Enkele weken geleden waren wij per auto op weg naar Charleroi toen MNM bij het oversteken van de taalgrens in Pure FM veranderde. Veel Franstalige liedjes gehoord de rest van de rit, maar eentje was net iets catchier dan de rest: “Dans Ma Prison” van Eté 67. Een dikke hit in Wallonië, zo bleek, en daar konden wij ons wel in vinden.
“Dans Ma Prison” heeft in Wallonië het soort impact vergelijkbaar met wat een nieuwe zomerse single van Gabriel Rios of Absynthe Minded hier zou teweegbrengen; het zal door duizenden mensen meegelipt worden op festivals, nog tot eind augustus zal het in high rotation op Pure FM staan. Doodzonde dat dit nummer in Vlaanderen geen potten zal breken, want ook niet-Franstaligen zouden hier van genieten. Als we van Noir Désir en Jacques Dutronc kunnen houden, waarom dan niet van Eté 67? Deze tweede plaat is immers meer dan uitstekend.
Even voorstellen? Eté 67 is een sextet uit Luik dat Franstalige pop-rock maakt. Debuut Eté 67 dateert uit 2006 en brak potten in Wallonië maar ook in Frankrijk en Franstalig Canada. Vier jaar later is de groep helemaal klaar om te bevestigen en nog meer zieltjes te winnen. Het nog wat onrijpe geluid van het debuut heeft plaatsgemaakt voor een groep die speelt met veel geloof in eigen kunnen en vooral: met veel joie de vivre.
Passer La Frontière schiet geweldig uit de startblokken. Met de titeltrack, “Plut Tôt Que Prévu” en “Hotel Delirium #9” scoort de groep een zuivere hattrick. “Passer La Frontière” is een gemoedelijke roadsong met mondharmonica, die ontaardt in een bezwerende finale. Die wordt doorgezet in “Plut Tôt Que Prévu”, dat de vlam in de pijp steekt met snedige gitaren en een dito zanglijn. Maar het is het jachtige “Hotel Delirium #9” dat ons pas echt bij het nekvel grijpt en ons doet beseffen dat dit wel eens een goeie plaat zou kunnen zijn.
En dan is daar “Dans Ma Prison”. Wat een mooi liedje en wat een mooi refrein. Die akoestische gitaar die komt binnengewandeld, het zoemende gitaargeritsel dat invalt en die bijna fluisterende zang van Nicolas Michaux. En dat refrein dat het nummer naar nog een hoger niveau tilt en waar zo’n gelukzaligheid van uitgaat. “Yeah yeah yeah,” zingt Michaux en wij kunnen enkel instemmend knikken. Elk (Vlaams) radiostation zou dit een kans moeten geven.
Het kan na vier nummers al niet meer stuk met Passer La Frontière en dat nummers als “Une Vie Saine” of “La Pourboire” wat meer tijd vragen om open te bloeien valt dan ook niet meteen op. Na enkele beluisteringen kruipen echter ook deze nummers in je hoofd. Wel instant catchy zijn het groovy “Quelque Chose à Part” en het rootsy “Le Cow-boy Tout Nu”, een geheide livefavoriet.
Natuurlijk zal niemand naast de invloeden van Eté 67 kunnen luisteren. Zowat elke bekende Franse groep schemert door op Passer La Frontière. Het sfeerelement van Noir Désir, de hitgevoeligheid van Louise Attaque of het intimistische van Thomas Fersen, ze zijn allemaal terug te vinden op deze plaat, maar dat is geen bezwaar want Eté 67 doet er zijn eigen ding mee: alles samenballen tot nummers die zich volstrekt nergens voor hoeven te schamen. Het rootsy element in “Le Cow-boy Tout Nu” of “Crime Passionnel” is trouwens een verrassende kers op de taart.
Eté 67 heeft met Passer La Frontière een grote stap vooruit gezet. Deze heren spelen op hun tweede plaat met het zelfvertrouwen alsof ze net een tiende plaat uit hebben en overal op gejuich worden onthaald. Het vele touren en de positieve kritieken hebben daar natuurlijk ook mee te maken. Met “Dans Ma Prison” – we houden er niet over op – heeft de band bovendien een single in huis die in een andere wereld over de taalgrenzen heen zou scoren. Maar wij moeten het blijkbaar met “Dos Cervezas Por Favor!” rooien.
