Zelden klonk volwassen worden zo goed als wat de zingende zusjes van First Aid Kit neerzetten op The Lion’s Roar. De kale folk maakte plaats voor dravende americana, die warm werd ingekleurd onder leiding van Mike — de rechterhand van Bright Eyes — Moggis. "We hadden gewoon veel meer vertrouwen in wat we deden", zegt Klara Söderberg, nog steeds nauwelijks achttien.
enola: Met zijn countryritmes, en videoclips die Gram Parsons eren, klinkt The Lion’s Roar alsof jullie halsoverkop verliefd op de Verenigde Staten zijn geworden.
Söderberg: "Nou, neen. We probeerden ook niet echt bewust Amerikaans te klinken. Het is eerder zo dat die americana, samen met de Britse folk, altijd één van onze grootste inspiratiebronnen is geweest. We zijn nu eenmaal opgegroeid met de Johnny Cash-platen van onze ouders. We wilden deze keer gewoon opnieuw de best mogelijke plaat maken. De enige beslissing die we vooraf hadden genomen, was dat we wat meer gearrangeerde songs wilden. Het moest niet weer zo kaal als op ons debuut The Big Black And The Blue."
"Natuurlijk is er wel die fascinatie voor de Verenigde Staten. Het land heeft een schat aan goeie muziek opgeleverd en een enorme culturele impact op de rest van de wereld. We kijken uiteindelijk allemaal naar Amerikaanse films en televisiereeksen, luisteren naar Amerikaanse muziek,… Wat ons boeit, is de folktraditie, en eenzelfde verhalende schrijfstijl vonden we terug in de Amerikaanse muziek. Ook die heeft een openheid en eerlijkheid die ons raakt. "
enola: Jullie namen voor het eerst op met een band. Vergde dat een aanpassing?
Söderberg: "Eigenlijk spelen we al sinds 2010 met een drummer, en dat heeft ons geholpen om de nieuwe songs voor een deel te arrangeren. Toen we aan de opnames begonnen, waren de drums dus al een natuurlijk gegeven in de songs. We wisten toen ook al dat we meer dan een bandgeluid wilden. Dat was ook al zo, maar toen lukte dat nog niet: we hebben de plaat immers min of meer in de slaapkamer van mijn zus opgenomen, en zoveel kon daar nu ook niet binnen." (lacht)
"Maar een aanpassing? Nah, dat was het niet. We hadden deze keer veel meer vertrouwen in wat we deden, dus durfden we gewoon meer. We waren niet bang om de nummers wat voller te maken, en wat gekker te doen. Het voelde altijd heel organisch."
enola: Jullie vader speelt mee op bas. Is dat niet vervelend, altijd een ouder in de buurt?
Söderberg: "Totaal niet. (lacht) Het is nooit ongemakkelijk geweest. Hij heeft onze eerste EP en ons debuut geproducet. We werken graag met hem samen, we hebben een bijzonder goeie relatie. Ik ben blij dat ik zulke ouders heb."
enola: Deze keer nam je op met Mike Moggis. Hoe was dat?
Söderberg: "Naar zijn studio in Omaha mogen trekken, was op zich al inspirerend. Dat alleen al gaf ons de drive om de beste plaat te maken die we in ons hadden. In de studio staan waar Bright Eyes zijn platen had opgenomen, gaf ons zo veel focus. We hadden enorm veel respect voor die omgeving. Mike was ook geweldig. Hij wilde niets veranderen, maar deed zijn best om onze sterke punten nog sterker te maken. Samen met hem aan de arrangementen werken; dat wilden we doen, zodat de emoties sterker werden, en de dynamiek groter. Wij wilden dan weer niet zomaar dingen toevoegen, om te vullen, en dat begreep hij perfect: de songs en de stemmen moesten primeren. Dankzij Mike hebben we echter wel een dieper geluid gekregen; meer mystiek en etherisch. Dat vinden we echt geweldig."
enola: Als ik de clips zie voor de eerste twee singles, dan zoeken jullie daar inderdaad een soort mystiek, niet?
Söderberg: "Misschien wel. We hebben dat soort mystiek altijd wel leuk gevonden. De wereld is nu eenmaal wat mystiek en intrigerend. Luister maar naar oude folksongs over de Zweedse bossen en zo; geweldig, die hebben me altijd gefascineerd. En dat soort dingen boeien me ook vandaag nog. De inspiratie voor de video van "The Lion’s Roar" hebben we zelfs letterlijk gehaald uit oude verhalen over de mythische figuren die in de Zweedse bossen zouden leven. "
enola: Hoe starstruck was je om met Conor Oberst in de studio te belanden voor slotnummer "King Of The World"?
Söderberg: "Nou, het heeft even geduurd voor we op onze plooi waren gevallen en we dat ook gewóón vonden. Hij was toevallig in de buurt, en wilde met ons werken. We hebben hem de eerste keer ontmoet in 2009, bij een van zijn optredens, en toen kon ik geen woord uitbrengen. Alles wat ik voelde, al die emoties, kon ik niet onder woorden brengen. Hij moet ons maar rare, ongemakkelijke Zweedse meisjes hebben gevonden, en vergat ons. Hij luisterde zelfs nooit naar de plaat die we hem gaven, maar een jaar later stond hij plots op een concert van ons, en vond hij het geweldig. Nu hebben we samen getourd, opgenomen,… "
"Hij woont ook ongeveer naast die studio, dus hij was vaak in de buurt. We zijn vrienden nu, net als met Mike. Uiteindelijk, als je er elke dag mee samenwerkt, kun je niet elke ochtend met grote ogen stilvallen "Oh my god, daar is Mike Moggis!" (lacht) Wat we aanvankelijk wel deden. Terwijl het zo’n open en bescheiden mensen zijn. Het was niet zo moeilijk om vrienden te worden."
enola: Ik vind "Emmylou" absoluut het mooiste nummer van de plaat, maar waar gaat het over? Moet ik het interpreteren als een liefdesverklaring van de ene zus aan de andere? Of aan de Amerikaanse muziek?
Söderberg: "Goh, dat moet je zelf maar zien, maar het is natuurlijk zeker een eerbetoon aan Gram Parsons en Johnny Cash,… die ons heel erg hebben geïnspireerd tijdens onze jeugd. Maar het gaat ook over jonge liefde, niet weten wat je kunt verwachten, en daar wat schrik voor hebben. En weten dat zelfs als je niet samen kunt zijn, je toch samen kunt zingen."
enola: Hoe is dat eigenlijk, touren met je zuster? Het is immers met je familie dat je het hardste kunt botsen.
Söderberg: "Natuurlijk hebben we onze ruzies. Iedereen die zoveel tijd met elkaar doorbrengt, krijgt woorden. Je begint elkaar op de zenuwen te werken, soms bewust, omdat je nu eenmaal altijd op elkaars gezicht kijkt. Maar uiteindelijk komen we wel overeen. Het is fijn om iemand mee te hebben die je zo goed kent, en vertrouwt. Dat geeft ons altijd het gevoel een beetje thuis te zijn. ’t Is bijzonder om al deze ervaringen samen mee te maken."
enola: Ik vroeg het eigenlijk, omdat jullie de laatste keer dat ik jullie zag, in de Witloofbar in de Botanique, net voor de show hard leken te hebben ruziegemaakt. Je voelde de bad vibes op het podium.
Söderberg: "Yeah? (verlegen lachje) Dat kan ik me niet herinneren, maar de kans bestaat. Die dingen komen wel voor. Maar het komt ook altijd snel goed. We blijven nooit lang kwaad op elkaar. Het kan soms erger lijken dan het is, maar er zijn ook mensen die het een beetje grappig vinden als we on stage ruzie maken. Dat komt ook wel voor."
enola: Het leek ook gaandeweg te beteren. Merk je als je zo met ruzie op het podium stapt, dat door samen te moeten zingen de kwaadheid wegebt?
Söderberg: (denkt na) "Ja. We kunnen wel woorden hebben vooraf, maar als je dan samen gaat zingen, dan voel je toch opnieuw die verbondenheid."
enola: Jullie zongen onlangs op het Polar Music Prize Gala voor Patti Smith, en afgaand op haar tranen betekende dat wel iets voor haar. Voor jullie ook?
Söderberg: "Absoluut. We groeiden op met haar platen. Onze ouders draaiden die constant. En nu we ouder zijn, luisteren we er zelf naar. Ze is er altijd geweest. "Dancing Barefoot", dat we voor haar gebracht hebben, vonden we altijd al fantastisch, dus het voelde erg natuurlijk om het te brengen. Ze is zo ongeveer de coolste vrouw ter wereld. Haar song mogen spelen, was geweldig. Maar we waren ook doodzenuwachtig, want we wilden het nummer ook niet verknallen in onze versie."
enola: Heb je Just Kids gelezen, het boek dat ze schreef over haar beginjaren met Robert Mapplethorpe?
Söderberg: "Nog niet! Ik wilde het niet net voor dat optreden doen, want ik was bang dat ik dan nog nerveuzer zou zijn. Maar ik wil het zeker eens lezen. Ik heb het eerste hoofdstuk al gelezen, en vond het geweldig."
enola: Zie je je teksten net als zij als poëzie?
Söderberg: "Ja! Ik ben een grote poëzieliefhebber. Ik begin het schrijven dan ook niet echt met het idee dat dit een song wordt; ik zie nadien wel of ik er muziek onder krijg of niet. Zo’n vrije benadering maak het net gemakkelijk; achteraf wijst zich dat dan wel uit, als ik er plots een melodie bij hoor, of zo. Dan zijn de teksten al af, en kan ik me concentreren op de muziek. Ooit zou ik wel eens een dichtbundel willen uitbrengen. Er is genoeg dat ik schrijf dat zich niet leent voor songs, dat zo beter tot zijn recht zou komen."
enola: 2011 is een jaar geweest waarin je niet alleen met Conor Oberst samenwerkte, maar ook met Jack White. Is het nog te bevatten?
Söderberg: "Nauwelijks. Het voelt op veel vlakken als een droom, maar tegelijk is dat wel mijn werkelijkheid geworden. En dat vergt wat aanpassing. ’t Is allemaal wat gek. En druk ook, maar dat stoort me niet. Daarvoor houden we teveel van alles wat er gebeurt. We zijn verschrikkelijk blij dat we deze plaat hebben kunnen maken, en met de enthousiaste reacties er op."
enola: Vind je nog tijd voor jezelf? Tijd voor een vriendje?
Söderberg: "Natuurlijk kan dat nog; je moet gewoon de juiste vinden, die daarmee om kan en in je gelooft. Ik heb natuurlijk een bijzonder leven, en hij zal het moeten accepteren, dat ik er niet altijd ben voor hem. Maar ik mis het niet, tijd voor mezelf. Het is wat het is. Natuurlijk is het soms intens, en ik zou mijn familie en vrienden soms meer willen zien, maar ik wil geen dingen niét doen daarvoor. Want ik wil hier geen moment van missen."
First Aid Kit speelt op donderdag 16 februari op de PiaS Nites op Tour & Taxis in Brussel. Info: www.piasnites.com
