AB, Brussel, 7 november 2008
Lees de voorbeschouwende special
Ian Curtis mag zichzelf dan al bijna dertig jaar geleden naar de
‘Interzone’ daarboven gekatapulteerd hebben, zijn band lijkt de
laatste jaren populairder dan ooit. Via nu-wavebands als Interpol
vond een nieuwe generatie de weg naar Joy Division. Ook ‘Control‘, de biopic die fotograaf Anton Corbijn
maakte, werd een groot succes bij pers en publiek. Domper op deze
feestvreugde is het (zoveelste) splitten van New Order, de groep
waar de overgebleven JD-leden na Ian’s dood mee verdergingen. Of
het tot rechtszaken komt, zal de toekomst uitwijzen. Bassist Peter
Hook laat er echter geen gras over groeien: tegenwoordig is hij op
tournee met een avondvullend programma ter ere van Factory Records,
en op een koude novemberavond hield de karavaan halt in de
Brusselse AB.
Rond halfzeven begon men eraan met een voorstelling van ‘Joy
Division’, een nieuwe documentaire van Grant Gee. Veel nieuws was
er niet echt te rapen voor wie dankzij films als ‘Control’ of ’24
Hour Party People’ al iets wist over Curtis’ levensverhaal, maar
hier werden wel de originele groepsleden en andere mensen uit de
JD-entourage aan het woord gelaten. Ook wist Gee goed de sfeer en
de stijl van de band visueel te vatten, onder meer door gretig
gebruik te maken van zeldzame concertbeelden. Een aanrader, vooral
voor nieuwe fans, en een ideaal voorsmaakje voor wat zou
volgen.
Tweede voorprogramma was Kevin Hewick, een
singer-songwriter uit Leicester die – net als Joy Division – een
van de eerste acts was bij Tony Wilson’s Factory-label. De
sympathieke Hewick viel met zijn akoestische set wat uit de toon in
vergelijking met waar de mensen voor waren gekomen, maar de brave
man maakte er toch een aangenaam halfuurtje van. Een heel groot
zang- of gitaartalent is Hewick niet, maar de veteraan had genoeg
sterke nummers te brengen om zijn set moeiteloos staande te houden.
‘Will Get Fooled Again’, bijvoorbeeld, een nummer dat hij schreef
voor een rockmusical die er uiteindelijk nooit gekomen is. Kevin
staat bekend om zijn sets die wel eens tot 4 uur kunnen duren. Ook
voor ons wat van het goede te veel, maar zolang het duurde was het
aangenaam luisteren naar Hewick.
Main event was Section 25, de band rond
Larry Cassidy die in 2006 voor het eerst in twee decennia opnieuw
optrad. Het optreden begon met een half uurtje eigen werk, wat hen
door het publiek niet echt in dank werd afgenomen. Wie betaald had
voor Peter Hook, verwachtte namelijk Joy Division en New
Order-klassiekers, maar daarop was het nog even wachten. Section 25
is duidelijk beïnvloed door hun voorbeelden uit Manchester – hoewel
ze veeleer neigen naar de ‘punk’-kant van postpunk. Nummers als
‘New Horizon’ zijn echter even sfeervol als songs van de beste new
wave-bands.
Even later werd bassist Steve Stringer vervangen door de man waar
iedereen op had gewacht: Peter Hook zelve, klaar
voor een trip down memory lane met een salvo legendarische
songs. Die laatste waren er zeker. Wij kennen in ieder geval niet
veel acts die kunnen aftrappen met een drieluik ‘No Love Lost’ /
‘She’s Lost Control’ / ‘Temptation’. Ergens in de diepste krochten
van wat we in de AB hoorden, zaten inderdaad ijzersterke songs,
maar daar was tijdens het concert hoegenaamd niets van te
merken.
Oke, Hooky is een van de meest typische en unieke
bassisten ter wereld, maar wanneer zijn samenspel met de rest van
de band klinkt alsof ze nog nooit in hun leven de binnenkant van
een repetitiekot hebben gezien, blijft daar niet veel van over. Het
feit dat Cassidy elke tekst moest aflezen was op zich niet echt
storend, maar de man zong pijnlijk vals en (zeker tijdens
‘Temptation’) simpelweg uit de maat!
Wat de sfeer er ook niet op verbeterde, was het complete gebrek aan
speelplezier waar Hook mee op het podium stond. Toen een fan vroeg
naar ‘Transmission’ werd hij met een welgemeende ‘FUCK OFF’
afgeblaft. Meer dan tien nummers kregen we niet van Hooky,
maar eigenlijk werd de vertoning er met elk nummer pijnlijker
op.
Toen New Order drie jaar geleden een uitgebluste indruk maakte op
Werchter 2005, wees alles erop dat we een band op zijn retour aan
het werk zagen. In de AB moest de kelk echter helemaal leeg tot op
de bodem. Hook lijkt zijn laatste beetje eigenwaarde te hebben
verloren, door fans te laten betalen voor een dergelijk optreden.
Aan het einde van de documentaire zei Factory-graficus Peter
Saville dat het totale werk van Joy Division uit niet veel meer
bestaat dan twee albums en wat singles. ‘Everything else is
just merchandising’. Quod erat demonstrandum.
