Een plaat die Vitrinevriendin heet, met daarop nummers over overrijpe pruimen, over hoe zwak het vlees is en over serveuses op de Rue d’Aerschot. Daarbij nog een als albumboekje vermomd stripverhaal over een denkbeeldig etablissement van plezier, dat klinkt verdacht veel als een toch wat vreemde conceptplaat. Maar voor u ervandoor gaat: pIE p.KLEIN ontkent in alle toonaarden!
Vitrinevriendin is géén conceptplaat, zo benadrukken de heren van pIE p.KLEIN op hun website (u spreekt het trouwens uit als Pie péé klein). En dat het er op het eerste gezicht zo uitziet is de schuld van artworkman Rik, die in de liedjes op Vitrinevriendin een verhaal ontwaarde en dat in tekeningen goot.
Maar bon, geen conceptplaat dus. Wat hebben Pie en zijn kompanen MC Big Bolle, Willem Twee, Sexy Kevin en Sexy Jan dan wel uit hun mouw geschud? Een plaat met dertien aanstekelijke nummers, zo blijkt. Het weinig om het lijf hebbende intermezzo “Viva Salazar?!” tellen we voor het gemak even niet mee, maar dat wordt perfect gecompenseerd door bonustrack “Stereovolume-Boenk-Bak”.
Maar we zouden het hier over de inhoud hebben. Bij dezen: op deze plaat staan in de eerste plaats liedjes die duidelijk de stempel pIE p.KLEIN dragen. Zelf benoemen ze hun stijl met de termen “kleinpunk” of “cabaretpunk”, een toch wel unieke mengeling van ska, punkrock en kleinkunst. Allemaal vlaggen die de lading dekken. Met een niet meteen alledaagse muzikale bezetting weten de heren dan ook moeiteloos een erg herkenbaar geluid te produceren.
Tekstueel biedt Vitrinevriendin een breed scala aan situaties uit het dagelijkse en minder dagelijkse leven, bekeken door een ironische, absurdistische bril. De plaat wordt bij momenten een soort van muzikale Man Bijt Hond: je kan ongegeneerd binnengluren in andermans Leven Zoals Het Is.
Bij pIE p.KLEIN dus geen trieste clichématige ldvd-verhalen, maar energieke, soms prettig gestoorde songs waarin de kleine kantjes van de samenleving aan bod komen en kleine ergernissen in grote woorden geventileerd worden. Zo kan de trage bediening in de dure biowinkel op weinig sympathie rekenen (“eerlijke producten aan een oneerlijke prijs!”), krijgt de irritante buurman een stevige veeg uit de pan en wordt de homo bejaardus onder de loep genomen in “Steekvoor Senioor”. Alleen “Dit Is Een Hit” en “Comer Che El Guevaar” (hoe lang hebben ze daarover moeten nadenken?) halen niet het niveau van de rest van de plaat.
Vitrinevriendin doet het steeds met een knipoog en een kwinkslag, want écht serieus wordt het nooit op deze plaat. Zo doet het meelijwekkende hoofdpersonage in “Free-Style Metselaar” op alle goeie manieren denken aan de Heideroosjes hun “Damclub Hooligan”. Om zeker op een vrolijke noot te eindigen heeft pIE p.KLEIN als bonus het stevig euh… boenkende “Stereovolume-Boenk-Bak” aan de plaat gekleefd, een meestamper over de tunende medemens en zijn imago. Het had zo in Jambers gekund.
Jammer genoeg lijdt Vitrinevriendin een beetje onder de overvloed aan woordspelingen die iets te geforceerd grappig willen zijn. De muzikale sfeer zit goed, de rake observaties zijn er, de kritische analyse ook, maar constant grappig willen zijn, daar ga je uiteindelijk ook alleen maar grimassen van trekken. Doseren is dus de boodschap! Los daarvan kunnen groepen die trompetten, een accordeon én het woord edoch in één nummer gebruiken (“Pantalon”) steeds op de sympathie van ondergetekende rekenen. Maar daar mag u natuurlijk anders over denken.
