Den Holland, daar mochten we vroeger maar met mondjesmaat naar kijken, want daar zong Ome Willem wel eens over een broodje poep en dat was ordinair, zo vond de bomma. En dan waren er kinderprogramma’s waarvan de naam niet eens mocht uitgesproken worden, of het dessert ging weer de koelkast in.
Ja, daar boven de Moerdijk worden nogal eens taboes verlegd. Zo ver zelfs, dat je als hiphopper al scherp uit de hoek moet komen om het establishment daar nog enigszins te doen zweten. Al is dat met Balkenende als premier misschien ook weer niet zo moeilijk. De Jeugd van Tegenwoordig gaat die uitdaging met graagte aan en schopt met plezier tegen alles wat heilig, netjes en serieus is. En het is daarom ook dat ze de ladies niet vragen om hun ass of pussy te shaken, maar de meisje hun kut mogen schudden. Je zou er een cultuurkritisch traktaat in kunnen zien, maar waarschijnlijk is het vooral een kwestie van lekker fout gaan.
En hoe fout ze met veel plezier ook gaan, De Jeugd van Tegenwoordig neemt zichzelf en het publiek vooral ook niet te serieus. Als de handen weer eens hoog moeten, en P. Fabergé een knakker in het oog krijgt die daar vooraan niet aan meedoet, vraagt-ie even of-ie ‘misschien liever gewoon weg gaat?’ En wanneer u op hun vraag met z’n allen lekker met die handjes zit te zwaaien, beloven ze daar nog mee door te gaan tot het afgezaagd is. Of even ‘wienerschnitzel’ roepen, omdat het niet altijd ‘hey’ of ‘ho’ moet zijn. En zo zetten ze ook ineens wat heilige huisjes van de hiphop met plezier te kakken.
Het is baldadig entertainment van de bovenste plank, maar zo overduidelijk om te lachen (al doen ze het naar eigen zeggen vooral voor het geld en de coke), dat we er wel pap van lusten, samen met een tot ver buiten de Marquee uit de bol gaand publiek. Hoogtepunten zijn uiteraard de singles. Er wordt dwaas gedanst op “Watsekbeurt” en droog geneukt op “Deze Neger Komt Zo Hard” (fok die ‘zwarte jongen’ uit de CD-titel trouwens) en alvorens “Hollereer” het concert mag sluiten, gaat het nog even van “We gaan nog niet naar huis, nog lang niet”, ook aan deze kanten van de grens een evergreen.
Voor die “Hollereer” mogen Tim Vanhamel en Tom Barman bovendien mee het podium op om te bewijzen dat ze respectievelijk halfgaar zijn en beter niet proberen te rappen. Stagediverij volgt, het dak van de Marquee vliegt er nog net niet af en u schudt op aanvraag van Willie Wartaal graag nog wat met die kut. En ja, daar zeggen wij ook geen ‘welja, nou, ik weet toch niet helemaal of dat echt wel gepast is. Mag ik er nog even over nadenken?’ tegen.
