Brazilië is hot. Dat geldt niet alleen voor de tropische temperaturen waar het land prat op kan gaan, maar ook voor Brazilië als discussietopic. Het land is namelijk een van dé opkomende wereldmachten en zoals onder meer kan blijken uit de succesvolle Canvasreeks Brazilië Voor Beginners, heeft het land op verschillende vlakken veel te bieden.
Dat is zeker het geval op muzikaal vlak. Als de bakermat van samba, bossa nova, manguebeat en nog een heleboel andere muzikale stromingen ontstaan uit de chaotische Braziliaanse hutsepot van culturen en etniciteiten, kunnen we spreken van een bijzonder rijke traditie die ook vandaag nog springlevend is. Een van de bekendste Braziliaanse muzikale exportproducten is Seu Jorge, een man die jarenlang bekender was in Europa dan in eigen land, maar de afgelopen jaren ook in zijn thuisland meer en meer erkend wordt, onder andere door zijn succesvolle acteercarrière, maar evengoed omwille van zijn kenmerkende bariton.
Op iets meer dan tien jaar tijd heeft Seu Jorge zich zo kunnen opwerken tot een van de groten in de MPB (Música Popular Brasileira). Hij nam in zekere zin de fakkel over van oudere helden als Gilberto Gil, Caetano Veloso en Jorge Ben. Een element dat die status kan verklaren is ’s mans constante drift tot vernieuwing en verandering. Jorge beperkt zich niet tot de traditionelere Braziliaanse muziekvormen, maar denkt erg breed en integreert invloeden van allerlei andere genres in zijn eigen geluid. Ook van een nieuwe samenwerking hier en daar is hij niet vies, en daarvan vormt Seu Jorge And Almaz een bewijs.
Het zelfgetiteld debuut van deze supergroep bestaat volledig uit covers en is een samenwerking tussen Seu Jorge, twee leden van de in Brazilië erg populaire band Nação Zumbi (drummer Pupillo en gitarist Lucio Maia) en filmcomponist Antonio Pinto op basgitaar. Dat hoeft echter geen nadeel te zijn, want Seu Jorge bewees al eerder met zijn soundtrack voor The Life Aquatic (met David Bowie-covers) dat hij andermans liederen volledig naar zijn eigen hand kan zetten, zelfs wanneer hij in grote mate trouw blijft aan de originelen.
Zo is de cover van Michael Jacksons "Rock With You" hier erg herkenbaar, maar tegelijkertijd radicaal anders doordat de song hier in een trage sensuele soulversie wordt gestoken met echoënde gitaren in plaats van de stuwende discobeat van het origineel. "Das Model" van Kraftwerk wordt dan weer gespeeld in een galmende dubversie. Vintage klanken domineren de plaat en het algehele geluid is even zwoel als een zomernacht in Rio. Dat is al meteen duidelijk vanaf opener "Errare Humanem Est" (een cover van Jorge Ben), en vindt een hoogtepunt in de eerste single "Everybody Loves The Sunshine" (van Roy Ayers), dat hier van een licht duister randje voorzien wordt, maar vooral net als het origineel barst van de relaxvibes.
Hoewel de hele plaat een uitstekend groepsgeluid weergalmt, is er toch een onmiskenbare glansrol weggelegd voor gitarist Lucio Maia die het hele geluid domineert met een brede waaier aan vintage reverb en delay-effecten. Zijn korte gitaarsolo in "Saudosa Bahia" (van de Braziliaanse samba-artiest Noriel Vilela) is een waar genot voor het oor, net als zijn gitaarspel op de rest van de nummers. De ritmesectie biedt vooral ondersteuning, maar laat zich af en toe toch sterk voelen, zoals in het zwaar psychedelisch groovende "Girl You Move Me" (van de psychfunkband Cane & Able).
Seu Jorge And Almaz mag dan misschien eerder als een tussendoortje gezien worden, toch zou het zeker geen slecht idee zijn om verder te werken met deze line-up. De chemistry zit er duidelijk in, en het is enkel gissen hoe sterk ze uit de hoek zouden komen met eigen composities. Afgaande op het solowerk van Seu Jorge en Nação Zumbi, en de originele coverversies op deze plaat, zou het wel eens zwaar de moeite kunnen worden.
