Explosions In The Sky? Bestaan die nog? Jawel, en zelfs al tien jaar! Dat moest gevierd worden met een verjaardagstour, maar in het Rivierenhof bleek het vuur van de kaarsjes maar flauwtjes te branden.
Neen, dan verging het voorprogramma Krakow beter. Opener “Far-Away Look” mag dan nog iets te dicht tegen iets van Neil Young hebben gelegen (“Out On The Weekend”, bijvoorbeeld), mooi is het wel, dit nummertje dat door een melancholische mondharmonica wordt aangedreven. En zo golft de set zachtjes van americana naar dromerige slowcore op zijn Low’s en weer terug. Mooi ook hoe frontman Piet De Pessemier en toetseniste Niné Cipoletti afwisselend de zang voor hun rekening nemen, zonder daarom bruusk van stijl te wisselen. Met afsluiter “Dinosaur” wordt helemaal goud getroffen, en je vraagt je af waarom Krakow niet meer dan dit soort supportslots krijgt. Dat gitarist Munaf Rayani van Explosions In The Sky voor zij aan hun set beginnen een applaus voor hun voorprogramma vraagt, is dan ook niet meer dan verdiend.
Vanavond zou een feestje moeten zijn, maar echt uitbundig wegens dat decennium Explosions In The Sky lijken de muzikanten eigenlijk niet. Goed, aanvankelijk voelt opener “First Breath After Coma” nog heerlijk bekend aan, maar al gauw merk je dat de fut er nog niet in zit. Zelfs al zijgen de groepsleden al snel door de knieën, het lijkt meer uit gewoonte dan uit overgave.
Als dit optreden een auto was, het was een diesel. “The Birth And Death Of the Day”, met zijn explosieve begin, klinkt best goed. Tot je je herinnert wat de groep hier vroeger mee aanving – – toen was er een reden waarom ze er na een goed uur mee ophield. Nu lijkt het meer op aftikken op de prikklok.
Dat soort impressies krijg je ook als je merkt dat de groep haar sterkste troef is gaan ondergraven. Voor de verjaardagstour kregen een aantal bekende nummers een facelift mee, maar dat is zelden ten goede. De lyriek die de groep haar kracht gaf, is niet aanwezig; de mooie gitaarlijnen die daar voor zorgen, worden zelden uitgespeeld. En dus gaat ook “The Only Moment We Were Alone” roemloos ten onder.
Eén keer slechts, één luttele keer, lijkt het optreden dan toch uit het sukkelstraatje van “mooi, maar ook niet meer dan dat” te raken. “Greet Death” knalt dan toch, heeft toch een energie die we tot dan toe misten. Maar het is te weinig. Vanavond was sfeervol, maar daar bleef het ook bij. Terwijl we weten dat de groep ooit beter kon. Het lijkt alsof de groep drie jaar na haar laatste plaat, in een impasse is gesukkeld waar zelfs een tour zonder nieuw werk hen niet uit weet te halen. Een conclusie dan maar?
Mooi, maar ook niet meer dan dat.
