”Fuck friday, fuck saturday, fuck sunday, fuck you!” Dan Sartain hakt er gretig op los in het weinig subtiele Too Tough To Live, een kort maar fijn Ramones-punkfestijn.
“Next thirty minutes, this is my fucking tent”. Zo opende Dan Sartain enkele maanden geleden zijn set op het Roots & Roses festival in Lessen. Fans die Sartains op blues en rockabilly gestoelde americana verwachtten, trokken simultaan de wenkbrauwen op, haalden diep adem en hielden die in de snelle stortbui punkrock op tot Too Tough To Live voorbijgeraasd was.
Too Tough To Live, Sartains laatste, is een opgestoken middenvinger gevolgd door een schop in het kruis. “Fuck friday, fuck saturday, fuck sunday, fuck you!” klinkt het in “Fuck Friday”. Of ook nog: “Even At My Worst I’m Better Than You”, dat zowel een lyric als een titel is op deze plaat. De gevetkuifde bard uit Alabama declameert ze met de naturel van een Amerikaanse rapper uit een achtergestelde voorstad. De ondertitel van de plaat luidt trouwens, we geven het u even mee, Fuck music! Puberaal? Pose? Zeker en vast.
De songs zijn zo uit de mand van The Ramones geplukt en slechts enkele duren langer dan anderhalve minuut. Dat levert een plaat van 13 nummers op die afklokt op iets minder dan 20 minuten. Conform de eisen van het genre bevatten de liedjes zelden meer dan drie akkoorden en stoppen ze even abrupt als ze begonnen zijn. Wie wil meezingen heeft de refreinen snel onder de knie: meestal wordt de titel twee keer herhaald. Conform het genre dus.
Dertien keer hetzelfde dan? Ho maar. “Now Now Now” doorstreepten we met de gele fluostift omwille van de heerlijke samenzang met Jane Wiedlin, in een vorig leven gitariste bij de Amerikaanse all girl bandThe Go-Go’s. In “I’m Aware” zorgen de delay op Sartains stem en de gitaarsolo dan weer voor een fijne laag bovenop de punkgroove. “Rona”, “Swap Meet” en “Boo Hoo Hoo” zijn heel behoorlijke en eenvoudige punksongs, maar in “Nam Vet” en “I Got Insurance” zit dan weer net te weinig om te boeien. Het is soms een dunne lijn.
De uitschieter is zondermeer afsluiter “In Death”, de eerste en enige stijlbreuk met het strakke punkidioom. Er zijn handclaps, er is een refrein dat tegen vroege garagerock aanschurkt en Sartain die met zijn met reverb doordrenkte stem zelf rockabilly hiccups produceert. Een zeer fijn lied waarmee Sartain slinks knipoogt naar zijn vroegere werk. Het is bijna alsof hij nog even wou tonen dat hij die dingen nog steeds kan, beter dan jij zelfs, maar gewoon even voor iets anders koos.
Nu zowat alle Ramones onder de zoden liggen is het goed dat iemand het heilige vuur verder uitdraagt. Voor sommige mensen wellicht te voor de hand liggend, te puberaal en te passé (en daar valt wel wat voor te zeggen), maar 20 minuten fijne en goedgemaakte punkrock is soms net wat wij nodig hebben.
