R.E.M. :: Collapse into Now

Warner, 2011

Misschien was ‘Accelerate‘ geen
vintage R.E.M., een apocriefe klank in hun al even van
canonieke werken gespeend gebleven oeuvre, omdat de kwade voet op
geen enkel moment echt van het gaspedaal loskwam. Dan was het toch
op zijn minst een goeie tegendraadse – de beste sinds het vertrek
van drummer Bill Berry als je het ons vraagt. Vandaag keert R.E.M.
terug naar het vertrouwde geluid, nu eens een snok, dan weer een
rustpunt. Zo luistert ‘Collapse into Now’ als een overzichtswerk
met nieuwe nummers. En als we het iets minder vriendelijk willen
stellen, als een verzameling b-kantjes die hun carrière
omspant.

Dat, en ‘Walk It Back’. Het is een enig mooi, van alle franje
ontdaan en tot de laatste druppel uitgepuurd nummer dat deze plaat
op zijn eentje rechtvaardigt. Waarmee we hoegenaamd niet willen
zeggen dat ‘Collapse into Now’ voor de rest een sof van jewelste
geworden is. De nummers waarop Buck scheurt mogen er alweer
absoluut zijn, van de tragere ballads kan de helft naast die van op
‘Automatic for the People’ staan, en zakt van de andere helft niks
tot het globale niveau van ‘Around the Sun‘.
Ondertussen hebben we al een vijftal titels van albums laten
vallen, en hoewel we met die albums geleefd en geslapen hebben,
hadden we nu graag een volslagen nieuwbakken R.E.M. gehoord.
Meestal kan je de nummers dan wel enkel vastpinnen op het
tijdsbestek waarnaar ze teruggrijpen, af en toe zijn de
gelijkenissen met ouder werk wel erg opvallend. ‘That Someone Is
You’ is pure ‘Reveal’, net als die volledige plaat opgetrokken uit
complexloze maar soms wat onvolwassen aandoende klanken, aardig
happend maar niet bijtend. En afsluiter ‘Blue’ is een niet eens
verhulde update van ‘E-Bow the Letter’, waar op de resten van een
dystopische stad – denk ‘Children of Men‘ – Patti
Smith op de achtergrond wanhoop over een ijlings orerende Stipe
lijkt uit te roepen. We hebben al van minder natte dromen gekregen.
Het nummer zorgt voor closure door in een naar Arcade Fire neigende
echo terug te grijpen naar het openingsnummer.

R.E.M. is ook hier weer het best als het mag rocken. Zo is
‘Discoverer’ een snedig begin dat R.E.M. al beter heeft gedaan
(‘Bad Day’, ‘Supernatural Superserious’), maar ook al veel minder.
Hetzelfde geldt voor een op scherp staand ‘All the Best’ dat R.E.M.
niet enkel een unieke, maar ook vandaag nog nodige band maakt in
een almaar wijder uitdijend rocklandschap. Onze favoriete harde
vinden we evenwel op het tweede deel van de plaat. ‘Mine Smell Like
Honey’ is het R.E.M. waar we het meest van houden, no-nonsense
rockend zonder dat we weten waar Stipe ons in godsnaam in wil
betrekken. ‘Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter’ is dan weer een
terugkeer naar de tijd waarin de band nog gewoon een stem gaf aan
nerds en verschoppelingen, die brave mens zoals u en mijn
broer.

Van het slepende ‘Collapse into Now’ onthouden we vooral
‘Everyday Is Yours to Win’ dat niet voor het eerst R.E.M. anno
vroege jaren ’90 echoot. Er zit iets te veel echo en wat te weinig
vlees aan, maar verder geen klagen. Hartverwarmend is het om
deelgenoot te mogen zijn van de manier waarop Stipe zijn woordkunst
aan de man brengt. Ook ‘Me, Marlon Brando, Marlon Brando and I’ is
middelmaat van de bovenste plank dat een aardig wegtokkelende Buck
op dromerige weemoed inpakt. Het getuigt van de jovialiteit die
Stipe kenmerkt dat hij Morrissey’s titels
met wierook belaadt, en zelf koppen als deze en ‘ÃœBerlin’ met
nagels slaat. Dat laatstgenoemde titel een beter nummer verdiende
dan het soort song waar R.E.M. op mindere momenten al eens tegen
durft te leunen, vergeven we hen na al die jaren met de glimlach.
Ook ‘Oh My Heart’, dat als vervolg op ‘Houston’ ‘Collapse into Now’
verzinnebeeldt als het album dat na de ontgoocheling (‘Around the
Sun’) en de woede (‘Accelerate’) hoopvol maar niet vrij van angst
vooruitkijkt, en – het lijkt wel ‘Sterren op de Dansvloer’ – ‘It
Happened Today’ met Eddie Vedder, Joel
Gibb en blazers maar finaal te weinig output, blijven niet
onverwijld aan ons vel kleven.

En zo is ‘Collapse into Now’ vooral een overgangsplaat geworden,
die nog eens blijk geeft van R.E.M.’s grote klasse maar niks brengt
dat we niet eerder gehoord hadden. Aldus kan de plaat gerust
beschouwd worden als een niet geplande bevalling. ’t Was niet waar
we op zaten te wachten, maar het is fijn om hem er bij te
hebben.

http://remhq.com/

6
Release:
2011
Warner

verwant

De staylist van (ep)

…Nog een geluk dat er zoiets bestaat als muziek. ’t...

R.E.M. :: At the BBC

Opgedoekt en productiever dan ooit, zo lijkt het wel:...

R.E.M. :: Automatic for the People (1992)

Net wanneer de grunge met zijn vunzige gitaren harten...

R.E.M. :: Mike’s Pop Song

R.E.M. is terug! Hoera! Helaas. R.E.M. blijft even gesplit als...

Monster :: R.E.M. verpakt dood en verlies in een neonglans

Als het over de klassieke platen van R.E.M. gaat,...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in