Voor het lezen van deze recensie even een testje: noem zonder googelen drie artiesten die in het Fries zingen. Verder dan het kneuterige duo Twarres raakten wij eerlijk gezegd niet. Maar geen nood, vanaf nu mag u zeker ook Reina Rodina vernoemen, want met haar Friestalige debuut WetterKâld maakt ze indruk.
WetterKâld was oorspronkelijk een totaalconcept: een voorstelling in de Friese natuur die muziek, lichtshow, videobeelden en omgeving bijeenbracht. De steeds veranderende Friese landschappen speelden er een belangrijke rol in. Het aantal voorstellingen was al bij al beperkt, maar wie ze gemist heeft (Friesland is ver), hoeft niet te wanhopen. Nu kan je ook op cd en dvd de show (her)beleven, maar van de multidisciplinaire aanpak gaan onvermijdelijk bepaalde aspecten verloren. Op de plaat moet je het zelfs stellen met maar één aspect van de hele voorstelling: de muziek. Op WetterKâld (het album dus) krijg je in ruil daarvoor wel extra nummers.
WetterKâld is wel een plaat die op zichzelf staat. Het album is gevuld met soundscapes, grotendeels abstracte geluiden, waartussen hier en daar een ruwe popsong verborgen zit. De plaat wordt langzaam opgebouwd: geheimzinnig gefluister gaat over in het rond een hypnotiserende melodie opgebouwde “Duvel”. Daarna zweeft de plaat constant tussen twee op het eerste gezicht erg tegengestelde combinaties: piano, viool en stem aan de ene kant (“Fier”, “Rûs”, “Romte”), elektronica met vervormde stemeffecten aan de andere kant (“Hâld No Mar”, “Rinne Fuort”). De elektronicaklanken die Reina Rodina gebruikt klinken heel aards, waardoor de combinatie met viool en piano altijd organisch en natuurlijk klinkt. Je hoort als het ware de wind, de leegte en de eenzaam blaffende hond in de verte.
Ook niet onbelangrijk is dat alle teksten in het Fries zijn, waardoor er bijna geen woord van te verstaan is (voor ons niet-Frieslanders toch). Daardoor krijg je een effect van vervreemding, wat dat alleen-op-de-wereldgevoel van de plaat nog versterkt, maar tegelijk weet Reina Rodina haar emoties probleemloos over te brengen. WetterKâld klinkt zo op een contradictorische manier tegelijk donker en verlaten, maar ook sterk en verbonden. De plaat vormt ook duidelijk een geheel, ondanks de variatie tussen de songs. Af en toe loopt Reina Rodina nog wat verstrikt in het geluidsnet dat ze spint, maar de plaat bevat genoeg kwaliteit om haar die dipjes te vergeven.
WetterKâld is niet de meest toegankelijke debuutplaat, maar ze toont wel het talent en de mogelijkheden van Reina Rodina. Toch blijft het gevoel hangen dat dit live nog veel intenser moet zijn. Het beste nummer op de plaat is dan ook “Libje”, misschien niet toevallig het minst donkere nummer van de plaat. Meer pop dan post-rock of ambient, moet het nummer het ook niet van de sfeer hebben, want het is helemaal rond Reina Rodina’s stem opgebouwd. Hier toont Rodina dat ze meer in haar mars heeft dan alleen maar soundscapes en dat ze op termijn nog veel verschillende richtingen uit kan. Want ook al versta je er geen woord van, WetterKâld is een fascinerende plaat en een veelbelovend vertrekpunt naar de toekomst toe.
