Een vloeistofdia, begot. We waren al vergeten dat het nog bestond. Toch is dat wat een heel optreden lang achter Tunng te zien was. Wat zeggen we? Vier waren het er, over elkaar vloeiend. Om maar te bewijzen dat we hier nog altijd met een bende niet eens meer zo stiekeme hippies te maken hebben, die houden van liedjes, samenzang en rare geluidjes.
Maar dat is natuurlijk waarom de groep een vijftal jaar geleden zo verfrissend klonk. De combinatie van oud aandoende folk en hedendaagse elektronica werkte alsof de elementen voor elkaar gemaakt waren. Vier platen verder zijn er echter heel wat zaken veranderd. Zo werd het studioproject de laatste jaren een hechte livegroep, en vertrok onlangs hoofdsongschrijver Sam Genders, wat de rest geen andere keus liet dan zelf maar de pen en gitaar ter hand te nemen.
Met goede gevolgen. Op het recente … And Then We Saw Land — het opgeluchte resultaat van een moeilijke muzikale zoektocht — klinkt de band opnieuw vitaal, meer dan op het suffe Good Arrows, waarop de folk iets te hard naar de voorgrond was geschoven. Hoewel het glitchy geluid van de puike eerste twee platen terzijde wordt gelaten, is toch opnieuw gekozen voor een iets voller geluid, waarin ruimte is voor synths en zelfs elektrische gitaren.
Ook live lijkt de groep te kiezen voor het iets grotere gebaar. En dat is een gewaagde zet. Soms werkt het, zoals in het heerlijk huppelende “Hustle”, een zomerse banjodeun die de lente vroeg aankondigde. Net zo goed krijgen we echter heimwee naar het moment dat de zang nog meer ingebed zat in de muziek, en zangeres Becky niet zo prominent op de voorgrond trad. Niet dat ze een slechte zangeres is, verre van.Het is pas als een oud nummer als “Jenny Again” of “Woodcat” wordt ingezet, dat je merkt wat voor geluid je mist: die perfecte balans, waarin stemmen en instrumenten in elkaar geweven zaten, is een beetje zoek. Met een meer uitgesproken frontvrouw en –man, gitarist Mike Lindsay, verliest Tunng een beetje van zijn charme.
Een beetje, want wat Tunng vanavond brengt, blijft grotendeels staan. Of het nu de upbeat pop van “Sashimi” is, met zijn krachtige gitaaraanslagen, of het op mooie fingerpicking drijvende “With Whiskey”, het lijkt alsof ze live pas echt helemaal tot leven komen. Dit is dan ook in de eerste plaats een liveband. Slechts af en toe zakt het tempo te hard, en blijkt de melodie niet sterk genoeg om te blijven boeien. Dat doet het volledig instrumentale “By Dusk They Were In The City” verrassend genoeg wel. Blij trouwens om die diepe sjamanenbeat nog eens te horen, dat kregen we te weinig op de laatste platen.
Bissen gebeurt met het a capella “These Winds”, een laatste feestje komt er met een dansend “Bullets”. Dit ‘nieuwe’ Tunng heeft duidelijk zijn draai gevonden, en speelt volop zijn sterktes als liveband uit. Het is maar een kwestie van tijd voor dat oude geluid niet langer gemist wordt. Geef het nog een paar nummers als “Hustle” en “Bullets” en Tunng is uw nieuwe favoriete zomerband.
