Of
u het nu wil of niet, op elk zichzelf respecterend feestje hoort u
tegenwoordige het betere werk uit de dubstepcataloog. En tegelijk
slaat de postdubstepepidemie in alle hevigheid om zich
heen: Mount Kimbie, James Blake, Jamie xx, Joy Orbison – u kunt
vast wel nog een paar namen uit de losse pols slaan. Hokjesdenkers
plaatsen maar wat graag Aaron Jerome, bekend onder het alias
SBTRKT, in dat lijstje, maar in een goed gevulde AB kwam de Brit
zelf bewijzen dat hij niet voor een gat te vangen is. Zijn passage
werd door de nodige buzz omringd – tot twee maal toe
veranderde de organisatie van zaalopstelling – maar dat kon ook
niet anders: SBTRKT mengt het hipste van het hipste tot u uw
hips compleet kapot hebt gedanst.
Laten we u toch nog snel even kennis maken met Becoming
Real, een jong lefgozertje dat als publieksopwarmer achter
de knoppen kroop. Vaak vinden we een voorprogramma ontiegelijk saai
, en zelden stijgt het echt uit boven de middelmaat waar we niet
voor uit onze luie stoel komen. Maar Becoming Real, Toby Ridler
voor de vrienden, was wat anders. Zomby en Mount Eerie moeten zijn
voornaamste invloeden zijn, maar wij schrijven de kwaliteit van
zijn set veeleer toe aan de overvloed aan talent en eigenzinnigheid
die de jongen in het bloed zit.
Een gestructureerde song vindt-ie best kunnen, zolang hij zelf maar
niet te veel binnen de lijntjes moet kleuren. Dubstep van 60 tot
150 BPM, moddervette beats, net genoeg hooks om verslavend te zijn,
dissonante drums, en soms zelfs compleet ondansbare structuren –
Becoming Real kan er allemaal perfect mee overweg. Naast ons stond
een kenner van elektronische muziek, en hij zou ons geen ongelijk
geven: fantastisch voorprogramma!
Ook SBTRKT beloofde een bom van een feestje te
worden, al vreesden we wel dat een reeks rustigere, op nu-soul à la
Jamie Woon of Pantha Du Prince-achtige electro gestoelde nummers de
conversie naar partymodus niet helemaal zouden doorstaan. Heel even
maar bleek die vrees gegrond, tijdens het nog ietwat krampachtige
openingsnummer ‘Heatwave’ en het daaropvolgende ‘Hold On’. Terwijl
SBTRKT zelf achter de knoppen plaatsnam, wroette en wrong vocalist
Samphe zich met alle moeite van de wereld door zijn toonladders.
Vals werd het nooit, maar het werd wel snel duidelijk dat zijn stem
live nooit het bereik vanop plaat heeft.
Had SBTRKT dan beter alle zangpartijen op band meegenomen? Neen,
dat niet. In de eerste plaats is een concert nog steeds een
live-gebeuren dat meer moet kunnen zijn dan een schoolse weergave
van de studionummers. Het mag dan wel jammer zijn dat Sampha’s stem
op een podium een aantal nummers niet helemaal tot hun recht liet
komen, we hoorden evengoed momenten waarop zijn enthousiasme en
drive een interessante nieuwe interpretatie van de plaat onthulde.
Zo kwam het dat vooral dubstep, grime, two-step, Hudson Mohawke en
Flying Lotus te horen waren, terwijl de nu-soul wat naar de
achtergrond verdween. Met ‘Trials From The Past’, ‘Never Never’,
‘Something Goes Right’ en ‘Wildfire’ werd het tempo opgevoerd en de
benen helemaal losgegooid. Naar het einde toe werd de set van
SBTRKT steeds strakker, met als hoogtepunt het tot de bissen
opgespaarde ‘Right Thing To Do’.
Aaron Jerome en Sampha klokten af op iets minder dan een uur – dat
is vrij kort, maar gezien het beperkte materiaal dat SBTRKT heeft,
kan dat nooit een kritiek zijn. We kunnen ons wel inbeelden dat een
aantal fans onvoldaan terug huiswaarts keerden. SBTRKT bleek nog
iets te weifelend, iets te onbeslist, maar ook dat nemen we hem
niet kwalijk. Aaron Jerome is nog jong, en wat hij nu al laat zien,
belooft het beste voor de toekomst. Wedden dat-ie bij een volgende
passage in bloedvorm is?
