Toen Peter Hook in 2007 New Order verliet, beseften zelfs de meest optimistische fans dat dit niet zomaar de zoveelste oprisping was van de knorrige bassist, maar naar alle waarschijnlijkheid het definitieve einde van de band uit Manchester. Maar wie kondigde ruim een maand geleden twee uitzonderlijke comebackconcerten aan, één in Brussel en één in Parijs? Juist: New Order.
{image}Of toch niet? Hook vindt alleszins van niet. De bassende brulboei werd niet gevraagd voor deze optredens, en meent dan ook dat New Order zonder hem zoveel betekent als Queen zonder Freddie Mercury of U2 zonder The Edge. Waarom dan toch deze concerten? Niet om Hook — tegenwoordig zelf op tournee met The Light om Unknown Pleasures en Closer integraal te spelen — een hak te zetten. Wel omdat Sumner en co letterlijk hun duit in het zakje willen doen, en de medische kosten willen verlichten van Michael Shamberg, de Amerikaanse cineast met wie de groep al jaren een hechte band heeft en die nu lijdt aan een slepende ziekte.
En voor een goed doel mag dus gerust een beetje ‘vals’ gespeeld worden. Want zeg nu zelf: diezelfde muzikanten zouden als Bad Lieutenant — de naam waaronder de band doorging na het vertrek van Hook — pakweg de Orangerie van de Botanique nog niet vol gekregen hebben; als New Order lukte hen dat met de AB in minder dan twintig minuten. Ondanks het gegrom van Hook en de aanvankelijke scepsis bij heel wat fans.
Nog opvallend: New Order koos ervoor geen optredens te doen in eigen land. Voor een volk dat ooit een heus imperium bestierde, is de oversteek naar België echter weinig meer dan een korte wandeling in de eigen achtertuin. Ze waren dan ook met veel, de Engelsen, met héél veel, en om niks te moeten missen van deze avond hingen ze voor één keer niet brassend en brallend aan de bar, maar stonden de meesten een uur vóór het optreden al in de zaal.
Zeggen dat de verwachtingen hooggespannen waren, is misschien overdreven. Daarvoor waren er nog te veel vraagtekens. Zo is New Order is altijd een erg wisselvallige liveband geweest, die pas wanneer echt alles meezit boven zichzelf uitstijgt. Maar ook: hoe zou Tom Chapman het doen als vervanger van Peter Hook, wiens hectische bas toch een van dé pijlers was van de New Order-sound? En hoe zou het Gillian Gilbert vergaan, die zich na tien jaar weer bij de band voegde?
Dat we ons mochten verwachten aan een jukebox was wél een zekerheid; ook vroeger al lag de nadruk in de setlists vooral op de hits. “We hope you will enjoy this as much as we will” klonk het dan ook uit de mond van een opvallend montere, voor zijn doen zelfs spraakzame Sumner. En zonder te willen natrappen naar de Grote Afwezige, de zanger-gitarist voelde zich duidelijk bevrijd nu hij de spotlights niet hoefde te delen met Hook. Hooky’s plaats op het podium werd overigens ingenomen door de wederoptredende Gillian Gilbert. Een erg slimme zet.
De eerste helft van het concert was goed, zonder meer. Er werd afgetrapt met het instrumentale “Elegia”, dat naadloos overging in “Crystal” en “Regret”, twee songs uit de post-Factory-periode. Al snel zou echter blijken dat vooral de oudere songs op de meeste bijval konden rekenen. De applausmeter ging dan ook pas echt de hoogte in bij “Ceremony” (de eerste New Order-single, maar nog gecomponeerd als Joy Division), “Age Of Consent” en “Love Vigilantes”.
Daarna kende de set een kleine dip. “1963” werd wel warm onthaald maar overtuigde niet echt, en ook “Kraftye” liet ons redelijk onverschillig. Het was slechts de stilte voor de storm. Die brak los om klokslag kwart voor tien, precies halverwege het optreden. Vanaf “Bizarre Love Triangle” pasten alle puzzelstukjes echt in elkaar, en maakte New Order een heuse doorstart. “True Faith” en “5.8.6.” (het nummer waaruit “Blue Monday” werd geboren) trokken die stijgende lijn door, maar de verwachte climax kwam er met “The Perfect Kiss” en vooral met cultclassic “‘Temptation”.
Na dit hoogtepunt kon je er vergif op nemen dat de groep even van het podium zou verdwijnen om vervolgens terug te keren voor “Blue Monday” en — blijkbaar voor velen hét orgelpunt — “Love Will Tear Us Apart”. Ook al konden ook wij deze versie van de JD-classic best smaken, het blijft toch een beetje ironisch dat één van de treurigste break-up songs ooit met de jaren is uitgegroeid tot een echte meezinger.
De passage in de AB werd op die manier uiteindelijk een triomftocht voor de band. Toch kunnen we niet om de vaststelling heen dat het geluid niet altijd goed zat, dat er hier en daar wat kleine haperingen waren in de nummers en dat Bernard Sumner live een matige zanger is en blijft. Maar dat zou de fans worst wezen. Zij waren gekomen voor een feestje; om zich van de eerste tot de laatste minuut in het zweet te dansen en mee te zingen (brullen) met de hits. En ook de groep zelf leek zich uitermate te amuseren. De respons was enorm, en niemand leek er echt om te malen dat Hook er niet bij was (Chapman speelde de baspartijen dan ook volgens het boekje). We kunnen ons dan ook levendig voorstellen dat Sumner, Morris, Gilbert en co zich woensdag, na het optreden in Parijs, de vraag zullen stellen: “En wat nu?”
