Wanneer worden de adepten van The True Mayhem en consorten eens volwassen, vroegen we ons op een dag af. Dimmu Borgir, Satyricon en Enslaved worden nog al te vaak beschimpt door een bloedserieuze conservatieve garde omdat ze met respectievelijk bombastische symfonieën, makkelijk verteerbare black metal en progrockinvloeden de strenge genreconventies aan hun laars lappen. Het antwoord van hun compatriotten van Kvelertak is simpel. Gooi het smerigste van Turbonegro, het swingende van The Hives en het gitzwarte van Darkthrone in een blender en je krijgt de meest stomende metalrelease in jaren.
Toegegeven, tot enkele jaren geleden had de metalscene redenen genoeg om te kreften. Het was godgeklaagd. Er bewoog niets, maar dan ook niets in het wereldje, uitgezonderd bij Opeth en Mastodon, de genremurenslopers bij uitstek. De gehypete metal/deathcore -en folk metalbands dachten het genre een schop onder de kont te geven, maar beide substijlen waren al gauw uitgemolken. Wie niets moest weten van In Flames, Amon Amarth en Trivium, de frisse festivalhelden van toen, teerde op de “old school spirit” en de clichés van het subgenre, of dat nu ging om thrash, black, death, doom of stoner. Een nieuwe sludgebeweging bracht met populaire bands als High On Fire, Baroness, Kylesa en Torche zoden aan de dijk, maar blijkbaar niet voor elke metalhead.
Het lot wilde blijkbaar dat producer Kurt Ballou (Converge) en kunstenaar John Baizley (Baroness), net twee vertegenwoordigers van een verse generatie onconventionele metal, in 2010 hun zinnen zetten op Kvelertaks eerste fullalbum. Kvelertak maakte een jaar voordien een naar verluidt gesmaakte passage in Roskilde (als ongetekende band!). Niet slecht voor een doordeweeks Noors punkbandje met amper één demo’tje en bescheiden concertjes in naar bier stinkende kroegen op zijn conto. Maar wat riepen we ook alweer een klein jaar geleden van achter ons bureautje, na de eerste luisterbeurt van Kvelertak,? “Ja, dat is het!”. Kvelertak leek wel the right band (party mood, check), op the right moment (metal in een kleine dip, check) én uit the right place (Noorwegen, check) om het metalgenre te verlossen van alle ridicule stereotyperingen.
De mannen van Kvelertak zijn pseudo-intellectuele black metalhipsters noch zelfverminkende zwartjassen, maar wel een bende goedlachse kameraden met als handelsmerk originele en aanstekelijke black-‘n-roll – om er toch maar een label op te kleven. Of smerige partynummers als “Mjod” en “Blodtorst” klinken als de donkerste rock-‘n-roll dan wel als de plezantste crossover tussen metal en punk ooit gemaakt, oordeelt u zelf maar. Wat vaststaat is, is dat je van de powerriffs in beide nummers zelfs bij de twintigste luisterbeurt zo bronstig als een opgefokte dekhengst wordt. Het sing-along-part in “Mjod” – voor u opgezocht: “Odin ga oss/Suttung sitt mjod/Det magiske mjod/Det daglige brod” – stimuleert om de onverstaanbare Noorse teksten met de vuisten in de lucht luidkeels fonetisch mee te brullen. Het houdt niet op. Tussen de in Noordse mythologie gedrenkte rockbombast in “Blodtorst” pakt Kvelertak uit met handgeklap en een orgelloopje.
Of neem nu opener “Ulvetrid”, waarin een heerlijke riff de pannen van het dak swingt, maar tegelijk verpletterende drums, ijzige gitaren en gastvocalen van Taake-frontman Hoest de buis van Eustachius vermorzelen. Je waant je plots in het Noorwegen van de grimmige jaren negentig, maar Kvelertak weet hier wederom een lach op het gezicht te toveren. “Liktorn” is van hetzelfde laken een broek. Dansbare black metal: jawel, het bestaat.
Gitarist Bjarte Lund Rolland is een metalkok pur sang. Als een Piet Huysentruyt prepareert hij op ingenieuze wijze meerlagige (wat wil je met drie gitaristen) en harmonische nummers die er steeds als zoete koek ingaan. Of het nu gaat om “Blodtorst” (horen we daar geen hardcore punk?), “Offernatt”, dat meer naar de sludge metal van Baroness neigt, of “Ordsmedar Av Rang” (wat een heerlijke Iron Maiden-riedel!) is, het recept is niet te ontrafelen. “Sjohyenor” en “Sultans Of Satan” zijn wel overduidelijk black-‘n-roll van de fijnste soort. Aanstekelijk, vuil en groovy. Om duimen en vingers bij af te likken.
Kvelertak heeft metal niet heruitgevonden, maar geeft het genre een verjongingskuur, net als de sludge-bands een paar jaar geleden. Lang geleden dat we zo veel fun beleefden met een metalplaat. Kvelertak is een ruig bacchanaal waarin heerlijk catchy rock-‘n-roll, licht ontvlambare punk, een gezonde hardcore-attitude én een intens black metalsfeertje elkaar terugvinden. Dit is metal voor positivo’s en feestvierders. Party on, party on, party on!
