De
albumtitel van de nieuwe Hitch zal menige fan van het eerste uur
misschien de wenkbrauwen doen fronsen. Waar ‘We Are
Electric!‘ de knetterende sound van het Kortrijkse trio nog
kernachtig samenbalde, lijkt ‘Clair.Obscur’ de elektrisch geladen
lading minder te dekken. Hitch heeft subtiliteit, nuancering en
detaillering namelijk nooit erg hoog in het vaandel gevoerd. En
toch (u voelde ons al komen) klopt het plaatje helemaal: meer dan
ooit boort de band tochtgaten van popelementen in hun gitaarmuren
waar melodieën, catchy hooks en een normale zangstem uit wasemen.
Evenwel niet door hun posthardcore-geluid in rozenwater te drenken,
meer dan ooit vindt Hitch het evenwicht tussen een sound als een
gloeiend scalpel en toegankelijkheid. Het levert onmiddellijk hun
meest gevarieerde en volwassen plaat tot op heden op!
De drang om van ‘Clair.Obscur’ een scharniermoment in de carrière
van Hitch te maken, spat van de plaat. Voor het eerst in hun
tienjarige bestaan gaf de band het opnameproces namelijk voor een
groot deel uit handen. Hoewel ze hun teerbeminde DIY-filosofie met
de voeten hebben getreden, zullen de Kortrijkzanen allerminst spijt
hebben van hun samenwerking met John Congleton en Alan Douches.
Deze ervaren rotten waren verantwoordelijk voor respectievelijk de
mixing en mastering van de plaat en ze hebben zich uitstekend van
hun taak gekweten. Ondanks een paar bedwelmende nevelslierten van
reverb, samples en melodieën klinkt ‘Clair.Obscur’ scherper dan een
glasscherf en strakker dan de botox-wangetjes van Nicole
Kidman.
Het ironisch getitelde ‘Art Nouveau!’ trekt de boel nochtans
vertrouwd op gang. Mich Decruyenaere lijkt met z’n gitaar wel
opruiende boodschappen in roestig ijzer te krassen terwijl de
ritmesectie zich manisch een weg door deze stroomstoot pompt. Ook
‘Carbon Wheels’ en ‘Dirty Trixxxxxxx’ rukken aan de ketting als
hondsdolle rottweilers, maar ‘We Were All Wrong’ laat voor het
eerst le nouveau Hitch horen. Decruyenaere klonk nooit
melodieuzer en laat z’n gitaar gretig mist spuien, maar de drums en
bas raken het spoor nooit bijster en blijven mokerslagen
uitdelen.
Dat uitgekiende evenwicht tussen kervende posthardcore en
shoegazende pop is de rode draad op ‘Clair.Obscur’. Fans van het
eerste uur hoeven dus niet te wanhopen: net als de vorige platen
van Hitch staat dit album constant onder hoogspanning zonder echt
helemaal te exploderen. De songs klinken als rekkertjes die op
knappen staan en door die nerveuze spanning blijft ‘Clair.Obscur’
ook na talloze luisterbeurten boeien. Het ultieme hoogtepunt blijft
zonder meer ‘Choking On Air’, een beest van een song die eerst de
strot dichtschroeft met een verstikkende sfeerschepping om dan de
nek te breken wanneer bassist Paul Lamont z’n vocale duivels
ontbindt. Ook in het aan een razend tempo voortjakkerende ‘Dance
Dance Dance’ brult de man Hitch vooruit als Shellac op speed.
‘Clair.Obscur’ zou echter niet de meest afwisselende Hitch-plaat
zijn als de band ook niet af en toe de handrem optrok. Ook in een
rusteloze sleper als ‘This Is Where It Ends’ klinkt het trio echter
nergens zorgeloos en blijft de band zout op slakken gooien met
dreigend geprevelde teksten, op de onderbuik mikkende baslijnen en
onrustig drumwerk. Hetzelfde geldt voor het lang uitgesponnen ‘Burn
This Place’, een portie ingehouden woede en intense precisie die
ondanks het trage tempo probleemloos opgaat in de trip van
‘Clair.Obscur’.
Met ‘Clair.Obscur’ heeft Hitch een plaat in handen waarmee het kan
appeleren aan zowel Fugazi-freaks als pop/rock-liefhebbers die wel
eens iets gepeperdere muziek willen ontdekken. De band speelt zoals
vanouds met de ogen verkleind tot gitzwarte speldenkopjes, maar
klinkt daarbij gedoseerder en rijper dan ooit. Een straffer
hoogtepunt van hun tienjarig bestaan had de band ons dan ook niet
kunnen schenken. Hoog tijd om iets terug te doen dus, door
bijvoorbeeld naar de platenwinkel te spurten!
