Candlelight Records, 2012
‘Healing Through Fire’, het vorige album van Orange Goblin,
dateert al van 2007. Heel wat mensen zaten ondertussen dan ook
ongeduldig aan hun baard te pulken in afwachting van een opvolger.
De voorgaande zes albums lieten de Londenaars toe om muzikaal
gezien van heavy psychedelische rock, via een stevige
motörpunkfase, te evolueren naar een amalgaam van heavy metal en
eerder klassieke bluesrock. De band zelf evolueerde ook: van
achteropgekomen jonge hippies groeide Orange Goblin uit tot een
Brits metalinstituut.
Die vijfjarige bezinningsperiode heeft de band blijkbaar tot het
inzicht gebracht dat het eigenlijk allemaal wel goed klonk, en dat
het nieuwe album best wel een synthese mocht worden van het
afgelopen anderhalve decennium. In vergelijking met de vorige twee
albums horen we weer wat vaker een melodieus deuntje, maar echte
psychedelische jams zoals op het debuut zijn er niet bij.
Ben Ward, de grote vriendelijke reus die geboren is met een
micro voor zijn neus, laat zelfs op enkele songs zijn typerende
whiskyrasp staan voor behoorlijk klinkende zuivere zang. Die
melodieuzere aanpak komt het best tot uiting in de instant
liveklassieker ‘Stand For Something’ en in het voorlaatste nummer,
‘The Bishops Wolf’.
Wie vooral de zware, tussen doom en thrashmetal beukende riffs
van het vorige album prefereert, heeft er met ‘Acid Trial’ en het
sinistere ‘The Fog’ weer twee OG-tracks bij om zijn nekwervels op
te ruïneren. Dat laatste is zelfs mijn persoonlijke favoriet op dit
album. Het is een redelijk lang nummer dat – opgetrokken uit
sloophamerriffs en verstevigd met een knalprestatie van de zanger –
de luisteraar helemaal onderdompelt in een dreigende sfeer, om dan
te ontploffen in een verwoestend hoogtepunt.
Net als op ‘The Big Black’ uit 2000 is ook hier de titeltrack
het langste nummer, en mag die net als op die OG-klassieker de
plaat afsluiten. Ook op muzikaal vlak zijn er wel wat parallellen
tussen beide titelnummers. Zware stonerriffs en psychedelische,
bluesy passages wisselen elkaar af, om uiteindelijk te eindigen in
een korte jam. Een smakelijk nummertje om deze plaat mee af te
sluiten.
Tussen het gebeuk, het getrip en het gebral door zijn er ook nog
enkele pretentieloze hardrocknummers te horen, die rechtstreeks
passen in de Britse traditie van namen alsSabbath, Saxon, Thin
Lizzy en Motörhead. De sterke opener ‘Red Tide Rising’
bijvoorbeeld, of het met een toepasselijke filmsample ingeleide
‘The Filthy and The Few’: ze zijn allemaal goed om je bier ad
fundum in je keelgat te slaan en je vuist in de lucht te
zwieren.
‘A Eulogy For The Damned’ is dan wel een geslaagd album, toch is
het niet vrij van mankementen. Ten eerste is het weinig verrassend.
Van een hardrockband verwacht je misschien niet altijd veel
vernieuwing, maar alle vorige OG-albums kenden duidelijke
onderlinge verschillen. Deze lijkt dan weer op al die vorige albums
tegelijk, maar heeft een lagere instapdrempel. Er staan enkele
sterke nummers op, maar die brengen niet altijd spektakel.
Bovendien staan er enkele vullertjes op die niet noodzakelijk
ondermaats zijn, maar die we wel snel vergeten omdat ze zo
voorspelbaar zijn.
Ten tweede heb ik ook een probleem met het geluid. Dit kan te
wijten zijn aan het medium (promotionele MP3-bestanden), maar het
stoort me. De mix is heel wat “netter” dan op vorig werk. Met name
de drums klinken vaak nogal digitaal en flauwtjes, maar ook Ben
Wards stem staat nogal luid in de mix. Voor de refreintjes is dat
misschien leuk, maar hoe breedgeschouderd hij ook is, in zijn
eentje kan hij deze band niet dragen. Positief aan de mix vind ik
dan wel dat de zwoele boogie-baslijnen van Martyn Millard goed
volgbaar zijn. Dat maakt voor een deel het gemis aan karaktervolle
drums goed.
Orange Goblin is een band
met geschiedenis, ervaring en een wereldwijde schare fans. Ik durf
er dus vanuit te gaan dat het vijfjarige hiaat tussen het vorige en
het nieuwe album hen vlotjes vergeven zal worden. Rock, solide als
rotsen, verslijt niet zo snel en een imposante band als Orange
Goblin glijdt niet uit je geheugen of playlist omdat ze even uit
het zicht zijn. Bij ons zijn ze niet zo heel bekend, maar met dit
album en een paar goed gemikte optredens – waarom niet op enkele
van onze festivals? – kan daar zeker verandering in komen.
Dit album zal voor de meeste fans wel voldoen, maar het zou
straf zijn indien ‘A Eulogy For The Damned’ later zou geboekstaafd
worden als OG’s hoogtepunt. Desondanks kunnen er wel nieuwe
zieltjes mee gewonnen worden. Ondanks (of juist vooral dankzij,
kwestie van voorkeuren) de schoonheidsfoutjes is het immers het
toegankelijkste album uit de hele bandgeschiedenis geworden.
