Met acht platen en zowat twintig jaar op de teller, is dEUS stilaan een dinosaurus aan het worden. Vastroesten is echter nog geen optie: de voorbije twee jaar behoorden tot de productiefste van de band. Live is het echter, net als in de beginjaren, erop of eronder.
Neem het concert in de Lotto Arena, afgelopen winter, waar dEUS in eigen stad finaal de mist in ging. En dat na het uitbrengen van Keep You Close, nochtans verre van een mislukking. Maar die plaat heeft, net zoals het recent verschenen Following Sea, mogelijk te kampen met het ontbreken van live-appeal: heel mooie nummers, stuk voor stuk, maar dan vooral wanneer ze in een gezellige kroeg of in de beslotenheid van de slaapkamer weerklinken. Dat soort songs in een betonnen bunker tot leven wekken, is geen sinecure.
Dan duidelijk liever festivalsets. Op Rock Werchter waren de meningen over dEUS weliswaar verdeeld, maar viel toch een sterkere band op te merken. Nu dEUS in Lokeren tijdens zonsondergang het podium mag betreden, zitten de omstandigheden in het voordeel van de Antwerpenaren, die met een door ADHD aangedreven “The Architect” en een warm “Constant Now” een verwachtingsvol openingsduo voor de voeten van het publiek gooien.
Wanneer vervolgens een “Oh Your God” nerveus denderend het openingstrio vervolledigt, en Mauro voor de eerste keer vanavond de kans krijgt zijn explosieve zelf te zijn, lijkt het er sterk op dat dEUS voor een moordset gaat. Hier wordt geen nieuwe plaat gepromoot, maar een concert gebracht dat het moet hebben van verleiden en afstoten: neem “Dark Sets In”, dat drijft op een zachte viool, maar waarin stoorzenders een net zo belangrijke rol spelen, waardoor het nummer helemaal tussen schoonheid en wanhoop lijkt te slingeren.
“Instant Street” van zijn kant, is als vanouds perfect om een glimlach tevoorschijn te toveren, en het is bijna schattig te merken dat zelfs na een ontiegelijk aantal beluisteringen “Suds & Soda” nog steeds krachtig en meeslepend uit de hoek kan komen. De spanning die met “Quatre Mains” opgebouwd wordt, is kenmerkend voor de dEUS zoals we die kennen vanaf Pocket Revolution: een band die het grote drama achter zich laat en zijn heil zoekt in subtiliteit en daarmee nu en dan eens hard uithaalt. Het nummer is bovendien een prima voorzet voor het filmische “Theme From Turnpike”.
Dat uit dat Pocket Revolution slechts enkele nummers gelicht worden, kan jammer genoemd worden. De plaat is niet alleen een sleutelmoment in de carrière van de band, het is tevens een onderschat werkstuk, zoals blijkt uit het gedreven “Nighttrain”. Al is het met “Ghost” dat dEUS het meeste indruk maakt. De song dendert minutenlang voort op een creepy pianomotief, op een manier die bijna banaal te noemen valt. Tot het plots zodanig openbloeit dat het bijna overdaad wordt en je lichtjes van je sokken geblazen wordt.
Er is, de laatste jaren meer dan ooit, al veel gezegd en geschreven over of dEUS nu al dan niet tot de top behoort, en meer van dat soort in se irrelevante statements. Wat telt, is dat dit een band is die na bijna twee decennia platen uitbrengen nog steeds sterke songs aflevert. Meer zelfs, dat dit een gezelschap is dat live, als de wind meezit, superieure concerten kan verzorgen. Op de Lokerse Feesten werd dat met verve bewezen.
