‘Righteous Kill’ is een belachelijke politiethriller die zich
tergend langzaam voortbeweegt, volgestouwd zit met opgeblazen
machopraat en zich gelukkig mag prijzen dat het Al Pacino en Robert
De Niro als hoofdacteurs heeft – anders zou hij wellicht de
bioscopen passeren en rechtstreeks op DVD uitkomen. Het publiek
daarentegen, mag wensen dat het zoveel chance had.
De twee oscarwinnaars, die in deze nieuwe eeuw nauwelijks nog
een goeie rol speelden, acteren in ‘Righteous Kill’ voor de eerste
keer samen, nadat ze in het monumentale ‘Godfather Part II’
gescheiden speelden en in het ijzersterke ‘Heat’ van Michael Mann
welgeteld twee scènes deelden.
Ze samen aanschouwen als een koppel bijna mentaal gestoorde,
vuilbekkende NYPD-agenten die al 30 jaar partners zijn in
‘Righteous Kill’, is echter even opwindend als ze samen de eerste
seizoensmosselen in Oostende te zien delen.
In ‘Righteous Kill’ komen dankzij fouten in het gerechtelijk
systeem een kindermoordenaar, een pedofiele priester, een
drugsdealer en nog een dozijn andere criminelen vrij zonder de
gevangenis in te gaan. Maar niet getreurd, een wraakengel besluit
ze allemaal netjes op te ruimen alvorens ze opnieuw kwaad kunnen
aanrichten. Telkens laat hij ook een klein gedicht achter op hun
lijk dat bol staat van aanwijzingen voor de politie.
De Niro en Pacino spelen respectievelijke ‘Turk’ en ‘Rooster’,
de oude rotten die de zaak moeten onderzoeken. Al vrij snel wordt
duidelijk dat het om een agent gaat die de vrijgelaten nozems naar
de andere wereld helpt. Voor wie het nog niet begrepen heeft roept
een andere agent: “It’s a cop, it’s a cop, it’s a cop, it’s a
cop.” Zeer realistisch allemaal, vooral omdat De Niro 65 is en
Pacino er zelfs nog drie jaar mag bijdoen. Op die leeftijd is
herhaling bijzonder handig.
Als een soort van Agatha Christie’s’Tien Kleine Negertjes’ gaat
het daarna van 5, naar 3 verdachten om aan het eind de
uiteindelijke dader te onthullen. Maar zelfs wie de film maar
slechts met een half oog heeft bekeken weet na 20 minuten al de
echte schuldige aan te duiden.
De regisseur van ‘Righteous Kill’ is Jon Avnet, de man die we
helaas kennen van ’88 Minutes’, de slechtste film van Pacino ooit.
Het is dan ook een compleet mysterie waarom een van de grootste
acteurs aller tijden opnieuw voor deze cinematografische nitwit
kiest om een film te maken. Het script is van de hand van Russell
Gewirtz, de man die ons het scherpe verhaal en dito dialogen bracht
van ‘Inside Man’, maar hier pareltjes brengt als ‘Most people
respect the badge. Everybody respects the gun.’ of
‘Nothing wrong with a little shooting, as long as the right
people get shot.’ Jaja er zijn dus nog andere poëten onder
ons.
Maar het is vrij triestig als dé iconen van de cinema
gereduceerd worden tot 2 oude karikaturen van zichzelf. Op de
videowebsite Youtube circuleren grappige imitaties van beide
acteurs die zwaar over the top zijn, maar het lijkt wel
alsof De Niro en Pacino die imitaties hier willen naspelen. De Niro
speelt haast expressieloos, kijkt constant met opgetrokken
wenkbrauwen terwijl hij zijn mond niet eens lijkt open te doen als
hij praat. Pacino mag de hele tijd de ‘funny lines’ uit de kast
halen en natuurlijk zijn belachelijk luide monologen brengen zoals
we die al zagen in ‘Scarface’, ‘Any Given Sunday’ en ‘The Devil’s
Advocate’.
In hun beste jaren konden Pacino en De Niro deze rollen al
slapend aan. Nu, aan het einde van hun carrière, lijken ze dat in
‘Righteous Kill’ haast letterlijk te doen. Hoe anders was het 13
jaar geleden. In de finale scène van ‘Heat’ houden ze gedurende 2
minuten elkaars hand vast. Slechterik De Niro bloedt langzaam dood
en agent Pacino blijft bij hem staan tot het voorbij is. Een
vliegtuig raast over. Moby’s ‘God Moving over the Face of The
Waters’ komt op. Die 120 seconden zijn echte cinema. ‘Righteous
Kill’ probeert het nog niet eens te zijn.
