De status van Vittorio Giardino is bijna onaantastbaar. Een sporadisch publicatieritme lijkt de mythe alleen maar te voeden. Met Sin ilusión verschijnt eindelijk nog eens nieuw werk van de meester van de souplesse.
Het vijfde deel van de reeks Max Fridman kan moeilijk een echte nieuwigheid genoemd worden. In 2008 al verscheen dit album in het Frans. Na vier jaar lijkt de tijd rijp voor de uitgeverij om ook de Nederlandse editie op de markt te gooien. Vittorio Giardino blijft ook in dit deel zijn eigen stijl trouw. Met een rustige opbouw, een stevige documentatie en bovenal sierlijk, wat ouderwets tekenwerk, is ook Sin ilusión een echte Giardino geworden. Giardino sluit in dit vijfde deel het verhaal af dat in deel drie van start ging. Daarin mengde Max Fridman zich in de Spaanse burgeroorlog, wat Giardino de kans gaf om deze complexe periode uit de Spaanse geschiedenis aan bod te laten komen in zijn werk.
Max Fridman is nog steeds op zoek naar zijn vriend Guido Treves. Deze verdween en het is onduidelijk of hij in handen van het leger gevallen is of eerder een concurrerende verzetsbeweging tegen het lijf liep. Fridman loopt zich als voormalige spion voortdurend in de kijker, waarbij hij (en de lezer) op de lange duur niet meer kunnen weten wie er in dit verhaal te vertrouwen is en wie dubbelspel speelt. Hierdoor ontbreekt het dit album wel aan een duidelijke spanningsboog. Alles kabbelt verder, van de ene naar de andere ontmoeting met legerofficieren, verzetshelden of de lieftallige journaliste Claire Blon. Deze strip is zeker geen spek voor ieders bek. Het tempo is heel wat trager dan wat nu gangbaar is in populaire strips.
Het tekenwerk van Vittorio Giardino kan nauwelijks met te veel met lof overladen worden. Hij hoort, net als een Jean-Pierre Gibrat tot die klasse van auteurs die de klasse en souplesse in zijn werk tot in de verste details heeft doorgetrokken. Giardino uit zich daarbij bovendien als een klassiek auteur, wars van spectaculaire decors of flitsende computerkleuren. Toch komt zijn werk nergens gedateerd over. Het gaat hooguit om een charmante oubolligheid, die gecompenseerd wordt door de tekeningen die na al die jaren nog altijd als een schoolvoorbeeld gelden voor veel collega-auteurs.
In 2008 verscheen dit deel oorspronkelijk. Via zijn website krijgen we kleine voorproefjes van Giardino’s nieuwste werk. Het gaat om het derde deel van zijn andere grote reeks Jonas Fink. Het blijft afwachten wanneer dit effectief zal verschijnen. In zijn werkmethode is Giardino al net zo als zijn verhalen: alles ademt een rustige vastberadenheid uit, met een nietsontziend oog voor detail.
