Op het moment dat Genk en Standard de titelstrijd in het voetbal beslechten, komt in de Botanique een vrouwenkransje samen. Hoewel er met Kurt Vile, Akron/Family en Bill Callahan vanavond leuke namen op Les Nuits geafficheerd staan, is de Orangerie een goede keuze: Agnes Obel en haar celliste trakteren ons op een innemend concert.
De eerste vrouw vanavond is nog omringd door vier mannen. Singer-songwriter Karolien Van Ransbeeck vormt samen met haar muzikanten de band Few Bits. De eerste plaat is gepland voor september, maar de groep weet zich onder andere gesteund door Radio 1, waarvoor Van Ransbeeck en co eerder dit jaar een sessie mochten doen. Few Bits brengt intieme en rootsachtige pop, maar moet opletten dat de songs niet ontsporen in een oeverloos gewauwel. Op het podium zit of staat iedereen wel te wiebelen op het ritme van een rustig voortkabbelende set, aan de andere kant is er nog wat aarzeling. Wij geven de band voorlopig het voordeel van de twijfel, wanneer het met “Shell” mikt op dat comfortabele kwartiertje tussen het onderstoppen en indommelen.
Wanneer een rosse Litouwse achter de piano kruipt en zichzelf aankondigt met “hello, I’m Alina Orlova from Lithuania” duikt even een Eurosongspook op en daarmee samen de vrees voor een festival van middelmatigheid, puntmutsen en acrobaten op eenwielers. Een vrees die gelukkig gaandeweg wegebt wanneer ze stuntelige Engelse bindteksten afwisselt met songs in het Litouws en het Russisch, met onder andere een gedicht van Pushkin op muziek gezet. De composities doen meer dan eens denken aan het cabaretachtige van The Dresden Dolls en met haar Oost-Europese charme en verlegenheid pakt ze moeiteloos het publiek in. Met nummers over lange winters, dat op de maan alles beter zou zijn en a song about everything doesn’t matter so much gaat het ook muzikaal crescendo in deze set.
Die andere A.O. deze avond dan: de Deense Agnes Obel, tegenwoordig een dochter van Berlijn, is verantwoordelijk voor deze uitverkochte Orangerie. Samen met celliste Frederique Labbow put ze uit het knappe Philharmonics, een album dat door de eindejaarsrush vorig jaar door verschillende mazen van het net is geglipt, maar ondertussen al aan een heruitgave met een bonusdisc vol liveversies toe is. Vanaf het moment dat Obel het podium betreedt, hangt er een sereniteit en sfeer van kundigheid rond haar, een beetje zoals bij Adrian Brody in The Pianist. De instrumentale opener “Louretta” zet dat imago kracht bij, ver van het aardse voltrekt zich een sprookjeswereld van twee instrumenten en twee stemmen. De harp in “Beast” is hier ook consequent vervangen door cello — Labbow zal de strijkstok slechts één keer wegleggen voor een gitaar — en wat een prachtig instrument is dat in deze setting: eentje dat kan springen als een vlooi en snurken als een reus.
Bij de aankondiging van “Brother Sparrow” wenst Agnes Obel er ons een comfortabele zetel bij. Voor een luisterconcert als dit zou dat inderdaad een gepaste lichaamshouding bieden, maar het radiosucces van “Riverside” zorgt nu al voor een te kleine Orangerie en de stap van de Rotonde (afgelopen winter) naar het Koninklijk Circus is waarschijnlijk te groot met maar één album onder de arm. Het duo bedankt ons in ieder geval voor het niet flauwvallen en gaat terwijl gezwind verder met het spelen van nekvelverzamelende nummers, met als uitschieters de uitstekende John Cale cover “Close Watch” (iedereen zijn ticket voor M-idzomer al?), de herwerkte Schotse traditional “Katie Cruel” en het prachtig uitgesponnen “On Powdered Ground” als afsluiter. We noteerden ook een nieuw nummer: “Fuel To Fire”, hoewel de titel nog niet helemaal vast staat.
Nieuwe nummers schrijven, dat is inderdaad wat Agnes Obel nu moet doen, want na een bisronde met “New Melody” en “Smoke & Mirrors” komt ze nog een tweede keer terug om te melden dat alle songs echt wel op zijn. Meer nieuw materiaal zal dus voor een volgende keer zijn, wie weet in dat Koninklijk Circus. De Deense bosnimf spreekt ondertussen een ruim publiek aan en weet klassiek met pop te rijmen op een iets elegantere manier dan bijvoorbeeld The Night Of The Proms. Warm aanbevolen om in te verdwalen, die wereld van Philharmonics.
