Botanique, Brussel, 3 oktober 2008
Kippenvel, het is een woord dat al te vaak ijdel wordt gebruikt,
maar Bon Iver maakt het tastbaar. Ze deden het al met ‘For Emma,
Forever Ago‘, het meesterlijk debuut dat hier ergens rond mei
in de rekken kwam te liggen, en bevestigden vervolgens met een
bloedmooi concert in een volgestouwde Vooruit,
waar ze reeds beloofden ze in het najaar nog eens langs België te
passeren. Dat er deze keer wel betaald diende te worden, liet het
Belgische publiek niet aan zijn hart komen: het concert was maanden
op voorhand uitverkocht. Veelzeggend over de status die Bon Iver
hierop basis van slechts één album wist te verwerven en zoals onze
hoofdredacteur het bij zijn vorige doortocht al wist te stellen:
een nieuwe mini-indiegod in Vlaanderen is opgestaan. Wij zijn
onbeschaamde volgelingen.
Eerst was het echter de beurt aan Bowerbirds, een
bevriende band die Bon Iver een hele tour lang vergezelt en ook de
bijzonder warme kampvuurfolk brengt, die dezer dagen zo populair
lijkt te zijn.
Hun wereld wordt, Fleet Foxes-gewijs, ook bevolkt door wouden,
eilanden en zingende musjes.Gelukkig bleken ze geen flauw
doorslagje van die heersende hype te zijn, maar een groepje met een
eigen geluid en verrassend goede songs.
Heldere melodiëen, een aandoenlijke accordeoniste, een minimum aan
percussie met een maximum aan effect: meer hadden ze niet nodig om
ons te bekoren. De groep was op z’n best als de drie stemmen zich
heerlijk door elkaar heen vlochten zoals in het heerlijke refrein
van ‘In Our Talons’. Als we dan toch even een minpuntje mogen
aanhalen: we zagen drie kwartier lang een mooi optreden, maar het
lijkt ons eerder twijfelachtig dat ze nog veel langer hadden kunnen
boeien.
Net als in de Vooruit had Justin Vernon (Bon Iver)
heel wat goed volk mee op het podium. De piepjonge Mike Coyne als
versterking op gitaar en daarnaast nog eens twee (!) drummers,
waarvan één zich ook nog bezighield met het nodige elektronische
gezoem. Hierdoor konden ze qua geluid heel wat breder gaan en was
er tussen de sobere naaktheid van de nummers vaak zelfs een
geluidsuitbarsting waar te nemen. Zo was er het sublieme ‘Creature
Fear’, met een haast post-rockachtige uitbarsting, waarbij de drums
steeds harder op hart en oren mochten inbeuken, terwijl ook de
gitaren zich huilend naar een climax baanden. De groep heeft het
nummer de laatste maanden waarschijnlijk al ontelbare malen
gebracht en toch hoefde het geen moment aan intensiteit in te
boeten. Chapeau !
Ook de andere nummers van op het album (hij speelde ze, op ‘Team’
na, allemaal), wonnen live alleen maar in intensiteit, en al moest
daarvoor wel de intimiteit van sommige songs enigszins prijsgegeven
worden: het bleken stuk voor stuk uitstekende live-versies.
‘Hitsingle’ ‘Skinny Love’ wordt vroeg in de set weggegeven en ook
al blijft het een pareltje van onmiskenbare schoonheid, we kunnen
ons toch niet van de indruk ontdoen dat er iets veranderd is.
Terwijl in de Vooruit Justin’s pijn en verdriet nog haast tastbaar
waren, klonken die nu al veel minder door.
Het nieuwe nummer dat ze voorstelden klonk, ondanks de getergde
stem van Vernon, bij momenten, haast vrolijk. Een nieuwe liefde
voor Vernon?
We hopen het voor hem, en kijken alvast uit naar het volgende,
uptempo album van Bon Iver.
Groepen met slechts één album op het rekest hebben live vaak onder
wat bloedarmoede te lijden, maar ook daar was bij Bon Iver niets
van te merken. Twee nieuwe nummers, waarvan één in de bissen en een
mooie cover gezongen door de engelachtige Mikey van Graham Nash’s
‘Simple Man’ (met indrukwekkend vierstemmig refrein) zorgden voor
een mooi evenwicht en geen enkel dipje in de set.
De ultieme toegift kwam er met ‘Lovin’s For Fools’, een cover van
de relatief onbekende Sarah Siskind, dat kampvuurgewijs door de
voltallige bezetting van zowel Bon Iver als Bowerbirds, opgesteld
in een cirkeltje, werd meegezongen, slechts begeleid door Vernon op
akoestische gitaar.
Kippenvel, we zeiden het u al: Vernon en de zijnen geven het een
nieuwe definitie. Voor zij die het nog niet mochten meemaken: grijp
alsnog uw kans, op 6 december in de Vooruit. Concerten met een
dergelijke emotionele kracht en overtuiging beleef je niet zo vaak
twee keer op één jaar, maar Vernon en de zijnen speelden het klaar.
Een unieke ervaring.
‘For Emma, Forever Ago‘ van Bon Iver is uit bij
V2.
