Het was al een tijdje geleden voorspeld. Op vrijdagavond zou het zwaar stormen in Kortrijk. En zo geschiedt. Orkaan Russian Circles toont zijn verwoestende kracht in De Kreun, maar gaat al na een uurtje weer liggen.
Enkele maanden geleden maakten de heren van Russian Circles, ruim een jaar na geslaagde passages in Gent en Leuven, hun langverwachte terugkomst naar Europa bekend. Met Geneva op zak lijkt de band uit Chicago definitief uit de schaduw van Isis en Pelican te treden. Terwijl Geneva tevoorschijn kwam tijdens de wispelturige nazomer, zijn we ditmaal getuige van een al even stormachtige overgang, van die koele winter naar de eerste lentezon. Regendruppels dwarrelen rustig neer. Een kil windje doet onze nekharen subtiel omhoog gaan. Russian Circles weet in Kortrijk geen beter moment uit te kiezen.
De keuze voor het Franse trio L’object als support is anders wel vreemd. De repetitieve — met de grote R — postrock vertoont wel degelijk rijke noise-invloeden van Sonic Youth en hier en daar wat mathrock van Slint, maar wiegt ons meer en meer in slaap. De drummer valt vooral — als spil van de band — steeds in herhaling. Telkens opnieuw doet een veelbelovende intro het beste verhopen, maar er gebeurt niks. De band ontbeert vooral spanning en vertrouwen. Jammer, want de gitarist beschikt zeker over talent (en de nodige effectenpedalen). Hij vangt er niks mee aan. Het lauwe applaus na het slaapverwekkende halfuurtje is niet meer dan normaal.
Russian Circles’ opener “Harper Lewis”, afkomstig van het welbekende Station schudt ons daarentegen danig door elkaar. Hier en daar test menig concertganger meteen de nekspieren. Een dikke wall of sound wordt vliegensvlug opgebouwd. De mokerslagen van Dave Turncrantz en de brommende bas van Brian Cook bewapenen het betonnen geluid, terwijl gitarist Mike Sullivan het geheel netjes opvult met fingertapping en scheurende feedback. Daarbovenop maakt Cook intensief gebruik van sampling waardoor de set nog intenser klinkt.
Het trio speelt uiterst efficiënt en lijkt, vanaf de start van de Europese tour, perfect op elkaar ingespeeld. Cook en Turncrantz werken harmonieus samen en Sullivan neemt van meet af aan de hoofdrol op zich, afwisselend tussen ingetogen en gewelddadige stukken, zoals op Geneva perfect bewezen werd. Tijdens “Geneva” en “Malko” wordt de buis van Eustachius geprikkeld door een ware metalgaze. Vooral tijdens “Malko” zorgt de snelle gitaartapping weer voor een orkaan van jewelste.
Maar Sullivan tovert ook brokken schoonheid uit zijn gitaar. “Philos” begint sober maar bloeit langzaamaan open zoals de eerste lentebloemetjes onder begeleiding van de viool- en cellosamples en het geroffel van Turncrantz. Tijdens het tweede deel van het nummer staat de dikke noiselaag dan weer voor het zoveelste kippenvelmoment. Ook “Campaign” is een heerlijk relaxmoment tussen al dat stormachtige geweld. “Death Rides a Horse”, het enige nummer van Enter, is dankzij de virtuoze sound dé meest gespierde song. Het woeste basgeluid, de fingertapping en het feedbackgeluid van een headbangende Sullivan, met daarboveop de onvoorspelbare ritmes van een energieke drummer, doen een ware mad metal-track doorheen De Kreun galmen. Epic.
“Station” tenslotte wordt magistraal opgebouwd langs rustige postrock en dynamische mathrock waarna de veel te korte set op een waanzinnig applaus onthaald wordt. De ontlading na “Station” kwam helemaal niet als een verrassing. Alleen jammer dat er geen bis (“The Mountain Comes To Mohammed” bijvoorbeeld) meer komt. Russian Circles heeft zijn uitstekende livereputatie volledig waargemaakt en lijkt nu definitief rijp om furore te maken op de zomerfestivals, bij voorkeur onder een dik pak donkere wolken en grauw weer. U ziet ons dan gegarandeerd op de eerste rij.
