Met derde album Attack On Memory veroverde Cloud Nothings in eigen land definitief zijn stekje in het indiepantheon. In Europa doet dat album het ook goed, al zijn de potten nog steeds niet helemaal gebroken. Het werd dus hoog tijd voor een Europese tour, om ook hier de boel grondig in de fik te zetten. Al blijkt later dat hier doorbreken geen grote droom, maar gewoon een mooi extraatje is.
Het is bloedheet in Gent. Enkele uren voor het optreden van Cloud Nothings in Charlatan, krijg ik de kans om frontman en creatief directeur Dylan Baldi te spreken. Wanneer ik hem ontmoet, valt op hoe jong hij er uitziet. Hij is dan ook nog maar twintig, net het puber-zijn ontgroeid. Toch voelt hij zich duidelijk comfortabel wat betreft zijn huidige manier van leven. Het wordt een fijn gesprek met een giechelig toptalent over touren, het recent verschenen Attack On Memory en het voorlopig donkerste moment uit zijn leven. Al neemt u dat laatste misschien best niet al te serieus.
enola: Tot hiertoe bracht Cloud Nothings drie albums uit op drie jaar tijd, en daarnaast is de band het grootste deel van de tijd bezig met optreden: hierna ga je terug naar de VS en daarna zelfs naar Tokio. Heb je nog wel tijd over om naar muziek van andere mensen te luisteren?
Baldi: “Euhm, ja. Als we rondrijden met de auto luister ik soms wel naar muziek, maar soms is dat ook het laatste wat ik wil doen. Je bent uiteindelijk al dag en nacht met muziek bezig, dus (lacht)… Ik luister niet echt naar nieuwe muziek, maar ik blijf bij wat ik al goed vind. Ik heb immers geen tijd om even te gaan zitten en nieuwe dingen te gaan opsnorren.”
enola: Wat zijn dan zoal de dingen die je wel luistert?
Baldi: “Vooral mijn favoriete platen, zoals die van The Wipers. Ik hou van al hun albums. Je kent hen niet? Je moet ze zeker eens checken, Cloud Nothings lijkt wel wat op hen. Verder luister ik ook graag naar een band die Life Without Buildings heet, uit Glasgow. Zij hebben maar één plaat maar het is een van mijn favoriete albums en ik heb er veel naar geluisterd op deze tour.”
enola: Op een aantal vlakken voelt het nieuwe album aan als een keerpunt: niet alleen stilistisch maar ook qua respons in de pers en bij het publiek. In hoeverre was je je daarvan bewust tijdens het schrijven en opnemen?
Baldi: “Simpelweg niet. Ik wist wel dat wat we aan het doen waren anders was dan onze vorige albums, maar dat was ook mijn doel. En ik wist dat ik het goed vond (lacht), dus was ik blij met deze plaat, en wat zou gebeuren, zou dan maar gebeuren. Maar blijkbaar waren heel veel mensen het met me eens. Ik denk dus niet dat ik daar echt veel mee bezig was tijdens het creatief proces, ik zat niet heel de tijd te denken: ik wil een betere plaat maken dan de vorige. Maar blijkbaar vinden veel mensen ze beter, dus dat is cool.”
enola: Ik las ergens dat je deze keer verder weg wilde van de traditionelere popstructuren en -melodieën, maar tegelijkertijd schreef je met “Stay Useless” misschien wel ééeen van je beste popsongs. Hoe kwam die uiteindelijk dan toch nog terecht op Attack On Memory?
Baldi: “Ik denk dat ik wat overdreef toen ik zei dat ik volledig ging stoppen met het schrijven van popsongs (lacht), want alle nummers blijven wel min of meer catchy, met melodische stukken. Zelfs als er noisy stukken zijn, is er daarna wel weer een stuk dat het beter verteerbaar maakt, met een hook of zo. Ik denk dus niet dat ik ooit volledig ga stoppen met het schrijven van poppy muziek. Ik ga die elementen gewoon steeds gebruiken in verschillende contexten.”
enola: Veel aandacht werd geschonken aan het feit dat Steve Albini het album heeft geproducet. Er is geschreven dat jullie relatie vooral professioneel was: hij deed zijn job en jij de jouwe. Zou je hem nog overwegen voor een volgend album?
Baldi: “Ja, dat is inderdaad min of meer hoe het in z’n werk ging (lacht). Ik zou hem zeker overwegen, al hou ik er wel van de dingen om te gooien bij elk album. Maar ik vond het leuk om met hem te werken: het ging heel goed en het album klinkt geweldig. Dus als iemand zou zeggen: “Je moet met Steve Albini je volgende album opnemen”, zou ik zeggen: “Ok, dat vind ik helemaal niet erg” (lacht). Maar ik denk dat we voor de volgende keer wel weer iemand anders zullen zoeken, gewoon om alles fris te houden.”
enola: Als je zou kunnen kiezen wie je maar wou, wie zou er dan nog de shortlist halen? Heb je daar al over nagedacht?
Baldi: “Niet echt nee (lacht). Ik vind Nicolas Vernhes heel goed, die kerel die werkt in de Rare Book Room-studio. Hij heeft American Water van Silver Jews opgenomen en Microcastle van Deerhunter. Hij werkt op een gelijkaardige manier als Steve Albini: hij laat een band gewoon samenspelen, er komt dus niet te veel studiogedoe aan te pas. Hij maakt echt heel rechttoe rechtaan platen, ik denk dat we heel goed zouden passen bij zijn stijl. Maar ik maak me eigenlijk niet te veel zorgen over productie, en ik luister ook echt niet naar muziek die strak geproducet of hypergearrangeerd is. Doe mij maar gewoon rockbands die live spelen.”
enola: Dit is de eerste keer dat Cloud Nothings naar Europa komt als headliner. Hoe voelt dat? Voor veel Europese groepen is het de ultieme droom en uitdaging om in de VS door te breken, maar het omgekeerde zie ik nog niet zo snel waar zijn.
Baldi: “Dat is inderdaad niet echt het geval (lacht): het is gewoon een opwindende bonus, de kers op de taart. Ons thuisland is zo groot dat de meeste jonge artiesten denken: ik kan het voorlopig wel gewoon met Amerika stellen. Je denkt er dus niet eens aan om naar Europa te gaan, je wilt het vooral eerst gaan maken in het land waar je zelf woont. Zo wil ik in elk geval in de eerste plaats mijn brood verdienen. Maar om dan plots naar hier te kunnen komen en te kunnen headlinen en shows te kunnen uitverkopen, is natuurlijk fantastisch. Als het niet zou gebeuren, zou dat prima zijn, maar dat het kan, maakt alles wel extra leuk (lacht).”
enola: Wat was het fijnste moment tijdens deze tour?
Baldi: “Euhm, even denken. We speelden enkele weken terug in Oslo, in Noorwegen, en dat was gemakkelijk een van de beste shows die we ooit gespeeld hebben. De zaal zat vol en er was een vijftigjarige man aan het stagediven. Er gebeurden gewoon enkele echt waanzinnige dingen daar (lacht), die ik nog nooit ergens anders had meegemaakt — niet op shows van andere bands, laat staan op een van onze optredens. Het was gewoon een memorabele ervaring.”
enola: Iets meer dan een jaar geleden waren jullie het voorprogramma voor Yuck in de Botanique, en jullie hebben verder ook getourd met schoon volk als Toro Y Moi. Wat was de mooiste of leukste ontmoeting tot hiertoe?
Baldi: “Ik ontmoette eens Bob Mould, enkele maanden geleden in Texas. Ken je die, van Hüsker Dü? Hij is één van mijn all time heroes, dus dat was best cool, en hij was heel vriendelijk. Dat was waarschijnlijk wel het hoogtepunt voor mij qua ontmoetingen. En ik zou hem nooit ontmoet hebben als ik niet in een groep speelde. Geweldig, toch (lacht)?”
enola: Tijdens je studie wilde je een diploma Saxofoon halen. Vorig jaar kende een revival van het instrument, met bands als M83 en Destroyer die het gebruikten, zoveel jaren nadat Dire Straits het terminaal onhip maakte. Waarom heb jij het niet gebruikt?
Baldi: “Ik denk niet dat het noodzakelijk zou passen bij onze muziek (lacht). Ik vind de context waarin die andere groepen het gebruiken ook een beetje flauw. Ik ben er dus niet echt enthousiast over. Ik zie me ooit wel eens iets schrijven waar het gebruikt wordt om noise te maken.”
enola: Wat was de coolste plaats of situatie waarin jij je eigen muziek al hebt gehoord?
Baldi: “Ik heb een heel cool antwoord op deze vraag, maar ik weet niet of ik het wel moet geven. Het is echt heel vies (lacht).”
enola: Je moet ons niet sparen hoor!
Baldi: “Je niet sparen (lacht)? Ok. Ik was bij een meisje (lacht) en het was echt een slecht moment om een nummer van mezelf te horen, we waren — je weet wel… — en op haar iPod speelde Stay Useless, net op een heel ’bizar’ moment. Het was ééeen van de ergste ervaringen uit m’n leven (lacht), echt een heel donker moment. Dat was misschien wel het ergste dat ik ooit meemaakte (lacht luid). Ik hoop dat je tussen de lijnen kan lezen wat er aan het gebeuren was.”
enola: Mijn laatste vraag was eigenlijk wat het vreemdste moment was waarop je ooit je eigen muziek hebt gehoord dus…
Baldi: “There you go, same thing (lacht)!”
