Het lijkt goed te gaan met Dave Mustaine. Sinds zijn fysieke perikelen achter de rug zijn, is het enfant terrible van de metal een tweede leven begonnen. Met Megadeth kan Mustaine zich weer kapot toeren en met zijn ex-makkers van Metallica is hij sinds de Big Four Tour twee handen op één buik. Muzikaal gezien gaat de vijftiger tegenwoordig wel wat overhaast te werk.
Sinds de comeback van Mustaine gaat het met de kwaliteit van zijn albums net als de economische conjunctuur, met ups en downs. In 2004 verraste Mustaine vriend en vijand met The System Has Failed waarop Megadeth even vitaal klonk als tijdens zijn glorieperiode begin jaren negentig. United Abominations (2007) was een middelmatig album en had te veel weg van zijn voorganger. Met het amper twee jaar oude Endgame herbevestigde Megadeth zijn status als thrash grootheid. Het was een bij momenten grootse beukplaat om de nek helemaal los op te headbangen.
Nu bassist en mede-oprichter Dave Ellefson voor het eerst sinds The World Needs A Hero weer meespeelt, zou je een even aantrekkelijke metalplaat kunnen verwachten, zeker in een team met Mustaine, een klassedrummer als Shawn Drover en talentvol gitarist Chris Broderick. Maar Thirteen is allerminst een schot in de roos. Mustaine en co nemen doorgaans wel een sterke start, zo ook op Thirteen. “Sudden Death” is weer zo’n typisch snel Megadeth-nummer. Bijtende vocalen, hypersnel shredding-werk, stampende troms en dubbele basdrums, we hebben het allemaal al een keer gehoord, maar je kan het moeilijk een slecht nummer noemen. “Public Enemy No. 1” is op zijn beurt catchiness op zijn Mustaines: pure heavy metal waarin melodische refreinen, een centrale riff en (alweer) de nodige dosis gitaar shreds passeren. Dave strikes again, voor amper twee nummers.
Het gaat snel bergaf. Mustaine gaat voluit voor testosterongeladen, ouderwetse heavy metal, maar nummers als “Whose Life (Is It Anyways)”, “We The People” en “Fastlane” kunnen niet meer dan een geeuw opwekken. Bovendien komen de maatschappijkritische teksten — of dat moet toch Mustaines bedoeling zijn? — enorm kinderlijk over. Door het puberale idealisme in sommige tekstflarden zal je al gauw meewarig het hoofd schudden. Lees even mee: “In greed we trust, in revolution we die/Our founding fathers are rolling in their graves/The land of liberty needs a regime change” (uit “We The People”). Of het kan nog gênanter: “Fast lane, like a jet plane/Like a freight train, I’m driving insane”. Dit zijn stuk voor stuk platte teksten die we hadden toegeschreven aan een Bon Jovi of een Fred Durst.
Het niveau blijft steken op een nulgroei. Gelukkig valt de humor van “Drugs, Guns And Money” nog in te zien. Hou u vast: “Guns, drugs, and money under the Mexican sky/Guns, drugs, and money/Pick your poison or you die/Guns, drugs, and money/A pistol pressed to his head choose silver and you’re rich/You die if you choose lead”. In het old school rammende “New World Order” en “Sudden Death” vind je nog een tikkeltje spanning, al heb je het na een paar luisterbeurten ook met deze netjes gepolijste nummers gehad. De lekker ouderwetse metal in “Black Swan” en mooie melodische gitaarwerk in de ballade “Millenium Of The Blind” zijn op het (langverwachte) einde de zeldzame hoogtepunten.
Thirteen is een ferme stap terug in vergelijking met Endgame, en valt gewoonweg niet te vergelijken met de klassiekers die de nog steeds legendarische band ons in de jaren tachtig schonk. Als het een troost kan zijn voor Big Dave: hij kan nog steeds betere nummers schrijven dan Metallica, maar dat is het laatste decennium ook al geen kunst meer.
