TOP 10
1. The
Social Network
Doorgaans haat ik meeheulen met de
massa. Wanneer ik per ongeluk in winkelstraten verzeil op
koopzondagen, word ik daar zelfs behoorlijk destructief van. Maar
als de massa overschot van gelijk heeft, zoals met haar copieuze
lofbetuigingen voor ‘The Social Network’, laat ik mij uiteraard
gewillig meetronen door de juichende horden. Finchers relaas over
de genesis van Facebook en de nemesis van ‘Zuck’ is dan
ook zeer te pruimen: snedige dialogen, fijne humor, puike
acteerprestaties, strak ritme en bovendien ook nog eens schone
beeldekes. Voor een keer is ’t gepast: ‘Vind ik leuk’.
2. Io Sono l’Amore
Zelden iemand met
zoveel ingehouden spanning zien kokkerellen, zuchten, dineren,
voorschreiden, rampetampen, wijn degusteren en finaal instorten als
Tilda Swinton in ‘Io Sono l’Amore’. Het minimalisme van Schotse
Swilda’s acteerwerk en het bombast van John Adams’ soundtrack geven
de film een dusdanige intensiteit mee dat er menig zwaar bier aan
te pas moest komen om de wrange nasmaak van deze koortsige prent te
temperen. Dat het grootste deel van ‘Io Sono l’Amore’ zich in
hogere, culinaire sferen afspeelt, is natuurlijk ook een niet te
onderschatten troef. Smakelijk en – achteraf – schol!
3. Mary
& Max
‘Mary & Max’ mocht dit jaar de
debatten openen op Anima en maar goed ook, want anders was
deze atypische, hilarische alsook tedere animatiefilm ongetwijfeld
aan de/mijn aandacht ontsnapt. En dat zou zonde zijn: behalve van
de droge galgenhumor en de lichtjes geniale vormgeving vooral
genoten van het schitterende stemmenwerk van de immer fantastische
Philip Seymour Hoffman. Om het met Dennis te zeggen: “Zijn lijzige
manier van spreken, ruwe stem en monotone cadans zijn effenaf
perfect voor het personage.” En wie ben ik om dat tegen te
spreken.
4. A
Serious Man
Het boek Job inspireert blijkbaar tot
grootse cinema, getuige daarvan na Anders Thomas Jensens ‘Adam’s
Apples’ ook Joel en Ethans ‘A Serious Man’. Honderdenzes minuten
vollenbak coensiaanse rariteiten en Joodse zelfspot,
verweven met splijtende tristesse en de alweer vlijmscherpe
fotografie van Roger Deakins, het zou – alle natuurwetten ten spijt
– de liefdesbaby kunnen zijn van Rabbi Jacob, Wes Anderson en
Thomas Vinterberg. Alleszins: schoon boeleke!
5. Uncle Boonmee Who Can Recall His Past
Lives
Pure poëzie en gesubstantiveerde schoonheid,
meer moet er over deze Gouden Palm eigenlijk niet gezegd worden.
Hoewel de toverachtige parabel gerust zou kunnen teren op zijn
visuele pracht, investeert – even diep ademhalen – Apichatpong
Weerasethakul bovendien de nodige energie in luim, plot,
vertelstructuur, soundscape en spanningsopbouw.
Het resultaat is daarom niet alleen oogverblindend mooi, maar ook
nog eens heerlijk surreëel en verrassend meeslepend. Originaliteit
made in Thailand, nogal ne kèrel die het hem
nadoet.
6. Buried
Het
moet van ‘Jaws’ geleden zijn dat een film zo genadeloos op mijn
fragiele gestel inbeukte: na afloop naar buiten gesneld om het
melkzuur uit de verkrampte spieren te schudden en de uitgeperste
longen vol te zuigen met zuurstofrijke winterlucht. Straf hoe
Cortés het publiek hardhandig meesleurt in zijn zenuwslopende
verhaal en hoe hij samen met cinematograaf Eduard Grau (die van de
lang uitgesponnen perfume add ‘A Single Man’) de wel erg
krappe setting met veel schwung in beeld brengt.
Amaikes!
7. Piranha
3D
Ik kan dan misschien de gratuite
titty-shots en het lesbische waterballet niet als
verklaring inroepen voor het uitstekend bevinden van ‘Piranha 3D’,
ook los van al dat vrouwelijk naakt dient Aja’s gore fest
opgetekend in de annalen van dit filmjaar. Gedenk onder meer die
florissante bloedfonteinen, die gescalpeerde blondines, die
vierendelende elektriciteitskabels, die half opgevreten penis, dat
braaksel in 3D en die onbetaalbare bijrol van Christopher Lloyd!
Mag het even, ja?
8. The
Ghost Writer
Het liep de laatste tijd misschien
niet zo lekker voor Polanski, maar met ‘The Ghost Writer’ schonk
hij de gechoqueerde goegemeente wel een van zijn betere films. Lof
is er uiteraard voor de stielkennis waarvan deze prent
ontegenzeggelijk getuigt: de mise en scène en
cameravoering zijn ten alle tijden weldoordacht, de psychologische
spanning zindert als vanouds en ook de acteurs doen dat meer dan
behoorlijk. Verdient evenwel een extra pluim: de soundtrack van
Alexandre Desplat. Desplats muziek betekende in 2010 niet alleen
een meerwaarde voor ‘The Ghost Writer’, maar ook voor ‘Harry Potter
and the Deathly Hallows: Part 1’, ‘The Fantastic Mr. Fox’ en
‘Tamara Drewe’. In Gent terecht verkozen tot ‘Film Composer of the
Year’. Proficiat.
9. Toy
Story 3
Buzz Lightyear in Spaanse modus en – om
in het thema te blijven – Mr. Potato Head gemuteerd tot Mr.
Tortilla Head. Moet er nog zand zijn? Ik dacht het niet. Hay Un
Amigo En Mi!
10. Inception
‘Inception’
werd mijns inziens met iets te veel bombarie aangekondigd en stelde
daarom in eerste instantie behoorlijk teleur. Bij nader inzien moet
ik evenwel bekennen dat de hele opzet er best mocht wezen en dat
ook de uitwerking van hallucinogene settings als daar waren
rondraaiende corridors, tot in het oneindige weerspiegelde mise
en abymes en dubbelgeplooide metropolen lang niet kwaad was.
En eigenlijk zat die labyrintische plot ook nog niet zo gek in
elkaar, hé? Twaalf Weesgegroeten en zeven Onzevaders, ik maak er
aanstonds werk van.
FLOP 5
1. Alice in
Wonderland
Tim Burton goes ‘Alice in
Wonderland’, dat scheen mij een verbond in den hemel gesmeed.
Hélas, niets daarvan! In plaats van de verwachtte
feeërieke decors met intelligente details, fijn uitgewerkte
personages en een uitgekiende plot kregen we enerverend snel in
drie dimensies rondzoevende insecten, een overdosis hoofd van
Helena Bonham Carter en een weinig overtuigende confrontatie tussen
dat opgepompte hoofd en de zure muil van Anne Hathaway, die naar ik
vermoed voor haar rol als Witte Koningin een schijfje citroen
onderlip had laten implanteren. Het is haar gegund: mijn muil stond
na het zien van dit vehikel alleszins ook op halfzeven.
2. Somewhere
Met
‘Lost in Translation’ en ‘Marie Antoinette’ creëerde Sofia Coppola
behoorlijk wat verwachtingen. Verwachtingen die – andermaal helaas
– door ‘Somewhere’ geenszins ingevuld werden. Om het met een
boutade te zeggen: dit zzzzzzzzzerpe kijkstuk is zo futloos als het
haar van Marino Keulen.
3. Due
Date
De spijtige kroniek van niet ingeloste
verwachtingen deel twee. Waar, wanneer en vooral waarom Todd
Phillips besloot de masturberende baby uit ‘The Hangover’ te
vervangen door een masturberende Franse buldog, Joost mag het
weten. De gevolgen waren navenant: de pretentieloze, doch plezante
kolder van ‘The Hangover’ werd in ‘Due Date’ jammerlijk
ondergesneeuwd door platte pis- en kakplaisanterieën. Mijn ogen met
zeep gewassen na dit minkukel. En pieken dat dat deed.
4. Shrek
forever after
Wat ook piekte: het feit dat
Dreamworks er alweer niet in is geslaagd het niveau van ‘Shrek’ en
– met een beetje goede wil, ’t tenslotte is Kerstmis – ‘Shrek 2’ te
evenaren. De originele ideeën blijven nu al enkele jaren uit en het
flauwe ‘Shrek forever after’ mag zich wat mij betreft gerust de
titel ‘Bedroevend Dieptepunt’ op de kiekenborst spelden. Die andere
Dreamworks uit 2010, ‘How to Train Your Dragon’, viel al bij al wel
mee, al loeren de idiomen ‘land der blinden’ en ‘eenoog’ hier wel
erg nadrukkelijk om de hoek. It ain’t ogre till it’s ogre?
Ik hou mijn bange, bloedende hart al vast…
5. Zot
van A
Eigenlijk hoort deze niet helemaal thuis
bij de flops, omdat ik van tevoren al weinig hoop koesterde op het
welslagen van Verheyens elfde langspeler. Van een echte
teleurstelling is dan ook geen sprake. Of toch: het is bedroevend
om te zien hoe een dergelijke sof zoveel volk naar de zalen trekt.
Daarom wil ik het toch nog even heel duidelijk stellen: dit is
weldegelijk een serieuze stinker.
VISSEN, WEEKDIEREN EN ZEEVRUCHTEN
Volgens de Chinezen was 2010 het Jaar van de Tijger, maar op
cinematografisch gebied werden toch vooral opvallende waterdieren
gespot. Ik som er hier geheel willekeurig vijf op.
1. Meest Verrassende Vliegende Vis: de
gigantische piranha die aan het einde van ‘Piranha 3D’ Adam Scott,
alias Novak, letterlijk een kopje kleiner maakt. Nog nooit zo blij
geweest dat een slotsequentie vooralsnog ruimte laat voor een
sequel. Hap!
2. Grootste kwal: de verantwoordelijke van de
personeelsdienst van CRT, die Ryan Reynolds, alias Paul Conray, in
‘Buried’ ontslaat terwijl de arme man levend begraven ligt in een
Irakese woestijn. Staalhard onder de gordel. Auch.
3. Smakelijkst Opgegeten Zeevrucht: de geclose-upte scampo uit
‘Io Sono l’Amore’. Water in de mond, niet te doen. De
cuisson zag er dan ook perfect uit.
4. Eloquentste Vis: de praatgrage karper uit de
gestoorde psyche van Nonkel Boonmee. Het beest heeft bovendien ook
een vreemde fixatie met het vrouwelijke voortplantingsorgaan, ofte
– om in de nautische sfeer te blijven – de mossel.
5. Meest Hermetisch Gesloten Mossel: die van
Kristen Stewart in ‘The Twilight Saga: Eclipse’. Dat is nu al de
derde reetfilm en nog steeds geen doorkomen aan voor –
hoho -bakvissenmagneet Robert Patterson.