This Must be the Place

Sean Penn zal door zijn militante strijd tegen ongeoorloofde
oorlogen, occasionele woede -uitbarstingen en eigenzinnige keuze
voor filmpersonages in de annalen van de filmgeschiedenis eerder
bekendheid genieten als de bad boy van Hollywood dan de
golden boy. In tegenstelling tot vele van zijn
Tinseltown-collega’s kiest de acteur/regisseur niet steeds de meest
egostrelende rollen. Maar, of het nu een mentaal gehandicapte vader
in ‘I Am Sam’, een homorechtenactivist in ‘Milk’ of een malafide –
en vooral van een afzichtelijke haarsnit voorziene – advocaat in
‘Carlito’s Way’ betreft, van luiheid of een gebrek aan acteertalent
kan men de voormalige man van Madonna en Robin Wright niet
beschuldigen. In ‘This Must Be The Place’ verkent hij evenwel als
een gepensioneerde, door verveling getergde goth de grenzen van de
waarachtigheid.

De nieuwste langspeler van Paolo Sorrentino – bekend van ‘The
Consequences of Love’ en ‘Il Divo’ – draait rond de uitgebluste en
gedeprimeerde ex-rockster Cheyenne die samen met zijn vrouw Jane
(de immer ravissante Frances McDormand) een teruggetrokken bestaan
leidt op een landgoed in Dublin. Daar brengt Cheyenne, getroubleerd
als hij is door het verleden en de leegte van het bestaan, zijn
dagen verveeld door. Wanneer hij verneemt dat zijn joodse vader,
die hij de laatste dertig jaar niet meer heeft gesproken, op
sterven ligt, haast Cheyenne zich naar New York. Een ultieme
verzoeningspoging blijft echter uit door het snelle overlijden van
zijn ouweheer. Vlak na diens dood wordt Cheyenne voor het eerst op
de hoogte gebracht van zijn verwoede zoektocht naar de nazibeul die
hem in Auschwitz martelde. In de overtuiging dat de kampbewaarder
nog steeds ergens in Amerika vertoeft, zet Cheyenne de onderneming
van zijn vader verder.

Het eerste dat opvalt aan ‘This Must Be The Place’ is de
hilarische uitdossing van hoofdrolspeler Sean Penn. Met zijn bleke
gezicht, donkere eyeliner en pikzwarte getoupeerde haren lijkt
Cheyenne eerder op een combinatie van Robert Smith, Ozzy Osbourne
en Edward Scissorhands dan dat hij een personage van vlees en bloed
voorstelt. Zijn komische verschijning, onafscheidelijke
boodschappenkarretje, griezelige lachje en irritante piepstem –
Calimero is er niets bij – werken dan ook veeleer op de lachspieren
dan dat ze empathie opwekken. Aanvankelijk weet je met andere
woorden niet of je de vertolking van Penn moet bewieroken of
neersabelen. Maar eens je de doelloos sloffende Cheyenne – bij
iedere stap die hij zet lijkt er steeds meer vitaliteit uit zijn
trieste lijf weg te sijpelen – leert kennen als een gevat, pijnlijk
eerlijk en verrukkelijk sarcastisch personage kan je niet anders
dan sympathie voelen voor de lamenterende vogelverschrikker.

Bovendien weet de Italiaanse regisseur een treffende en
genuanceerde beeltenis van Amerika te schetsen. De oppervlakkigheid
(de taterende vrouwen in de lift zijn zeer typerend), hypocrisie
(welke motieven heeft de joodse nazi-jager?) en xenofobie van
Amerika’s inwoners wordt met oog voor detail en tegelijkertijd
komisch weergegeven. Je kunt niet anders dan grinniken met de domme
vooringenomenheid van sommige personages. ‘This Must Be The Place’
bevat dan ook tal van schatermomenten, met als één van de
hoogtepunten de scène waarin Cheyenne aanbelt bij de ex-vrouw van
de Auschwitz kampbewaarder die hem, oordelend naar zijn uiterlijk,
vraagt of hij haar komt vermoorden. Droog en to the point,
zo zien we het graag. Aan de andere kant toont Sorrentino – als een
ware Wendersadept – eveneens de poëtische kant van Amerika met zijn
prachtige landschappen en beminnelijke mensen – getuige de
serveerster Rachel en haar vertederende zoon.

Uiteindelijk omvat ‘This Must Be The Place’ – de titel van de
film verwijst naar het gelijknamige nummer van Talking Heads – niet
meer dan een opeenvolging van toevallige en fascinerende
ontmoetingen en natuurimpressies. Van een doorwrochten plot is er
nauwelijks sprake en ook de logica van sommige scènes is ver te
zoeken, waardoor de film een bijwijlen surrealistisch kantje krijgt
– zoals de gigantische weggetakelde reclamefles of de voorbij
scheurende Hitler-lookalike illustreren. ‘This Must Be The Place’ –
David Byrne en Will Oldham verzorgen de melancholische soundtrack –
is eerder een meanderende, meditatieve roadmovie dan een zorgvuldig
opgebouwd drama. Zo weet Sorrentino de surrealistische trip niet
altijd te rijmen met de meer serieuze scènes en de ernst van de
onderneming. Of zoals Cheyenne het zelf een paar keer verwoordt:
Something’s not quite right here. I’m not sure what exactly,
but something
.” De gevatte oneliners – wanneer Cheyenne’s
vrouw vraagt of hij op zoek is naar zichzelf antwoordt hij dat hij
in New Mexico zit, niet in India -, ontroerende ontmoetingen,
prachtige natuurbeelden en knappe tracking shots maken van ‘This
Must Be The Place’ echter een merkwaardig betoverend portret van
een vijftiger die worstelt met de ondraaglijke lichtheid van het
bestaan.

6
Met:
Sean Penn, Frances McDormand, Eve Hewson, Judd Hirsch
Regie:
Paolo Sorrentino
Duur:
118 min.
2011
IT, FR, IR
Scenario:
Paolo Sorrentino & Umberto Contarello

verwant

The Tragedy of Macbeth

Voordat The Tragedy of Macbeth in de zalen kwam...

Licorice Pizza

Wanneer Paul Thomas Anderson, de regisseur van There Will...

The Hand Of God

“Reizen is nuttig, het spreekt tot de verbeelding.  Al...

Nomadland

In haar humanistische roadmovie Nomadland laat Chloé Zhao haar...

Hail, Caesar!

Het is al bijna tien jaar geleden dat de...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in