Minder dan een week voor de release van Battle For The Sun komt Placebo zijn nieuwe nummers voorstellen in een afgeladen Koninklijk Circus. Helaas komt de groep rond Brian Molko niet van de grond, waardoor het nieuwe materiaal geen al te beste beurt maakt. Placebo moet in de bis zelfs alle zeilen bijzetten om met enkele klassiekers het concert van de ondergang te redden.
Bij de release van Meds, de vorige plaat van Placebo, hield de band een zogenaamde secret show in de AB Box. Wie het geluk had in het spel, kon die avond de band in een zeer intieme setting aan het werk zien. Hoewel Meds door velen als een minder hoofdstuk in de geschiedenis van de band gezien wordt – het zoveelste tegenvallende sinds Without You I’m Nothing zelfs, volgens enkelen – stond die avond een zeer overtuigende groep op het podium. Hoe anders is het gesteld in het Koninklijk Circus waar opvolger Battle For The Sun, het eerste album met nieuwe drummer Steve Forrest, voorgesteld wordt. Hoewel Placebo nog maar aan het begin staat van een indrukwekkende reeks concerten, klonk de band ongelooflijk routineus.
Het valt dan ook te hopen dat Placebo simpelweg nog niet ingespeeld is, anders mag het ergste gevreesd worden voor Werchter en Pukkelpop. Want als zelfs nieuwe nummers niet gespeend zijn van enthousiasme, waarom dan nog de moeite nemen de baan op te gaan? “Kitty Litter”, “Asthray Heart”, “Battle For The Sun”, “For What It’s Worth”: de band laat er aanvankelijk geen twijfel over bestaan: dit zijn de nieuwe nummers, en die moeten gehoord worden –en zelfs in dezelfde volgorde als op de plaat. En hoewel de ingetogen Placebo afgevoerd lijkt, overtuigt het niet echt. Van de nieuwe lichting songs zorgt alleen “Julien” voor wat deining. Met zijn pompende electro-intro wordt even de illusie opgeroepen dat Placebo heus evolueert, maar vaart en gedrevenheid brengt het nummer desondanks niet in de set.
Hoewel Battle For The Sun geen slechte plaat is, kunnen nummers als “Come Undone” of “Devil In The Details” de boel niet rechthouden. Integendeel: de indruk ontstaat dat Placebo het nieuwe materiaal al beu gespeeld is. “Follow The Cops Back Home” lijkt even het heilig vuur te doen opflakkeren. En ook “Special Needs” is zorgt voor een klein magisch moment, maar omringd door ongeïnspireerde versies van “Never-Ending Why” of zelfs een mat “Every You Every Me” komen die kleine lichtpuntjes alles behalve tot hun recht.
Het kalf lijkt al verdronken wanneer Molko en Co in de eindspurt toch besluiten een versnelling hoger te schakelen en hun ziel te leggen in een vlammend “Special K”. Dit nummer vormt het keerpunt: het contrast met de bijna zielloos afgehaspelde nummers kan bijna niet groter. Plots knalt het wél en even zijn we onder de indruk van de manier waarop “Infra-Red” en “The Bitter End” gebracht worden: alsof de wereld op de rand van de afgrond staat en er maar beter een laatste keer tot het uiterste gegaan kan worden.Wanneer het concert uiteindelijk met een zinderend “Taste In Men” tot een einde komt, is het moeilijk voorstelbaar dat de groep die deze snedige finale speelde dezelfde is die eerder op de avond het saaiste concert speelde dat we van hen al zagen. Het is dan ook te hopen dat het de gedreven Placebo van de bisrondes is die zijn opwachting zal maken tijdens Rock Werchter en Pukkelpop.
