We hebben zelden meer de aandrang gevoeld om een geluidstechnicus te lijf te gaan als tijdens de eerste helft van het concert van Guillemots. Wat de groep rond Fyfe Dangerfield werd aangedaan was immers wraakroepend. Gelukkig lieten onder andere "Kriss Kross" en "Sao Paulo" zien waartoe de band in staat is.
Het liep niet echt storm voor Guillemots in de Botanique. Een beetje onbegrijpelijk is dat, want met debuut Through The Window Pane gooide de band hoge ogen bij een publiek dat zijn Arcade Fires graag weids en zweverig heeft. Blijkbaar zorgde het nieuwe Red voor nogal wat verwarring bij die geesten: met zijn poppy en upbeat tonen vervreemde de plaat blijkbaar nogal wat liefhebbers van het eerste uur die de uitzinnige arrangementen en knipogen naar R&B en andere niet konden smaken.
Ze hoefden zo bang niet te zijn: pas laat in de set trekt Guillemots het blik knallers open, liever zet de band in met een ingetogen "Made-Up Love Song #43" van op dat debuut. Het nieuwe "Falling Out Of Reach" is ook nog een van de tragere songs: een knap uitwaaierend lied waarin Dangerfields falset een randje soul zoekt.
Dat alles klinkt echter maar verwrongen in het oor van de luisteraar. Wie vooraan wil staan betaalt dat cash: de gitaar van MC Lord Magrao en de drums van Greig Stuart overdonderen vanaf het podium, Dangerfield verdrinkt in dat geweld. Iets verderop in de zaal gaat het wat beter, maar het blijft de eerste drie kwartier huilen met de pet op.
En dus verdrinkt de discostomper "Last Kiss" wanneer een erg gemene bas invalt. Bassiste Aristazabal Hawkes doet er centraal op zang anders wel alles aan om het nummer toch punch te geven. Dat lukt, zeker in de erg fijne r&b-break halverwege het nummer, maar helemaal wil het niet. Na flauwe versies van "Words" en "Standing On The Last Star" lukt het dan toch opnieuw met "Don’t Look Down". Dangerfield slaag erin het nummer genoeg spanning te geven. De razende drum-’n-bass die uit het nummer kolkt, maakt indruk terwijl de frontman zijn gitaar snel aan de kant smijt om op tijd aan de piano te zitten voor het volgende stuk. Het is dit soort gekke momenten dat Guillemots zo’n geweldige band maakt.
Van single "Get Over It" — door een grappende Dangerfield met een potsierlijke rocksterzonnenbril gebracht — krijgen we een rommelige uitvoering, waarin een ronduit lelijke gitaar het hoge woord voert. Neen, dan krijgt die andere geheide singlekandidaat "Kriss Kross" het publiek pas aan het bewegen. Voortgedreven door staccato oosterse synths en een krolse mechanische bas danst het nummer met de glitterallure van een musicalshow.
Dan zit ook het geluid goed, en een tot nog toe lauw publiek ontploft dan toch nog. Het is aan de bissen om de meubels nu helemaal te redden en dat doet de band: "Trains To Brasil" is een feestje, het epische "Sao Paulo" daarna dubbel zo hard. Dangerfield duikt tijdens de samba-achtige finale het publiek in en leidt het publiek zelfs in polonaise de zaal door.
Dit was niet het optreden waarop Guillemots de nog niet overtuigden over de brug heeft gehaald, maar die waren er ook niet: de liefhebbers van de band die wel waren gekomen, kwamen nog niet eens echt aan hun trekken. En voor alle duidelijkheid: dat lag niét aan de band — die met de glimlach alles gaf — maar wel aan iemand achteraan bij de knoppen. Het laatste half uur liet echter zien wat de groep écht waard kan zijn live. Herkansing op Pukkelpop? We slachten onze beste geit ten offer en hopen het vurig.
