Ondanks, misschien zelfs dankzij, de hype die rond Veronica Falls hangt, wist het gelijknamig debuut hier maar matig enthousiasme op te wekken. Live blijft de band echter allercharmant uit de hoek te komen.
Het Londens viertal groeide het afgelopen jaar uit tot een van de indielievelingen. Deels terecht, afgaand op enkele catchy singles. Maar met de eerste, zopas verschenen, langspeler wist Veronica Falls de belofte niet helemaal waar te maken. Wanneer de jongen en meisjes van Veronica Falls echter het podium van de Charlatan bestijgen, laten ze horen dat hun song nagenoeg stuk voor stuk juweeltjes zijn.
Drijvend op de meest eenvoudige gitaarrifs en afgewerkt met heerlijke samenzang, worden de schijnbare niemendalletjes kleine juweeltjes. Met “Stephen” en “Beachy Head” vroeg in de set, stort de band zich voluit op aanstekelijke rammelrock om vervolgens met de donkere noten én meeslepende achtergrond-oohooh’s van “Bad Feeling” de toon langzaam wat donker te laten worden en via een tegelijk lieflijk en droef “Found Love In A Graveyard” de ware aard van het gezelschap ten gehore te brengen.
Al lijkt het kerngeluid van Veronica Falls zich alweer te verplaatsen. Met het duo nieuwe songs dat gebracht wordt, leunt het viertal meer dan ooit aan bij de pseudonaïeve pop van The Vaselines. Bovendien weet de band een schijnbaar wegwerpnummer als “Right Side Of My Brain” met een even simpele als ingenieuze tempowissel van een vullertje in een klein hoogtepunt te veranderen.
Met de cover van “Starry Eyes”, dat door de vocale prestatie van Roxanne Clifford tot een parel verwordt, zorgt Veronica Falls voor zowat de mooiste hommage die Roky Erickson zich kon wensen. Vanaf dat punt is het een hand in hand gaan van vonken slaande powerpop en een onweerstaanbare melancholische ondertoon.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat het eerder korte concert tot een zinderend einde komt met een ronkend “Come On Over”, nog steeds het prijsbeest van Veronica Falls. Uitsmijter “Misery” bevestigt alleen maar wat de band een dik half uur heeft proberen te bewijzen: dat de nummers op die eerste plaat lang niet zo middelmatig zijn als je op het eerste gezicht zou denken. En dat hier verdacht veel potentieel in zit. De passage van Veronica Falls in de Big Next-concertserie van Democrazy leek aanvankelijk wat vreemd, maar zie: zelden een opkomend bandje zo spijkers met koppen zien slaan.
