De hele maand december blikt goddeau.com terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2009. Daarin laten we artiesten aan bod die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
In de luwte na het festivalseizoen, net voor de grote labels hun kanonnen in stelling brachten, hoorden we eindelijk opnieuw iets van The Cinematics. De postpunk met discoinvloeden leidden op Love And Terror niet tot een glimmende popplaat als debuut A Strange Education, maar tot een rauwer groepsgeluid. "Dit is wat we zijn", klinkt het vol vertrouwen.
enola: Label failliet, gitarist stapt het op; niet verwonderlijk dus dat het bijna drie jaar duurde voor we opnieuw van jullie hoorden. Hoe moeilijk was het om Love And Terror te schrijven?
Scott Rinning (gitaar/zang): "Totaal niet. Het grootste probleem was dat TVT, ons label, overkop ging. Ergens was het goed. We waren net klaar met het promoten van ons vorig album, en ik mocht toch niemand van de mensen die er nog werkten. ’t Kan cliché klinken, maar ik ken echt geen enkele band die echt goed opschiet met z’n label. Aanvankelijk vertrouwden we hen ook, en er waren wat mensen waarmee het klikte, maar al snel merkten we dat zij niets konden beslissen. Niets bewoog, tenzij de absolute top van het label zijn zegen gaf. Zelfs die mensen konden dus niets voor ons doen. Waardoor we voortdurend met hen moesten vechten, soms over welke songs op ons album moesten, welke video en met wie we moesten opnemen. Dat waren hun zaken niet. Enfin, het kwam me dus goed uit dat ze de boeken dicht deden, en dat ik alles opnieuw in eigen handen kon nemen. Nu is het duidelijk: wij hebben de artistieke controle, The Orchard dat TVT overkocht, doet de rest."
Larry Reid: "Het schrijven van Love And Terror was op zich niet moeilijk. Ik geloof dat we alle songs hebben geschreven en opgenomen in iets van een maand. Het probleem was het hele gedoe met labels, advocaten, etcetera etcetera,…"
enola: En en passant moesten jullie het vertrek van gitarist Ramsay Miller opvangen. Was dat niet zwaar dan?
Rinning: "Op een persoonlijk niveau was dat heel erg. Ik ken hem al heel lang, we speelden lang samen. Maar op de band had het niet zoveel impact. Uiteindelijk heb ik het leeuwendeel van A Strange Education geschreven, en Larry heeft hem uitstekend vervangen. Natuurlijk had hij wel zijn eigen klank, die we nu kwijt zijn, maar dat is dan maar zo: ik beschouw deze plaat gewoon als een nieuw debuut. Larry schrijft ook geweldige songs en teksten, dus hij is absoluut een versterking. Dat brengt een beetje competitie tussen ons mee, die gezond is."
"Neen, het gaat goed met The Cinematics. Ik besef dat het er op papier uitziet alsof het dramatisch was, maar dat was niet zo. Natuurlijk was er een moment, toen we songs zaten te schrijven terwijl we wisten dat ons label bankroet was, dat het moeilijk was. We wisten niet of er geld was, wie een tweede album van ons zou willen uitbrengen,… in die maanden is het album grotendeels geschreven en daar gaat het om: vier gasten in een band die proberen rond te komen, terwijl de buren zich opwinden over het lawaai, vriendinnen zich afvragen wanneer we eens een deftige job zouden aannemen, dat er huizen konden gekocht worden,… Dat was even hard ja."
enola: In België is het zeker van nul herbeginnen, want jullie debuut moet hier ongeveer niets verkocht hebben.
Rinning: "Ik weet het. Er zijn landen als Schotland, Duitsland, Nederland en Italië waar we het erg goed deden, maar in sommige landen bewoog er niets. Maar zelfs in die landen waar het vlot liep, mogen we dankzij die lange tussentijd opnieuw beneden aan de ladder beginnen. Maar goed, dat is misschien eigenlijk een deel van de pret: zo’n club inwandelen, en weten dat je die mensen moet overtuigen. En dat sommige na afloop ook effectief je plaat zullen willen horen. Daar doe je het toch voor? Het is iets dat je verliest als je gearriveerd bent. Volgens mij wordt het vervelend om de grootste groep van de wereld te zijn: waar is de uitdaging dan nog? Ik wil gerust succes hebben, maar ik amuseer me rot hiermee."
enola: Wat jullie tussen Editors en White Lies in wat apart maakt, zijn die dansinvloeden die binnensluipen. Wie is daar verantwoordelijk voor?
Rinning: "Adam, onze bassist. Hij houdt gewoon heel erg van oude Motownplaten, Sly & The Family Stone. Hij is een goeie bassist, die niet gewoon de meest rudimentaire lijnen wil zitten spelen, maar iets uitdagenders. Dus hij brengt zeker zo’n danselement binnen. Ross, onze drummer, zit ook op dat spoor, terwijl Larry en ik eerder de breins van de operatie zijn." (schatert)
Reid: "’t Kan allemaal wel zijn hoor, zo’n inventief drumpatroon of een lekkere baslijn, maar je hebt hooks en refreinen nodig als je teenager. (Rinning lacht hard) Ik ken niemand die een song geweldig vindt omdat de baslijn geweldig is. Alles hangt af van wat de tekst vertelt en de melodie daarbij, en als dat snor zit kan de ritmesectie zijn ding doen."
enola: Jullie kozen er ook voor om zelf de productie te verzorgen?
Reid: "Aangezien we zoveel tijd om handen hadden, hebben we dat maar zelf gedaan. In die twee maanden tussen het falen van TVT en het opkopen ervan door The Orchard, hebben we alles geschreven op demo gezet. Dus toen het dan tot opnames kwam, vonden we dat die zo goed waren, dat we het net zo goed zelf konden doen. Waarom zouden we duizend pond geven aan iemand die het als niet meer dan zijn job beschouwt?"
Rinning: "Ooit waren producers onmisbaar, toen opnemen nog moest gebeuren in grote studio’s met gigantische mengtafels. Maar ik hoor tegenwoordig zoveel zelf opgenomen demo’s die geweldig klinken, dat ik er het nu niet meer van inzie. Met een computer en de juiste software ben je er al in je slaapkamer. Ik vrees dat de dagen van de producer een beetje geteld zijn. We hebben gewoon gezorgd dat we een goeie studio boekten, en hebben het zelf gedaan."
enola: Wat een goeie producer wel eens kan toevoegen, is een extra laagje polijsting. Jullie eerste album had dat, die nummers waren productioneel tot krachtige popsongs opgeblonken. Love And Terror is wat rauwer. Niet tevreden met wat Stephen Hague met A Strange Education deed?
Reid: "Ik weet dat Scott vindt dat die plaat een beetje té geproduced klonk, maar ik vond hem heel goed opgenomen. Stephen Hague heeft heel wat hitplaten gemaakt, en zijn productiestijl is dan ook heel meticuleus: hij doet muzikanten dingen opnieuw en opnieuw spelen tot het helemaal goed zit, desnoods vijftig keer. Dat is niet altijd een goeie manier om een rockband tot zijn recht te laten komen. Deze keer wilden we héél bewust dat soort rauwheid. Ik haat het om te horen aan een plaat dat er autotune is gebruikt, dat voelt als liegen."
Rinning: "Kijk, we waren jong en onervaren toen we onze eerste plaat opnamen. En dus kozen we voor die big shot producer, speelden inderdaad alles honderden keren opnieuw in, en toen we het resultaat in handen kregen was er alleen maar de vraag: "wanneer zijn we zo gaan klinken?" Doordat alles zo strak en clean klonk, gingen mensen ons ook anders bekijken. Alsof we één of ander (met minachting) popbandje waren."
"Ik hou van die rauwe klank van Love And Terror. Dit gaat om de eerlijkheid van een groep vatten, en wat ze proberen te zeggen en doen. En niet om één of andere koude constructie daarvan, die zoveel mogelijk mensen kan bevallen. Dit gaat om de kern van de zaak. Het is een eerlijke plaat: vier gasten die praten over hun levens en wat hen bezighoudt. Ik ben heel trots op deze plaat, dit is wat wij zijn, dit zijn The Cinematics. En dat stak me wat tegen aan ons debuut; dat mensen een verkeerd idee van ons kregen. Dit album zet dat recht. Er zit een ideologie achter deze band. Daar gaat het om."
enola: Wat is dat gedachtengoed dan?
Rinning: "Eerlijkheid. Daar gaat het om. Een groep die iets te zeggen wil hebben. Maar onze teksten zijn er niet gewoon om de melodie te dienen. Soms zijn ze belangrijker dan de muziek. Deze plaat is voor mij over de levens van jongeren vandaag, in deze lichtjes verwarrende tijden. Niet dat we Bono willen zijn, dat nu ook weer niet."
Reid: "Je moet niet gaan preken om iets te zeggen te hebben."
enola: Het nummer "Wish" kreeg als ondertitel mee "(When The Banks Collapse)". De financiële crisis ligt je zwaar op de maag?
Reid: (windt zich op) "Kijk, daar ben ik dus heel pissig om hé. Ik heb die song in juli 2008 geschreven, en toen vertelde de platenfirma ons doodleuk dat ze alles zes maand gingen uitstellen. Tja, kijk, dan is dat vijgen na Pasen hé. Toen heb ik geprobeerd om dat nummer minstens als B-kant op de single "Love And Terror" te krijgen. Die was verondersteld uit te komen in april of mei. Het werd zomer. Ik ben er nog altijd razend om. Dat is het probleem: artiesten mogen nog zo hard proberen een statement te maken, hun leven wordt gecontroleerd door mannen met pak en das. (Rinning schatert het uit). "
Rinning: "He’s a communist."
Reid: "Ben ik niet!" Die song gaat gewoon over naïeve mensen. Ik heb literatuur gestudeerd aan de unief, en daar zat het vol met van die studentjes die zichzelf communist waanden. ’Weg met de banken’, en dat soort dingen. Shut up; je papa is boekhouder en je mama advocaat. Je wordt betaald met kapitalistisch geld. Ik kan het niet hebben, dat soort naïeve stellingen."
"Nog zoiets: Thom Yorke van Radiohead, geweldige band trouwens, daar niet van, die zegt dat hij niet gelooft in platenfirma’s en dat bands hun platen niet zouden moeten verkopen. Fijn hoor, maar wacht eens. Hoeveel geld heeft hij op zijn rekening staan? Ik heb godverdomme geen tien pond op zak! Het gaat dus om die hypocrisie, die stommigheid van mensen die even niet ver genoeg hebben doorgedacht over wat ze zeggen. Jaja, weg met de banken, maar het zal wel op de nek van de armen terechtkomen; daar gaat het om. "
