“This fire is out of control” klonk het door enkele duizenden kelen aan het einde van het concert van Franz Ferdinand. Beter kan de passage van de band in de AB niet samengevat worden. Met hernieuwd spelplezier en het sterke Tonight onder de arm maakte Franz Ferdinand een overrompelende en gesmaakte terugkeer.
Enkele jaren geleden was er geen ontkomen aan Franz Ferdinand. Zowat Kaiser Chief-gewijs bestookte het Schots viertal het publiek in korte tijd met twee platen, en de concerten volgden elkaar in hoog tempo op. Goed twee jaar duurde die triomftocht, en toen leek de kaars uit. Net op het punt dat een overdosis dreigde, verdween Franz Ferdinand van de radar. Gezien de roddels die daarop de kop op staken — geen gitaren meer! Geen langspelers meer! Alleen nog instrumenten uit de jungle! — leek een einde van de band misschien nog geen slechte optie. Een motherfucker van een debuutplaat en een oké opvolger: dat is geen verbluffende carrière, maar wel eentje waar jaren later nog over gepraat zou worden. Beter dat dan verzanden in oeverloze albums waar niemand op zit te wachten en tournees voor een gestaag kaler en kleiner wordend publiek.
Franz Ferdinand koos voor een ander scenario. De jaren van stilte werden gevuld met het maken van Tonight, een plaat die misschien niet het overweldigende effect van het titelloze debuut heeft, maar zich in ieder geval moeiteloos als de meerdere van het hypernerveuze You Could Have It So Much Better laat kennen. Tonight is een plaat die, met zijn catchy en verslavende aspect, zonder al te veel moeite het vertrouwen in de band hersteld heeft. En op dat elan gaat Franz Ferdinand verder in een compleet uitverkochte AB.
De band die op het podium verschijnt, staat dan ook als een huis, en klinkt strak en fris, als was het opnieuw die Werchterdag enkele maanden na de release van hun debuut, toen het begrip “doorbraak” ter hoogte van de marquee zowaar tastbaar werd. Dezelfde magie was opnieuw aanwezig in Brussel, waar Franz Ferdinand er voor koos een dwarsdoorsnede van zijn carrière op het publiek los te laten. Dat zorgde ervoor dat de nieuwe nummers misschien wel wat minder in de verf gezet werden dan eigenlijk mocht, maar aan de andere kant bleek daardoor evengoed dat songs als “Ulysses” en het opzwepende “No You Girls” niet moeten onderdoen voor “Michael” of “The Dark Of The Matinée”, twee oudjes die stilaan beroep mogen doen op de status van classic.
Het concert mist zijn effect dan ook niet. Hoewel Franz Ferdinand best in staat is tienduizenden uit zijn hand te laten eten op een festival, kampt een festivalpassage sowieso met een teveel aan afstandelijkheid en lijkt het vrij onwaarschijnlijk dat het bijna tot een kermisriedel omgevormde “Twilight Omens” daar voor eenzelfde collectieve ontlading zou kunnen zorgen. Tel daar nog bij dat het publiek hier in staat is om een stevige bisronde af te dwingen, waarbij de vonk die het publiek in vuur en vlam gezet heeft, terugkaatst naar het podium, en je beseft dat dit zo’n concert is dat nog lang bijblijft. Het gebeurt immers maar zelden dat, behalve de obligate drumsticks, ook groepsleden en een gitaar in een vlaag van enthousiasme in het publiek verdwijnen, tot lichte verbijstering van de security.
Voor zover Tonight het nog niet gedaan had, zorgde dit concert voor een absolute terugkeer van het vertrouwen in Franz Ferdinand. De manier waarop een euforisch “Lucid Dreams” de zaal in vuur en vlam weet te zetten — kledingstukken gaan verloren, bier belandt in ogen en een collectie blauwe plekken wordt aangelegd — maakt duidelijk dat de beste tijd van deze band allesbehalve achter ons ligt. Franz Ferdinand staat opnieuw voor opwinding. Hopelijk blijft dat nu een tijdje zo.
