Wofo Sextette Plays Raymond Scott :: 10 augustus 2012, Het Bruggenhuis

Als er dezer dagen over Raymond Scott (1908-1994) gesproken wordt, dan gaat het doorgaans over zijn pioniersrol binnen de elektronische muziek. Hij was immers niet enkel de uitvinder van een paar excentrieke proto-synthesizers, maar baande de weg voor elektronicalegendes als Krafwerk en Brian Eno. In Geraardsbergen kregen we echter het andere, al even bijzondere, gelaat van Scott te zien.

Hij begon zijn carrière immers als componist en pianist in het swingtijdperk, met een legendarisch sextet dat, om niemand op onkuise gedachten te brengen, toch een Quintette genoemd werd. Scott werd door jazzpuristen vaak afgedaan als een charlatan, maar zijn beknopte composities, waarin hij zeer weinig ruimte liet voor improvisatie, vallen nu nog vaak op door hun knappe compactheid, humor en energie. Veel van die composities zouden fungeren als muziek bij cartoons van Looney Tunes. Verwacht daarbij niet de orchestrale waanzin van een Carl Stalling of de doorgedreven collagejazz van John Zorn, maar een geinig swingende variant op de kleppers van die tijd.

Het is muziek die Wofo op het lijf geschreven is. Onder leiding van tenorsaxofonist Michel Mast, die bij X-Legged Sally en Flat Earth Society ook al in de weer was/is met door Scott beïnvloede, verknipte muziek, baande dit Sextette zich een trefzekere en soepele weg door een resem van Scotts composities en wat eigen werk van bassist Xavier Verhelst, al ging het concert van start met een bewerking van Heinrich Isaacs “La Morra”, een ingetogen, op knappe harmonieën gesteund stuk uit het begin van de zestiende eeuw. Daarna kwam het werk van Scott, dat van meet af aan onweerstaanbaar catchy klonk.

Het is immers gestoeld op aanstekelijke melodieën, doorgaans uptempo, en de blazersarrangementen klinken fris en met schijnbaar achteloos gemak in elkaar gestoken. Stukken als het lekker wegpompende “The Penguin” en het vaag naar klezmer neigende “Devil Drums” zijn opgewekt, leunen aan bij de hoempapa en lieten steeds een mooie wisselwerking tussen de blazers horen. Samen met klarinettist Mattias Laga en gastkornettist Jon Birdsong vormde Mast een weerspiegeling van de frontlinie van Scotts Quintette, waarbij het samenspel dynamisch bleef door de rond elkaar kringelende en over elkaar huppelende lijnen.

Het opvallendste stuk in de eerste set was waarschijnlijk ”Boy Scout In Switzerland”, dat er net iets explosiever en zotter aan toeging, met ratelend drumwerk van Tom Wouters, de gehamerde piano van Pieter Baert en een ietwat exotische feel die in veel jazz van de jaren dertig, die van Ellington, Basie & co, de kop op stak. Eigen composities “Soon The Sfinxes” en “The Singing Of Numbers” lieten dan weer horen dat de band zich die stijl goed eigen gemaakt had. Vooral het laatste, terend op tricky timing en volgestouwd met start & stop-momenten, was heel amusant. Het werd meteen ook duidelijk waarom Scotts werk de voorbije decennia terug opgepikt werd door popbands als They Might Be Giants, Soul Coughing en zelfs gebruikt werd in The Simpsons.

De eerste set (een zevental composities in amper veertig minuten) werd in een recordtijd van tafel geveegd door de tweede set (evenveel in vijfentwintig minuten), met een knap bewerkte versie van “It Don’t Mean A Thing”, een statig, aan bombastische Romeinenfilms herinnerende “Suicide Cliff”, en opnieuw een handvol feestnummers die deden denken aan de tijden van swing jazz, foxtrot en charleston, grootstedelijke clubs ten tijde van de drooglegging en opwaaiende baljurken. Scotts bekendste compositie, “Powerhouse”, was daarbij de kers op de taart, al werd nog eens teruggekeerd met een hernomen “The Penguin”.

Echt zot werd het nooit, maar er werd wel voortdurend gespeeld met humor en radde tempoversnellingen binnen de krappe composities van Scott, die zelfs na vijfenzeventig jaar nog altijd charmeren. Het was bovendien eens plezant om dit soort muziek te horen langs de oever van de Dender, met al even kierewiete krekelsymfonieën als pauzemuziek.

http://www.wofo.be
http://raymondscott.com/
Beeld:
Frida Leroy

aanraders

verwant

Achterham Sessions: Wofo :: 11 september 2016, Ham Sessions (Gent)

Een jaar of vier geleden zagen we het vlotjes...

Wofo :: Erratic Tails

Het Gentse Wofo kan intussen bijna tien kaarsjes...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in