het podium uiteraard niet altijd rustig aan toe.
“Do you still love rock and roll?” zong Tweedy in opener “Misunderstood”, waarop het publiek met een luid gejuich bevestigend antwoordde. Muzikale uitbarstingen volgden, alsook een vertoning van intrinsieke kwaliteit, die al het voorgaande van de dag een stapje achteruit zette. Meer nog, in het nieuwe, Radiohead-achtige “Art Of Almost” ontbond gitarist Nels Cline voor het eerst zijn duivels in zo’n magistrale solo dat je alleen maar vastgenageld aan de grond kon staan kijken. Het is op zich al fascinerend om die man een concert lang in de gaten te houden. Hij zou het later nog eens propertjes overdoen in “Impossible Germany”, waarin hij een vijftal minuten de tijd kreeg om zich in alle expressiviteit op gitaar te bewijzen. Met verve, dat spreekt.
Wilco bracht in de Marquee een wervelend optreden waarin de band uit zijn hele geschiedenis plukte. De warmte was intussen draaglijk geworden waardoor het volop genieten was van eerste rustmoment “I Am Trying to Break Your Heart”, inclusief experimenteel, chaotisch slot. Het was uiteraard niet het enige nummer uit topplaat Yankee Hotel Foxtrot, want al snel werd ook “War On War” gespeeld en zorgde nog iets later “Heavy Metal Drummer” eveneens voor een esthetische genotsbeleving. Glenn Kotche, de drummer van Wilco, ging er zelfs even bij rechtstaan. Al kon dit ook refereren naar “I’m The Man Who Loves You”, dat erop volgde.
Jeff Tweedy en band zijn niet de meest communicatieve mensen op een podium, maar dat maken ze goed met hun overgave en professionaliteit. Zo ging hoofdpianist Mikael Jorgensen wel zeer hevig tekeer tijdens het sterk door zijn instrument gedragen “A Shot In The Arm”. Even vreesden we dat de brave man een hartaanval kreeg, maar gelukkig voor hem volgde als afsluiter de vrolijke ballad “Hummingbird”. Het werd een mooi einde waarmee Wilco ons na een erg overtuigend optreden richting andere podia stuurde.
