Sonic Youth :: 22 oktober 2009, AB

Na een intense Daydream Nation-tournee die Sonic Youth twee jaar geleden naar Pukkelpop bracht -en vorig jaar nog echode tijdens de passage op de Lokerse Feesten- is de band alweer een tijdje de baan op om The Eternal te promoten. Sonic Youth deed dat met verve in de AB, met een gebalde, uitermate strakke set.

Sonic Youth live zien, dat is de band elke keer opnieuw ontdekken. Ondanks dat het gezelschap binnenkort zijn dertigste verjaardag mag vieren, teert Sonic Youth niet op het verleden, de concerten rond Daydream Nation even buiten beschouwing gelaten. Liever komt de band trouw elke nieuwe plaat voorstellen, door dan zowat alle nummers op het publiek los te laten. En gelijk heeft het vijftal. Geen betere manier om de aanhang aan je te binden, want wie nu niet komt opdagen, heeft zijn kans om deze nummers live te zien verkeken.
Het eerder dit jaar verschenen The Eternal maakt misschien geen aanspraak op de titel van klassieker, het album voldoet probleemloos aan de kwaliteitsstandaard van de band, zoals blijkt uit de hitsige uitvoeringen die de nummers meekrijgen.

Zo gaat Sonic Youth vanaf opener “No Way” te keer alsof de groep alles nog te bewijzen heeft. De band, met nog steeds Mark Ibold van Pavement als vijfde kracht, barst zichtbaar van het spelplezier. Het lijkt wel alsof de rit van Berlijn naar Brussel het vijftal zichtbaar rusteloos gemaakt heeft en de opgestapelde energie zich een uitweg zoekt. Vooral Thurston Moore lijkt er aanvankelijk plezier in te hebben. De boomlange gitarist ziet er op zijn 51ste nog steeds uit als een tiener die net het gitaarspelen onder de knie heeft gekregen en zich daar dan met de nodige trots ook anderhalf uur in verliest.

Maar ook Lee Ranaldo en Kim Gordon komen explosief uit de hoek, wanneer een vurig “Sacred Trickster” volgt. Het besef dat de muzikanten die op het podium ongeremd tekeer gaan technisch gezien je ouders hadden kunnen zijn, maakt het gebeuren nogal surrealistisch. Maar wat zich voor een bomvolle AB voltrekt, is de realiteit, zij het de best denkbare versie ervan.

Want waar The Eternal soms, zo heel af en toe, op automatische piloot lijkt te gaan, blaast Sonic Youth de songs live op tot levende materie. “Walking Blue” klinkt niet meer vrijblijvend, maar meeslepend en “Anti-Orgasm” geeft de indruk dat een tornado de concertzaal is binnengedrongen. De rustpunten in de set zijn vreemd genoeg dan ook de klassiekers. Broeierige versies van “Shadow Of A Doubt” en “Tom Violence” staan schouder aan schouder met nieuw materiaal als het prachtige “Antenna” en laten zo horen dat Sonic Youth ook zonder luid volume kan verpletteren.

Ondanks al die schoonheid ontstaat bij momenten de indruk dat Sonic Youth vanavond te hard probeert een gewone rockband te zijn. De geluidsexperimenten zijn tot het uiterste minimum beperkt en in de eerste helft lijken powerchords te regeren. “Stereo Sanctity” wordt de zaal in geblazen alsof de band de Ramones in snelheid wil kloppen en het is pas in de bissen, tijdens “’Cross The Breeze”, dat Sonic Youth zijn naam van noisegezelschap eer aan doet.

Al is dat niet meer dan een bemerking in de kantlijn. Sonic Youth is een band die niet hoeft te teren op oude successen en daardoor kan het gezelschap, binnen de krijtlijnen die het zelf eeuwen geleden op ruime afstand heeft uitgezet, zo ongeveer doen en laten wat het wil. Zoals het prijsbeest van de laatste worp, “What We Know”, opsparen tot de laatste bisronde en zo het publiek diets maken dat dat nummer zonder blozen naast het afsluitende, en angstaanjagende, “Death Valley 69” kan staan.
‘Te kort’ is dan ook de enige gegronde kritiek die je kan uiten nadat de laatste doodsreutel van dat nummer uitgestorven is. Geen aansluitend noise-halfuur deze keer, zoals Sonic Youth al eens een epiloog aan een zaalconcert durft lassen. Een zeer strakke set, dat wel. Benieuwd hoe de volgende plaat zal klinken op het podium.

http://www.sonicyouth.com/
http://www.sonicyouth.com/
Matador / Beggars Banquet
Beeld:
Tim Broddin

aanraders

verwant

Yuri Landman :: 1991

1991 is niet alleen the year punk broke, dertig...

Thurston Moore :: By the Fire

Je kan er je klok op gelijk zetten. Thurston...

Thurston Moore :: Luid en boos zijn

Bijna vier decennia bevindt Thurston Moore zich in de...

Lee Ranaldo & Raül Refree :: Names Of North End Women

Soms ontstaan samenwerkingen door een stom toeval. Toen een...

Kim Gordon :: No Home Record

Het duurde acht jaar sinds de split van Sonic...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in