Een van de meest opmerkelijke debuten uit de hardcorescene van dit jaar is ongetwijfeld Maelstrom van Oathbreaker, maar de Gentse band kwam niet zomaar uit de lucht gevallen. Oathbreaker rees op uit de as van H8000-band No Recess, waar ook huidig Amenra-gitarist Lennart Bossu (ex-Janez Detd) deel van uitmaakte, en liet in 2008 al een veelbelovend EP’tje op de wereld los. Verwacht van Oathbreaker geen moshcore-geweld, maar wel intense punkmetal die een grimmig sfeertje oproept. “Ik denk dat we redelijk pacifistische types zijn”, beaamt de gitarist.
“Moshpits? Ik zie dat niet meteen gebeuren bij Oathbreaker. Niemand van ons is ooit bezig geweest met violent dancing (de wild om zich heen slaande en schoppende kids op hardcore-optredens, lh). Wat onze muziek dan wel wil oproepen? Dat is nogal moeilijk te verwoorden”, vindt de al even sympathieke zangeres Caro Tanghe. Wie de krachtige video van “Origin” als een milieuboodschap interpreteerde, slaat volgens Bossu de bal mis. “Met de beelden van overstromingen wilden we gewoon een natuurlijke kracht weergeven. We brengen zeker geen politieke boodschap. Daarvoor verschillen we te veel als individu. Emotioneel willen we misschien wel iets teweeg brengen.”
Tanghe: “Op een podium wil ik mezelf niet van links naar rechts gooien of frontmanachtig doen. Ik ben geen andere persoon tijdens een optreden. Onbewust wil ik mezelf misschien in een eigen wereldje opsluiten. Ik speel al heel lang in bands, maar ik blijf problemen hebben om aan het publiek te wennen.”
Oathbreaker is een andere band dan zijn voorganger No Recess, zo veel is duidelijk. “Gilles (Demolder, bassist, lh), Caro en ik speelden allemaal bij No Recess, maar hoewel we stilistisch al veranderd waren, werden we nog steeds geboekt bij moshbandjes. Daarom is No Recess van naam veranderd. De bandnaam komt van een Neurosis-nummer, omdat iedereen die band wel kon smaken”, legt Bossu uit. De transformatie van No Recess doet ietwat denken aan de geboorte van een andere Gentse trots (Amenra) uit het legendarische Spineless. Eind jaren negentig beslisten enkele leden een nieuwe muzikale richting in te slaan (lees: ook meer duistere en introverte hardcore). De laatste jaren heeft zich in Gent rond Amenra een hecht muzikantencollectief gevormd, de ‘Church of Ra’.
Net als Kingdom en Syndrome is ook Oathbreaker onlosmakelijk verbonden met onze eigenste sludgegrootheid. “Oathbreaker beschouw ik niet als een zijproject. Binnen de Church of Ra bestaan er niet echt indelingen. Amenra steunt Oathbreaker voor de volle honderd percent. Colin (Van Eeckhout, zanger van Amenra, lh) zou het zelfs als eerste zeggen als ik meer voor Oathbreaker moest doen.” Van een Gentse hardcorescene wil Bossu niet spreken: “Toen ik vaak met Amenra weg was, stond Levy (Seynaeve, lh) van Hessian en Black Haven altijd paraat om mij bij Oathbreaker te vervangen. Er heerst een hechte kameraadschap tussen de Gentse bands, maar ik vrees dat er niet genoeg publiek is om het een scene te kunnen noemen. Vroeger kon je in West-Vlaanderen elke week naar een optreden gaan waar zeker driehonderd man op af kwam.
enola: Hoe zit de Church of Ra precies in elkaar? Hoe verloopt de verstandhouding in de praktijk?
Bossu: “Wanneer je voor een album een gepaste lay-out zoekt, dan weet je meteen wie je nodig hebt. Je hoeft niet te e-mailen naar pakweg de VS. Iemand die je kent, begrijpt meteen waar je naartoe wil. Werken met vrienden geeft ons een rustiger gevoel dan alles uit handen te moeten geven. Bovendien kan je alles onder controle houden en de kosten drukken. De video van “Origin” bijvoorbeeld is het werk van Matthieu Vandekerkhove. Op een andere manier hadden we zoiets nooit kunnen opnemen. Ik kan wel begrijpen dat Amenra bij sommige mensen iets sektarisch oproept, maar toch blijven de voordelen groter dan de nadelen.”
enola: Amenra is ook te horen op de plaat. Vanwaar de beslissing om met “Sink Into Sin” een nummer op te nemen met een bijdrage van Colin en Matthieu? Nogal onverwacht, voor een eerste full-length.
Bossu: “Eerlijk gezegd hadden we daar nog niet bij stil gestaan, tot we de commentaar kregen. Matthieu haalt op een andere manier dingen uit zijn gitaar die ik totaal niet kan. Ik wilde hem erbij om te breken met het standaardgeluid van Oathbreaker. We hebben eerst het nummer geschreven en nadien de opname aan hem gegeven. Hij heeft er vervolgens in zijn thuisstudio verder aan gewerkt.”
Tanghe: “Colin heeft een heel aparte stem en we vonden het wel passen in dat nummer, ook omdat ik naar het schijnt een nogal eentonige stem heb. (grijnst)”
enola: Was dat de reden waarom jullie het akoestische titelnummer gemaakt hebben? Caro, zag jij het zitten om op een andere manier te zingen?
Bossu: “Maelstrom” is het werk van Gilles (Demolder, lh), onze bassist. Hij is intensief bezig met akoestische gitaar en maakt heel mooie dingen. Dat was een kant van hem die we zeker op de plaat moesten zetten.
Tanghe: Eerst hadden we een ander nummer op het oog, maar de dag voor we het gingen inspelen, besliste Gilles een nieuw te schrijven. We hadden het maar voor de helft gehoord, voor het opgenomen was. (lacht)
“Ik heb lang zanglessen gevolgd op de muziekschool en voelde de nood om clean te zingen. “Maelstrom” was het laatste nummer dat we klaar hadden, dus we waren nog niet zo ver om meer cleane vocalen te gebruiken.”
Bossu: Op de Amenra/Oathbreaker-split-cd staat “Agartha”, waarin ook meer gezongen wordt. Ik hou van variatie. Achteraf bekeken konden we misschien meer cleane vocalen gebruikt hebben, maar op een bepaald moment moet je ermee ophouden. Ik hoop dat we met die vocalen in de toekomst een nieuw spectrum kunnen openen.
enola: Caro, hanteer jij een speciale zangtechniek?
Tanghe: Daar is niet echt een techniek voor. Hoe ik er dan wel mee begonnen ben? Op een dag was ik bij een paar maten die geregeld jamden en naar hardcore begonnen te luisteren. Voor de grap stak ik de micro in de basversterker en begon ik te schreeuwen. Ze vonden dat wel grappig, en zo is eigenlijk No Recess ontstaan. Na een show heb ik niet veel last van mijn stem, alleen als ik ziek begin te worden.
enola: De plaat wordt bij ons bedolven onder de lovende kritieken. Hoe zit het in het buitenland?
Bossu: “Er staat nog niets groots op til, maar een aantal boekingskantoren zoals Advocado Booking (het boekingskantoor bij uitstek voor hardcore-bands, aldus Bossu) hebben al interesse getoond. Op onze Facebookpagina wordt af en toe een review gepost. Voorlopig zijn die allemaal unaniem lovend; dat heb ik nog niet veel meegemaakt. Waarom we zo verrast zijn? We hebben Maelstrom een beetje met de moed der wanhoop gemaakt. De afgelopen drie jaar ging alles nogal traag en moeizaam vooruit.”
Caro: “Het moest er echt van komen.”
Lennart: “We hebben op een bepaald moment gewoon de studio geboekt, anders was het nooit gelukt.”
enola: Op Maelstrom horen we een rijpere Oathbreaker in vergelijking met de EP. Was dat een logische evolutie?
Bossu: “Voor mij is er geen onderscheid tussen de twee cd’s, misschien omdat voor Oathbreaker die drie jaren zo traag voorbij gingen.”
Tanghe: “Ik heb dat gevoel ook niet, maar het is wel logisch dat we in drie jaar tijd geëvolueerd zijn.”
Bossu: “Tot de release van Maelstrom waren we het type band dat gemiddeld een keer om de twee maand repeteerde. We kunnen een nummer niet forceren. We moeten wachten tot het op onze kop valt. We zijn jammer genoeg afhankelijk van de muze die ons al dan niet bezoekt. Nu zijn we wel meer gedisciplineerd geworden. We hebben zelfs al een paar nieuwe nummers klaar. We gaan ons nu ook beter organiseren.”
Tanghe: (tot Bossu) Dat was ook wel nodig. We zijn begonnen met een keer per week te repeteren.” (lacht)
enola: Is er iets dat jullie met deze full-length zeker wilden doen, iets wat jullie méér wilden doen dan met de mini-EP?
Tanghe: “We hadden wel een vaag idee van wat de plaat moest voorstellen.”
Bossu: “Ik had wel schrik van een te onsamenhangende plaat. Veel snelle bands maken een plaat met dertien rappe nummers. Bij ons is het nu eens trager, dan weer sneller. Het verwondert mij dat we daar niet op aangesproken zijn.”
Tanghe: De nummers zijn er spontaan gekomen, maar we dachten wel telkens “past dat wel op het album?”
Bossu: “We hebben nooit echt gepland om te klinken zoals we klinken. De plaat is onbewust een verzameling nummers die we de afgelopen drie jaar hebben gemaakt. Er zat niet echt een idee achter, vandaar dat we zo verrast zijn dat het zo goed uitgedraaid is.”
enola: Lennart, ben jij als gitarist de voornaamste songschrijver?
Bossu: “Daarvoor heb ik een fifty-fiftysamenwerking met Gilles, maar eigenlijk heeft Ivo (Debrandere, drummer, lh) ook een groot aandeel in Maelstrom. Hij kan goed inschatten hoe iets moet klinken. Tot groot jolijt van de band, zingt hij soms riffs voor. Om twee uur ’s nachts krijg je dan van hem een telefoontje.” (bootst drumgeluiden na, tot algemene hilariteit)
Tanghe: “Hij heeft ooit eens een geneuried stuk naar mij doorgestuurd. Dat staat nog steeds in mijn iTunes.” (lacht)
Bossu: Dan mag ik gaan zoeken hoe je zoiets op gitaar speelt. De stroferiff van “Glimpse Of The Unseen” is bijvoorbeeld op die manier tot stand gekomen.”
enola: Zijn jullie allemaal door dezelfde muziek beïnvloed?
Bossu: Gilles is gefrustreerd omdat hij niets meer van harde muziek goed vindt. (lacht) Ikzelf luister wel nog veel naar hardcore en metal.”
Tanghe: (tot Bossu) “Dat maakt ook onze band. Ivo en jij zijn veel meer into metal terwijl Gilles meer naar punk luistert.”
Bossu: “Gilles is een beetje de janet van de band.” (lacht)
“Ik verdiep mij niet zo diep in de metalscene. Ik luister momenteel vooral naar indie en triphop.”
“Ik ben op mijn veertiende in de hardcorescene gerold, toen Morda en Severance nog hip waren. De oudere bands waren al dood. Liar en Congress heb ik nooit van dichtbij meegemaakt, terwijl Lennart en Ivo daar veel meer bij betrokken waren.”
Lennart: “Voor Ivo en mezelf is het nog steeds ondenkbaar dat Gilles Congress niet goed vindt.” (grijnst)
enola: Jij was even geleden lid van de punkpopband Janez Detd. Da’s niet zo voor de hand liggend.
Bossu: “Voor mij persoonlijk is dat verenigbaar, maar ik ben vooral blij dat ik ervoor kan uitkomen. (lacht) Op de een of andere manier was Janez Detd de meest hardcore band waar ik ooit bij gespeeld heb. De inzet en energie die ik daar voelde, kon geen enkele andere band tot nu toe evenaren. Niet dat we daar automatisch veel voor terug kregen. Mensen denken nogal gauw: ‘als je band op tv komt, dan kan je ervan leven’. Niet dus.”
“Ik kan wel begrijpen dat sommige Amenra-fans het raar vinden om mij in een roze polo te zien. (lacht). Spelen op Rock Werchter verschilt ook duidelijk van de Amenra-concerten in een kerk of schouwburg, het tofste wat ik in jaren gedaan heb.”
enola: Het is ook een compleet andere manier om muziek te benaderen. Amenra is erg serieus, terwijl het bij Janez Detd vooral draait om plezier maken.
Lennart: Inderdaad. (weifelt) Amenra is een ander vak, een andere discipline. Ik heb al in genoeg bands ingevallen en een volledige set vlug van buiten moeten leren, maar Amenra was meteen de moeilijkste opdracht die ik ooit gedaan heb. Het gevoel primeert boven het muzikale. Elk nummer moet niet honderd procent strak zitten. Het tempo mag wat schommelen. In het begin had ik daar moeite mee. En toch heeft ook Janez Detd mij verrijkt als muzikant.
enola: Vertel eens, welk verhaal zit er achter Maelstrom?
Caro: “Om inspiratie te vinden, ben ik mij beginnen te verdiepen in tarotkaarten. Het leek mij interessant om elke song telkens op een andere kaart te baseren. Elke tarotkaart is een verhaal op zich en vertelt iets over een bepaalde periode in het leven. Als je ze samen legt, krijg je de levenslijn van een mens met zijn hoogtes en laagtes. Onbewust had ik voor de albumtitel alle ‘neerwaartse’ kaarten gekozen. En een maalstroom is de perfecte weergave van de neerwaartse spiraal in het leven. Bij “Glimpse Of The Unseen” bijvoorbeeld past de Zwaarden Tien. Die kaart staat voor een dieptepunt in je leven, een punt dat je nooit meer te boven komt.”
”Met Maelstrom is dat thema wel afgesloten. Nieuwer werk als “Agartha” (het nummer op Oathbreakers split met Amenra, lh) heeft niets meer te maken met tarotkaarten. Dat nummer handelt over de zogenaamde ‘Hollow Earth Theory’, de hypothese dat de Aarde binnenin hol is en dat er nog een wereld bestaat.
enola: Wat is het idee achter het fantastische artwork van de plaat? Het geheel straalt een Noors, winters sfeertje uit. Toeval of niet, maar volgens het internet bevindt zich in Noorwegen de sterkste maalstroom ter wereld.
Bossu: “Ik snap perfect wat je bedoelt. Ik heb bij de albumcover hetzelfde gevoel.”
Tanghe: “De plaat heeft inderdaad een Scandinavische naam. Nadat ik de Edda gelezen had (een uit de Middeleeuwen daterende, IJslandse verzameling van Noord-Europese mythen, lh), wilde ik iets met draaikolken doen. De haren op de cover stellen golven voor en passen perfect in het plaatje. Weinig mensen hebben de link al gelegd, maar de buitenkant van de hoes stelt droog haar voor, en de binnenkant nat haar. We wilden de indruk scheppen dat ik zou zijn aangespoeld.”
“Voor het artwork hebben we samengewerkt met Vally (Valentijn Goethals, gitarist bij The Black Heart Rebellion, lh) en Tomas Lootens van We Became Aware. Ze hebben veel gedaan voor Amenra en zijn het brein achter Ondergrond, de platenmaatschappij en concertorganisatie uit Gent.”
“Oorspronkelijk wilde ik psychedelische beelden op de albumcover, gephotoshopte lichamen, maar het is anders uitgedraaid. Vally en Tomas zijn heel gevoelsmatig. Ze dachten bij onze band meteen aan haren. Zonder veel photoshoppen zijn we erin geslaagd een albumcover te maken. Ik heb wel tweeënhalf uur onder een scanner gelegen. En er zaten echte muizenbotjes in mijn haar.”
enola: Hoe zijn jullie bij een grote meneer als Kurt Ballou terecht gekomen?
Bossu: We hebben heel goedkoop kunnen opnemen in België bij een vriend van mij, dus we hadden een groter budget om de plaat te mixen. De keuze voor Kurt was heel logisch omdat veel van de beste zware platen van zijn hand zijn. Het was een veilige keuze: als hij het doet, is het goed. De combinatie van rauwheid en catchiness, dat is zijn handelsmerk. We hebben bijvoorbeeld gerefereerd naar de sound van de eerste Kvelertak-plaat, die hij ook geproducet heeft.”
enola: Wat is jullie volgende stap? Wat wil Oathbreaker bereiken?
Bossu: Onze sterkte was tot nu toe dat we niet de band zijn die iets nastreefde. Precies op die manier is de plaat er gekomen en onverwacht goed onthaald. We hoeven niets krampachtig na te streven.”
Tanghe: “Ik denk dat we zo niet aangelegd zijn. Pas op, we zijn wel ambitieus, maar we willen niets forceren.”
Bossu: “Ik denk wel dat we steeds betere nummers willen maken. Zo waren de drie shows in juni met Converge ongelooflijk inspirerend. Converge bestaat al twintig jaar en produceert nog steeds relevante platen. Metallica daarentegen maakt vijf goede platen, maar is nadien de dieperik ingevallen. Ondanks een groot budget slagen ze er maar niet in om nog relevante platen te maken. Ook Earth Crisis is niet meer wat het vroeger geweest is. Maar op zijn laatste plaat slaagde Converge er zelfs in zich te overtreffen. Voor zoiets zou ik willen tekenen, al valt het af te wachten of we er binnen 20 jaar nog staan.(lacht)
Oathbreaker staat op zaterdag 13 augustus op Ieperfest.
