Uitverkocht kan de Rotonde niet genoemd worden, maar een gezellige drukte is er wel, voor alle bands overigens. De Botanique is er dan ook in geslaagd drie eigenzinnige artiesten te programmeren die met elkaar evenveel raakvlakken als verschillen vertonen.
Belgische trots Krakow mag om acht uur al de spits afbijten en ondanks het warme zomerweer buiten, is de Rotonde aardig gevuld. De Limburgse band heeft onlangs zijn tweede album uitgebracht, waarbij de niet altijd even boeiende slowcore van het debuut gekoppeld wordt aan country-elementen waardoor een eigenzinnig (eigen) geluid ontstaat. En dat laat zich ook live merken, de band speelt bijna integraal de nieuwe plaat Far-away Look en weet zelfs het publiek tot een bis te verleiden. Helaas zit de band aan een strak schema gebonden waardoor het bij de reguliere set blijft.
Na de intrigerende mix van country en slowcore is het de beurt aan de levende semi-legende Carla Bozulich. Met Evangelista en Hello, Voyager (onder de naam Evangelista) maakte de voormalige frontdame van Geraldine Fibbers naam als een avant-garde-artieste die zichzelf niet alleen heruitvond maar ook nergens in de val van kunstzinnige zelfbevlekking of pretentieuze navelstaarderij verviel. De drukte in de Rotonde maakt bovendien duidelijk dat het gros van het publiek speciaal voor haar gekomen is.
Voor deze tour slaat Bozulich de handen in elkaar met cellospeler Francesco Guerri onder de naam Bloody Claws. En hoewel de essentie van de show niet zoveel verschilt van het werk dat ze onder eigen naam of met Evangelista bracht, kan het belang van Guerri niet onderschat worden. Net als Bozulich hanteert ook hij verschillende effectpedalen die nergens zijn kunnen als muzikant ondergraven. De kenmerkende, emotioneel geladen stem van Bozulich is bovendien de kers op de taart.
De show die vaak meer weg heeft van een oefenbeurt in exorcisme dan van een optreden eindigt even indrukwekkend als hij begon. Geen wonder dus dat ook Bozulich teruggeroepen wordt voor een bisronde — en in tegenstelling tot Krakow ook een nummer brengt — al moet ze wel bekennen dat ze geen materiaal meer heeft. De improvisatie van Guerri en Bozulich, die deze avond voor de tweede maal pas samen live spelen, laat echter het beste vermoeden voor de nog te verschijnen plaat.
Het aantal keren dat Marissa Nadler in België opgetreden heeft, is al lang niet meer op de vingers van twee handen te tellen, maar ditmaal heeft ze een band meegebracht. Toch brengt ze de eerste nummers nog akoestisch, waardoor het publiek ondermeer verstilde versies van “Diamond Heart” en “Old Love Haunts Me In The Morning” te horen krijgt. De songs uit respectievelijk Songs III: Bird On The Water en The Saga Of Mayflower May maken ook meteen duidelijk dat Nadler niet alleen uit haar laatste plaat putten zal.
Dat ze de songs die ze daarna met de band brengt in de eerste plaats uit Little Hells puurt, mag uiteraard niet verbazen maar ook ondersteund door de groep wordt al snel duidelijk dat Nadlers stem en akoestische gitaar bovenal primeren. Naast nieuwe nummers als “Little Hells” en “River Of Dirt” krijgen ook “Leather Made Shoes” en “Salutations In The Dark” een bandbehandeling. De band weet echter perfect wanneer het tijd is om zich op de achtergrond te houden.
Met een prachtige sologebrachte versie “Daisy And Violet” (onder andere te vinden op de tour-only cd Ivy And The Clovers) wordt de set een eerste maal afgesloten. Net als bij beide andere bands wenst het publiek ook van Nadler een bisronde waarbij ze onder meer samen met haar band “Mistress” brengt alvorens opnieuw solo af te sluiten met een wondermooie versie van “Ghost And Lovers”, een hoogtepunt van de laatste plaat. Niemand die na vandaag nog durft te twijfelen aan de impact van Nadler, die zowel solo als met band weet te begeesteren.
Het gebeurt niet zo vaak dat verschillende bands op dezelfde avond aan elkaar gewaagd zijn, maar voor deze avond is dat effectief het geval. Krakow, Carla Bozulich en Marissa Nadler weten alledrie op hun manier het publiek mee te nemen op een muzikale reis. Het concertseizoen loopt met de zomerfestivals in aantocht zowat op zijn einde, maar de Botanique heeft met dit triumviraat alvast bewezen dat het met zijn Les Nuits Botaniques nog niet alle kruit verschoten heeft.
