BOEM! O dat was er dicht tegen. Vandal X klauwt zich binnen op je van tinnitus aangevreten trommelvlies met All Lined Up Against The Wall. Klaar voor de executie?
November 2008 (naar L.P. Boon). Ge krijgt een brief in de bus: "goddeau.com: dringend te recenseren materiaal" . Ge opent het goedje en poogt een eerste luisterbeurt. En ge wordt onmiddellijk geteisterd in uw have en goed en nog veel meer geteisterd in uw ziel. Het is oorlog. Ge voelt u gedeporteerd lijk een misdadiger, lijk een stuk vee. Ge wordt gebombardeerd en gemitrailleerd en gefusilleerd en mee geamuseerd; dat eerste nummertje dat gaat erin lijk het doorzwelgen van scheermesjes. Ter hoogte van het strottenhoofd is de pijn te verbijten, maar als de slokdarm wordt uiteengereten verpinkt ge de eerste traan van vele andere. Ge wilt die verschroeiende opener "All Lined Up" niemand onverhoeds in het ontstelde gelaat smijten, ge moet de mensen waarschuwen. Maar ge kunt niet zomaar halt houden, de vunzigheid gaat verder of ge nu wilt of niet.
"Don’t Expect Anything More", ge wordt de mond gesnoerd en de tanden uitgeklopt met een ijzeren sleutel. Wat zegt ge, ’t is oorlog? ’t Is een verfomfaaide vermaledijde verkrachting van al wat u lief is. De ondergang van al-wat-europa-geweest-is, van al-wat-de-wereld-nog-zou-kunnen-worden, van al-je-hoop-dat-de-planeet-beter-uit-de-crisis-zal-komen-dan-dat-ze-erin-is-gegaan. Allez, nog een liedje, als ge durft. "Toy Machine". Misschien dat we onze ijdele idealen beter opbergen (goed bestuur! yes we can!) Misschien dat we beter beginnen met vechten, gitarist Timmermans hamert en nagelt een nieuwe stelling op de binnenpoort van de kerk: "asshole/shit head/ got to push a fucking pencil up your ass". Zulke woorden vormen zinnen lijk verwrongen rails die doodgewoon aanvangen maar een eindeken verder in de lucht steken, net of we met de trein van zins zijn om naar den hemel te rijden.
"Killing/Manifest For New World Order" staat op en ge beeldt u in dat ge met uw recensie diep tot de kern aan het boren zijt en dat de kleine oorlog van Vandal X werkelijk Onze Grote Oorlog is. Ook al beginnen je zintuigen stilletjes aan te feedbacken en beginnen die hallucinaties weer op te spelen en zijn feit en fictie en verbeelding en het journaal niet langer te onderscheiden van je hyperreële werkelijkheid Web 2.0. Uw bloedende oren wagen zich verder van "Fuck U2" over "Generation Burnout" tot "Blood and Guts". Het schroeiend heet lawaai en de alles teisterende pokkeherrie van het kabaal van die nummers laten granaatscherven en met mijnen bezaaid en door tanks opengewoelde velden achter.
BOEM! O dat scheelde echt niet veel! Ge kruipt uit uw schuilkelder, uw kruiphol en ziet dat het ondertussen april 2009 is. Met knikkende benen hoopt ge dat drummer Gunther Liket je maag niet door een verroeste verstekzaag zal malen en dat gitarist Bart Timmermans je ogen niet persoonlijk met een schroevendraaier zal komen uitvijzen omdat ge nu pas de moed hebt bijeengeraapt om die recensie op de post te doen. Ge wou eigenlijk gewoon zeggen dat Vandal X een misselijk makende, godvrezende en van de wiederweerga in vlam staande rauwe plaat heeft gemaakt. Maar ge durfde niet goed omdat ge vreest dat de wereld het niet zal aankunnen omdat het te dicht tegen de werkelijkheid zit. Het is grauw en gruwelijk. Het is oorlog.
