Toen X&Y pas verschenen was, liet Chris Martin via de pers weten dat Coldplay U2 van de troon wilde stoten als grootste groep ter wereld. Hoongelach was zijn deel, dus bij de release van Viva La Vida werd er niet over U2 gesproken.
Toch valt op hoe aandachtig Martin en de zijnen bij het uittekenen van hun Viva la Vida-tournee naar U2 hebben gekeken. Net als U2 vroeger deed, spelen ze korte intermezzo’s midden in het publiek en wordt de pauze tussen hoofdset en eerste bisronde opgevuld met een dance-remix (van Viva La Vida). Coldplay pakt dan ook uit met een voor een festival verbazend uitgekiend concert.
Zo beginnen en eindigen ze met hetzelfde nummer. De groep komt op terwijl de eerste maten van “Life in Technicolour” weerklinken, en eindigt met dezelfde song, maar dan met zang. Daartussen ontspint zich een concert vol meezingers en de Grootste Gebaren die we zonder Bono in de buurt al zagen, maar helaas ook enkele dipjes.
Ondanks het soms vervelende gebrek aan vaart, valt op hoe Coldplay als live-groep gegroeid is. Bij de vorige passage in Werchter (in 2003), was het nog een bedeesde groep die glunderde omdat hij net voor R.E.M. mocht spelen. Nu staat er een zelfverzekerde headliner, die alle aandacht naar zich toe trekt, daarin gesteund door een uitzinnig publiek dat elke song meezingt. Dat “In My Place” en “Yellow” wat rommelig klinken, stoort daardoor ook eigenlijk niet.
De kige technoversies van “God Put A Smile On Your Face” en “Talk” doen dat wel, maar ook dat is snel vergeten als Martin solo aan de piano “The Hardest Part” inzet en er een meer dan geïnspireerde pianoversie van “Billie Jean” aanplakt.
De weide schiet helemaal in brand bij de eerste tonen van “Viva La Vida”, waarvan de ‘owow owow ooh ooh’s worden meegezongen, als ware het een heilzaam mantra. Iets wat u met zijn allen overigens nog tot lang na het optreden blijft doen. “Lovers In Japan” groeit live uit tot een onverwacht hoogtepunt, mede dankzij de uitbundig confetti spuiende kanonnen. Met een prachtig “The Scientist” en “Life In Technicolour II” zingt een overvolle weide zich tot slot helemaal schor, waarna blijkt dat echt iedereen voor Coldplay is gebleven en tegelijk de wei af wil, met een onaangename opstopping op de Haachtsesteenweg tot gevolg.
Er valt makkelijk te schieten op Coldplay, maar de Coldplay-haat moet al erg diep gezeten hebben, om na dit concert niet met een brede glimlach de weg naar huis aan te vatten. Ja, Chris Martin lijkt aan een Messias-complex te lijden en doet soms iets te hard zijn best om het publiek te behagen. En ja, het is van een afstand best potsierlijk met hoeveel pathos de soms behoorlijk silly teksten het publiek worden ingeblazen. En toch: een groep die een volle weide 90 minuten kan boeien, en zelfs de grootste cynicus koude rillingen kan bezorgen, is een verdiende headliner en zonder twijfel een van de grootste bands ter wereld.
