Met zijn eerste volwaardige soloplaat kiest Nick Oliveri voor nog maar eens een nieuwe aanpak na zijn gedwongen vertrek bij Queens Of The Stone Age, ondertussen alweer meer dan vijf jaar geleden. Helaas wordt met het album vooral pijnlijk duidelijk dat Oliveri vooral een goede sidekick is. Als hoofdrolspeler gaat hij meer dan eens kopje onder.
Er was een tijd dat Nick Oliveri gold als een van de hoofdrolspelers uit de woestijn rond Palm Springs, het Californische stadje waar sinds midden jaren tachtig de ene na de andere fantastische band de kop op stak, met een stortvloed aan overweldigende platen als gevolg. Niet zelden was Nick Oliveri betrokken bij de interessantste bands: als bassist bij Kyuss, twee platen lang als kernlid van Queens Of The Stone Age, drijvende kracht achter Mondo Generator en vertolker van interessante gastrollen op platen van Dwarves, Mark Lanegan en Auf Der Maur.
Maar ergens in 2003 begon het plaatje barsten te vertonen. Net wanneer Mondo Generator, in navolging van A Drug Problem That Never Existed met zijn meest talentvolle line-up op tournee is — Brant Bjork achter de drums, gitarist Dave Catching en Molly McGuire op bas –, maakt Oliver het te bont, waarop de rest van de band hem laat zitten. In dezelfde periode heeft ook Josh Homme genoeg van de excessieve fratsen van Oliveri, waarop die laatste de deur van Queens Of The Stone Age achter zich ziet dichtvallen.
Met Dead Planet: SonicSlowMotionTrails laat Oliveri in 2006 horen dat hij Mondo Generator best alleen kan bestieren, maar toch kan de auditieve bom niet verhullen dat er iets mis is: de nummers klinken als net iets te veel van hetzelfde. Bovendien herneemt de band doodleuk “So High” van het vorige album in een min of meer ongewijzigde versie.
Death Acoustic is in hetzelfde bedje ziek. Het akoestische tussendoortje — want om de titel ‘volwaardig album’ te dragen, weegt deze worp toch net iets te licht — biedt oude wijn in nieuwe zakken. Negen van de tien nummers zijn immers herinterpretaties van bestaande songs. Oliveri selecteerde een aantal nummers die op een of andere manier belangrijk voor hem zijn geweest en ging ze te lijf met een akoestische gitaar.
Dat mag vrij letterlijk worden genomen. Oliveri heeft hoorbaar moeite met subtiliteit en is niet meteen een gitaarvirtuoos. Bijgevolg is het nogal vreemd dat dit een akoestische plaat is geworden. Enkele flinke versterkers en een distortionpedaal hadden immers volstaan om het amateuristische gitaarspel voldoende te camoufleren.
Al was deze plaat in elektrische versie niets meer geweest dan een Mondo Generator-album waarop de band zich vergrijpt aan het werk van idolen. Qua vorm was dit dus de enige werkbare manier voor Oliveri. Jammer dan dat songs als “Follow Me” (Dwarves), “Start A Fight” (Raw Power), “I’m Gonna Leave You” (QOTSA) of “Love Has Passed Me By” (Kyuss) hier als een amateuristische, door overmatige alcoholinname de nek omgewrongen kampvuurinterpretatie klinken. Weg is de overtuigingskracht die Oliveri enkele jaren geleden wél wist te leggen in de akoestische Demolition Day-EP. Toen verbaasde de man zelfs met een wondermooi (!) “I Want You To Die”.
In dit geval is er, buiten het enige nieuwe nummer “Invisible Like The Sky”, niet veel reden om deze plaat in huis te halen. Maar zelfs van die track is al aangekondigd dat hij volgend jaar op een nieuwe Mondo Generator zal staan. Death Acoustic is dan ook een misser van formaat, waarbij pijnlijk duidelijk wordt dat Oliveri’s schouders misschien toch niet breed genoeg zijn om muzikale projecten volwaardig te ondersteunen.
