In de concertzaal zijn de laatste noten van We Are Wolves en The Stills al even uitgestorven wanneer het aan de Balzaal is om zijn artiesten voor te stellen. Een festival lang zullen hier de eigenzinnigere artiesten uit Montréal optreden, al hebben verschillende onder hen al enige tijd de cultstatus overstegen.
{image}Zo bouwt drumster Lisa Gamble langzamerhand een naam voor zichzelf op. Niet alleen beroert ze de ezelsvellen bij Hrsta en Bozulich maar is ze ook als soloartieste actief onder de naam Gambletron, waarmee ze tijdens Etoiles Polaires Finland (2007) al eerder optrad in Gent. Voor deze editie slaat ze de handen in elkaar met het Belgische The Tribe Band (ex-Troisseurs) al speelt ze het eerste nummer wel nog solo.
Waar dit nummer nog een weinig alledaagse mix van electro en hiphop is, krijgen de volgende songs met behulp van de The Tribe Band-leden een heel ander elan. Met enkele fietswielen en ijzeren ketels (uiteraard aangesloten op versterkers) die als percussie-instrumenten dienen, wordt een tribale sfeer neergezet waarna The Tribe Band de eigen instrumenten (onder andere een twaalfsnarige gitaar, trompet en viool) ter hand neemt en de set een nieuwe richting instuurt.
Bij deze nummers is het namelijk veilig om te stellen dat hier in de eerste plaats The Tribe Band aan het woord is waarbij Gambletron voor een extra toefje electro zorgt. Na enkele songs die schipperen tussen improvisatie, folk, postrock en puur experiment neemt Gambletron een laatste maal het heft in handen en wordt de concertganger vergast op een wispelturige track waarbij snelle beats overgaan in electroruis en goed doordachte ambient noise. Hoewel de samenwerking tussen beide bands deze avond grotendeels stoelt op improvisatie — ze hadden slechts een drietal keer samen kunnen oefenen — is daar deze avond weinig van te merken. Hopelijk volgt uit deze avond nog een volwaardig album.
Een plaat uitbrengen en onmiddellijk touren is duidelijk geen must voor Hrsta, zijn laatste plaat is immers vorig jaar verschenen en hij werkt nu volop aan een opvolger. Toch staat de groep er deze avond in het kader van een Europese tour en brengt hij geen nieuwe nummers maar louter songs uit de laatste twee albums (Ghosts Will Come And Kiss Our Eyes en Stem Stem In Electro). Aanvankelijk staat Moya er nog alleen met vaste gitariste/orgelspeelster Brooke Crouser maar snel daarna komt ook Gamble de rangen vervoegen en worden ondermeer “The Orchard” en “Blood On The Sun” gebracht.
Druppelsgewijs lijkt de band steeds groter te worden want niet veel later verschijnen ook Harris Newman en Eric Craver op het podium. Met de volledige studioband achter zich krijgt Hrsta een voller en rijker geluid wat in het bijzonder “Kotori”, genoemd naar ons favoriete sushirestaurant, aldus Moya, ten goede komt. De song explodeert in een muur van geluid zonder in postrockclichés te vervallen. “We weten wel hoe het nummer start, maar nooit hoe het eindigt”, verontschuldigt Moya zich nodeloos.
Na zoveel geweld mag het opnieuw wat rustiger en keert de groep terug naar de triobezetting waarbij in het bijzonder “… And We Climb” zichzelf in de kijker zet. Als bisnummer wordt tenslotte “Holiday” solo gebracht door Moya, waarbij hij grijnzend opmerkt: “You look like you could use a Bee Gees song.”
De eerste avond van Etoiles Polaires Montréal in de Balzaal bevestigt alvast dat de muziekscène in Montréal nog steeds leeft. De groepen die er deze avond stonden, mogen dan wel al langer bewezen hebben wat ze wat waard zijn, de unieke samenwerking tussen Gambletron en The Tribe Band deze avond, bewijst dat ze nog steeds weten te verrassen.
