Laat ik 2009 een (boven)gemiddeld muziek jaar noemen – al heb ik
tot mijn scha en schande ook dit jaar weer vooral enorm veel dingen
niét gehoord en moet ik die mening misschien binnenkort alweer
herzien (zodra ik mij op de lijstjes va de collega’s hier gestort
heb, dus). Al was het toch alweer smikkelen, smullen en
likkebaarden geblazen dit jaar – en dan in het bijzonder met deze
platen:
1) Mumford
& Sons – Sigh No More
Ik blijf met stijgende verbazing naar deze plaat luisteren – een
verbluffend debuut. Vooruitgeschoven single ‘Little Lion Man’ –
verrassingshit én nummer van het jaar – gaf al een voorsmaakje,
maar dit album is van voor naar achter ronduit geweldig.
Van ingetogen naar episch en terug, weten Marcus Mumford en de
zijnen mij probleemloos in te pakken. En van die banjo ben ik nog
steeds niet bekomen.
Op debuut van het jaar kan deze dus jammer genoeg geen aanspraak
meer maken, maar ook deze is er eentje om in te kaderen.
Het verlies van een geliefde wordt op pijnlijk persoonlijk maar
mooie wijze uit de doeken gedaan. Als een driemansorkest wordt de
pijn met orchestrale grandeur haast tastbaar gemaakt. Benieuwd wat
deze nog verder in hun mars hebben.
Ik breek mij er nog steeds het hoofd over wélke van de drie ik nu
net hun beste vind, maar met Humbug hebben ze alvast weer een
heerlijke plaat aan hun oeuvre toegevoegd. De Monkeys blijven in
elk geval onvermoeid hun geluid uitbreiden zonder de onstuimigheid
of spontaneïteit te verliezen die hen misschien wel de beste band
van hun generatie maakt.
Een bloemlezing uit het beste van de popmuziek van de jaren 60-70.
Maar dan wel met éigen nummers, die fris, origineel en eigenzinnig
genoeg zijn om het niveau van goedkope imitatie ruimschoots te
overstijgen. Mijn portie California Sun voor 2009
Op zijn eentje dus blijkbaar nog steeds sterker dan met drie folksy
vrienden (zie nummer 8) – of misschien heeft het er wel mee te
maken dat deze plaat na 9 maand rijpen nog steeds de lente door
mijn hoofd doet waaien. Stevig in de americana en country geworteld
doet M. Ward nog steeds z’n eigen ding, zij het met een nummer van
Hank Williams, zij het met Zooey Deschanel.
6) Florence
and The Machine – Lungs
Karakter, een krachtige eigen stem, rijke melodieën en ingenieuze
arrangementen – ziehier wat deze vurige Britse van de concurrentie
onderscheidt. Girl Power!
7) Jack Peñate –
Everything Is New
Iemand die deze top 10 bekijkt zou wel eens kunnen denken dat de
zon in 2009 haast elke dag heeft geschenen – helaas – maar Jack P.
was alvast een van de artiesten die de Zon in ons Hart deed
schijnen met zijn filosofische bespiegelingen (we gaan allemaal
dood, maar ’t leven is een feest!) in de vorm van tien frisse,
breed geproducete popsongs met een heel rijke sound.
8) Monsters of
Folk – Monsters of Folk
1 + 1 + 1 + 1 = 4. Niet meer maar ook niet minder – al hoeft dat
ook niet als de zelfverklaarde folkgrootheden op dit album, wanneer
Oberst/James/Ward/Mogis heerlijk dicht bij het niveau van hun beste
solowerk gaan aanschurken.
9) The
Duckworth-Lewis Method – The Duckworth-Lewis Method
Neil Hannon en Thomas Walsh slaan als alter ego’s Duckworth &
Lewis de handen in elkaar voor een conceptalbum over – jawel –
cricket. Met een CD vol zuivere popsongs als resultaat, maar als
die uit Hannon’s koker komen staat dat haast automatisch garant
voor succes.
Collega (nick delafontaine) kon eerder dit jaar nog nauwelijks zijn
teleurstelling over deze verbergen, maar goed we zijn het wel vaker
oneens over minder belangrijke zaken – dus laat u dat vooral niet
tegenhouden om een wedrom uitstekende plaat van deze psychedelische
san franciscaanse indiefolkies in huis te halen. Lang leve de
vibrafoon !
Eervolle vermeldingen:
The xx, Slow Club, Low Anthem, Phoenix, Pains of Being Pure at
Heart, eels, Andrew Bird, Akron Family, Hickey Underworld, Yeah
Yeah Yeahs
Verdienen méér luisterbeurten:
Bill Callahan, Dirty Projectors, Grizzly Bear, Real Estate, Them
Crooked Vultures, Avett Brothers, Japandroids, Sunset Rubdown en
een hoop andere.
Hoge verwachtingen voor nieuwe albums in 2010
van:
Beach House, Vampire Weekend, The National, Midlake, The Hold
Steady, Arcade Fire, Jonsi …
Beste live-acts:
2009 als jaar waarin ik zowat al mijn Grote Helden live mocht
aanschouwen, zonder ook maar één keer teleurgesteld te worden (Paul
McCartney !!! Leonard Cohen !!! Bruce Springsteen !!! Bob Dylan !!!
Morrissey !!) Ik kan in vrede sterven.
Verder een heel matige Werchter – weliswaar met een heerlijk
Oasis-optreden – en zeer zaaloptredens van Laura Marling, Andrew
Bird, Akron/Family, Team William, Yo La Tengo, The Dodos en The
Antlers.
Nog een speciale vermelding voor The Dead Weather die mij live
wisten omver te blazen met een géniaal optreden – al bleek dat dan
later op plaat eerder tegen te vallen.
